Een dode walvis

 Het wonen in een huis met de oceaan als voortuin is fantastisch en er is altijd wel iets te zien, leuke dingen maar ook minder leuke.

Gisterochtend wees Paul naar iets dat net boven de kustlijn zichtbaar was en vroeg of dat een dode walvis kon zijn.

Dat bleek het inderdaad te zijn, dus verrekijker het deck op om het nog beter te kunnen zien en ik ging op een stoel staan om foto´s te maken.

Vervolgens zijn we even het pad voor de deur opgelopen om te kijken en foto´s te maken.

Het dier dreef naar links en weer terug op het deck konden we het steeds beter zien.

Na een poosje kwam de Maritime politie voorbij rijden (zo zie je ze nooit, nu twee keer in een week) en die liepen ook met verrekijker en fototoestel de miradouro op.

Paul besloot om even een praatje te gaan maken en dat bleek heel leerzaam te zijn.

Het bleek dat ze vanmorgen vroeg al met een bootje vanuit Ponta Delgada waren komen kijken of het dier naar de kant gesleept zou kunnen worden.

Dat kon niet, want de haaien hebben al het vlees al opgegeten en wat er nog over was, was alleen nog maar vet (vandaar dat het zo wit was) en daar kun je geen touwen omheen binden.

Nu komen de schildpadden om de rest op te eten en over een week is er niets meer over.

Ze kwamen nu vooral kijken waar hij naar toe dreef en of er geen stukken losraken en in het zwembad terecht komen, want dan kan er weer niet gezwommen worden.

Dat bleek niet het geval te zijn, hij dreef naar de baai aan de andere kant van de miradouro en ze dachten dat hij daar wel zou blijven liggen tot hij helemaal weg is.

Het hoort bij het leven en wij hebben weer iets gezien dat we nog niet eerder gezien hadden én nieuwe dingen geleerd over het leven en de dood op de oceaan.

Langzaam dreef de dode walvis uit het zicht van ons huis en hebben we de rest van de middag levende walvissen en dolfijnen kunnen bekijken.

De walvis is trouwens niet in de baai blijven liggen, want vanmorgen zag ik hem een stuk voor de olifant drijven, hij was al een heel stuk kleiner geworden dan gisteren.

 

Palmpje 2

 

We hebben besloten om elke week een foto van het palmpje te maken om de groei ervan vast te leggen.

Na een week ziet hij er zo uit, hij heeft er zin in!

Ácaros deel 2

 En hoe is het nu met de mijten?

Nadat er gespoten was vielen er af en toe nog wel een aantal naar beneden, die we dan gelijk bespoten met alcohol, maar het leek erop dat het probleem opgelost was.

Ik begon weer zelf eten te koken, nog wel zonder de wasemkap aan te zetten, en we waren van plan om alles wat we op de tuintafel neergezet hadden weer in de keuken te zetten.

Maar toen we zondagochtend boven kwamenen zagen we de deurtjes van de bovenkastjes onder de bruine stippen zitten...

Dus in plaats dat alles weer op zijn plaats in de keeuken kwam, hebben we de eettafel uitgeklapt, alles wat in de vaatwasser kon zo heet mogelijk afgewassen en daar neergezet, zodat we nu met twee tafels met spullen erop in de kamer zitten.

De rest hebben we met alcoholdoekjes gepoetst en daarna heb ik alle lege kastjes helemaal met alcohol bespoten, je zou er bijna high van worden, zoveel alcoholdampen...

 

Paul had een mail gemaakt naar de pest control en die reageerde maandagochtend dat ze om vier uur zouden komen.

En inderdaad, keurig op tijd stond er een hele lieve jongen op de stoep die geen woord Engels sprak.

Die haalde een grote groene tank uit de auto, bond die op zijn rug en wilde gaan spuiten, maar ik wilde graag weten hoe lang daarna we de spullen weer in de keuken konden zetten, dus belde Paul met het kantoor.

Toen bleek dat hij een of ander goedje wilde gaan spuiten waardoor we 4 uur niet in huis mochten, wat op zich niet zo´n probleem was, alles in de omgeving zou ingepakt moeten worden en na het spuiten  mochten we de keuken een maand en eigenlijk liever twee maanden niet gebruiken en daarna moesten we papier op de planken leggen voordat we het servies er weer in zouden zetten....

We konden het beste de keuken afgesloten houden in die periode...

Nou dat ging het dus niet worden.

Na nog wat heen en weer gepraat werd besloten dat we wachten tot de  Engels sprekende meneer die de vorige keer geweest is terug komt van vakantie en we met hem overleggen wat het beste is en tot die tijd vrolijk doorspuiten met alcohol.

Maar tot onze grote verbazing en vreugde kwamen er geen nieuwe mijten meer in de kastjes en de wasemkap, dus we denken en hopen dat het eitjes waren die uitgekomen waren en dat we die nu doodgespoten hebben voordat ze nieuwe eitjes kunnen leggen.

We kijken het nog tot maandag aan en als er dan geen nieuwe mijten te zien zijn zetten we alles weer terug in de keuken en kunnen we hopelijk weer over gaan tot de orde van de dag.

 

Hibiscus

 Ons hele kleine hibiscusstruikje had van de week ineens een bloem!

