Paul had vrij vandaag dus wij trokken weer naar Wallonië om daar te cachen en rond te kijken.
Deze keer parkeerden we de auto niet bij een kerk, maar bij het oude station van Petit-Rosière.
Daar stapten we op de fiets en reden we een stuk over het vroegere treintraject waar nu een mooi fietspad ligt.
Een stuk verderop bracht een cache ons iets naast het fietspad, bij een leegstaande boerderij met een privekapelletje voor de deur.
Beneden op de grond van het kapelletje stond een beeld van Sint Nicolaas.
Jammer dat het zo vervallen is, het zal vroeger best heel mooi geweest zijn.
Nadat we nog een stuk verder over het fietspad gereden waren gingen we de velden in.
De cache die we op deze plek vonden heet Panorama en dat is een uitstekende naam, want er was hier een geweldig panorama, alle kanten op.
Dan rij je door die eindeloos lijkende velden en dan staat er ineens weer een kapelletje.
Binnen kunnen best nog wel een aantal mensen zitten (als er geen Covid regels zijn).
Ik vraag me dan af waarom zo'n kapelletje er staat, zouden er vroeger diensten gehouden zijn voor de mensen die op de velden werken, of zou het zijn als klein kerkje voor de huizen in de omgeving?
Nu was het er in ieder geval verlaten, wij waren de enige in de wijde omgeving.
Een echte kerk lag inderdaad een heel stuk verder.
En verderop zagen we er nog eentje in de verte liggen.
Het was ongelofelijk druk op de velden, overal werd het tarwe gemaaid en strobalen opgehaald.
We hebben nog nooit zoveel landbouwvoertuigen gezien als vandaag, best indrukwekkend en leuk om te zien.
Augustus is de hooimaand, dus ze zijn ruim op tijd :-)
En toen kwamen we ergens waar mooie kleine huisjes stonden die me aan vakantiewoningen deden denken, maar de cache die we hier kwamen zoeken leerde ons dat het sociale woningen zijn.
Achter deze woningen ligt een klein parkje waar wat bankjes staan en daar hebben we heerlijk gezeten en onze lunch opgegeten. Het was hier doodstil, er waren alleen wat vlinders.
Schuin tegenover de woningen staat dit kleine kapelletje.
Er moest een cache liggen, maar het was zoeken naar een naald in een hooiberg.
Paul haalde gelijk zijn arm al open aan bramenstruiken en ik had mijn arm in de brandnetels, dat maakt het zoeken niet echt aantrekkelijk.
De cache hebben we niet gevonden, maar we zagen wel steeds meer bramenstruiken waar grote rijpe bramen aan zaten.
Ik neem mijn lunch altijd mee in aluminium folie, Paul is wat milieubewuster wat dat betreft en neemt altijd een broodtrommeltje mee, dat kwam nu goed uit, want we hebben dat hele trommeltje vol geplukt: een pond bramen en daar heb ik 2 potten jam van gemaakt!
We kwamen nog voorbij een vijver die je eigenlijk helemaal niet zag vanaf de weg. We zochten een cache en toen ik me omdraaide zag ik het, ook een heel mooi plekje.
Een stuk verderop waren we iets te ver doorgereden en moesten we een meter of 30 terug om bij de cache te komen.
Voor zulke kleine stukjes ga ik niet helemaal op en afstappen, maar step ik meestal en dat deed ik nu ook.
Het was een pad met grove stenen en toen schoot mijn voorwiel weg over een groot stuk steen en voordat ik het besefte lag ik half tussen mijn fiets op mijn handen en knieën.
Gelukkig niets gebroken, mijn linkers scheenbeen was flink geschaafd en ik voel wel dat ik polsen, knieën en een linker enkel heb...
Mijn fiets deed het niet meer, maar gelukkig kon Paul dat verhelpen en konden we onze tocht weer verder zetten.
We kwamen langs deze stapel hooibalen, ik vind rollen en balen hooi toch wel iets hebben.
Weer een andere cache bracht ons op een terreintje met allemaal fruitbomen die er stuk voor stuk helemaal niet florisant uitzagen.
Deze abrikoos was rijp, maar de boom zag er zo slecht uit dat ik hem maar heb laten hangen.
Na een poos kwamen we weer uit op het fietspad over het oude spoortraject. We waren over redelijk wat klinker weggetjes gekomen, dus dit fietste echt heerlijk.
Waar wij van het fietspad af gingen om nog een cache te zoeken hebben we ook nog even staan kijken naar zo'n grote machine.
Om hier te komen moesten we ook weer over klinkers, dan schudt en tril je alle kanten op en rondkijken is dan best lastig, wat wel jammer is, want het zag er hier allemaal zo mooi uit, met van die ouderwetse vierkante boerderijen, een kerk, oude pastoriewoning enz.
Het kapelletje waar we nu kwamen was helemaal in verval
en zo te zien al heel lang, want binnen groeide er van alles.
Via het fietspad zijn we weer terug gereden, onderweg ben ik nog even gestopt om in te zoemen op wat hooibalen en rollen.
En toen kwamen we weer bij het oude station waar de auto heerlijk had staan bakken in de zon :-)
Het was weer een mooie fietstocht en nog niet niet te warm.
We hebben weer een aantal caches gevonden en veel gezien een zo'n dagje voelt echt aan als vakantie
(tot we weer thuiskomen lol)