We hadden er totaal niet op gerekend dat hij dit jaar al zou gaan bloeien, dus het was een enorme verrassing.

De kleur was trouwens ook een verrassing, want Alex van het tuincentrum wist niet wat voor kleur deze zou hebben, maar dat vonden wij geen probleem en zo werd het dus een dubbele verrassing.

En omdat de bloemen ongeveer maar 2 dagen bloeien (deze bloeide 3 dagen) hebben we er extra veel naar gekeken en van genoten.

 

Vakantie "pret"

 Vanmorgen liepen we in onze zwemkleding naar het zwembad om te gaan zwemmen, maar toen we aan de overkant van de weg kwamen zag ik de rode vlag wapperen en als die hangt mag er niet gezwommen worden.

 

We vroegen ons af waarom niet, het eerste waar we aan dachten waren kwallen en we besloten om door te lopen en even te gaan kijken.

Toen het zwembad in zicht kwam zagen we dat alles afgezet was met rood-wit gestreept lint.

Net voordat we uit huis gingen hadden we de maritime politie voorbij zien rijden, dus moest er echt wel iets meer aan de hand zijn dan kwallen.

En inderdaad, de badmeesters vertelde dat vannacht een stelletje dronken idioten alle vuilnisbakken én de drie containers die bij het zwembad staan met inhoud en al in het water hadden gegooid...

Toen de badmeesters vanmorgen aankwamen wisten ze niet wat ze zagen, het hele zwembad vol met vuilnisbakken en afval, zoiets hadden ze nog nooit meegemaakt.

Er is met man en macht gewerkt om alles uit het water te krijgen en alle kapotgegooide bierflesjes die rondom het bad lagen weer op te ruimen.

Sommige mensen hebben echt een ziek gevoel voor wat vakantie pret is...

 

Er zijn waterstalen genomen, dat wordt vandaag nog een keer gedaan en dan hopen ze dat er morgen weer gezwommen kan worden.

Maar de oceaan was vandaag enorm kalm en omdat er geen stroming was zeiden ze dat we konden gaan zwemmen bij het stuk waar de bootjes het water in gaan.

Dat deden we dus.

We hebben waterschoenen die stroef zijn en ik had net met een voet heen en weer geschoven om te kijken of het glad was, wat het niet was.

Maar twee stappen verder bleek het wel glad te zijn en lag ik languit op mijn rug...

Gelukkig kon ik alles nog gewoon bewegen, maar ik was me suf geschrokken en had wel overal pijn.

Dat lijkt voornamelijk spierpijn te zijn, dus ik doe maar even kalm aan: zitten en wat tv kijken, wel totaal anders dan even lekker zwemmen...

Palmpje

Niet alles in onze tuin hebben we zelf geplant; soms verschijnen er ook opeens planten.

Zo stond er van de week ineens iets dat er drie dagen daarvoor nog niet te zien was.

We dachten eerst dat het een varentje was, maar het blijkt een palmpje te zijn.

Het mag blijven staan en we zijn ontzettend benieuwd of het in dit tempo door zal groeien.

Ácaros

 Zondagochtend kwam ik boven en terwijl ik ontbijtgranen uit een kastje pakte viel mijn oog op de kookplaat die vol lag met kleine ´korreltjes´...

Mijn eerste gedachte was dat er een potje kruiden opgevallen was, maar dat kon helemaal niet, dus ging ik er maar eens met mijn neus bovenop kijken wat het dan wel was en toen zag ik dat al die ´korreltjes´bewogen...

Paul erbij geroepen en die zag ze ook bewegen, dus het lag niet aan mijn ogen...het waren beestje, gatver de gatver.

Ik dacht aan meelmijten, maar ging toch maar op Google kijken wat het zouden zijn en inderdaad daar zag ik foto´s van mijten die er wel heel veel op leken.

Er werd geadviseerd om met alcohol te poetsen, dus de fles gel die er nog stond werd naar boven gehaald en wij aan het poetsen, terwijl we alles in een aparte vuilniszak deden zodat we ze niet in de prullenbak zouden krijgen.

We controleerden de hele keuken, haalden het aanrecht leeg, maar gelukkig leken ze nergens anders te zitten.

Voor de zekerheid hebben we het meel ook weggegooid, dat ik trouwens regelmatig controleer omdat het hier zo´n vochtig klimaat is.

De tafel die op het deck staat hebben we binnen neergezet, zodat de koffiemachine en andere dingen daarop konden staan en we gingen een kop koffie drinken.

Toen we daarna in de keuken keken zat weer alles onder en toen zijn we eerst maar eens spray en doekjes met alcohol gaan kopen en daarmee aan de gang gegaan.

Maandagochtend zat weer de hele plaat onder, dus herhaalden we alles: als je er alcohol op spoot gingen ze dood, maar een paar uur later zaten ze er weer, om helemaal moedeloos van te worden.

 

´s Nachts kreeg ik ineens de heldere ingeving dat het toch wel heel vreemd was dat ze eigenlijk alleen op de plaat zaten en dat dat volgens mij betekende dat ze uit de wasemkap kwamen.

Die hadden we ook helemaal bekeken en niets gezien, maar ja, wat zit er achter het kruidenkastje dat erboven staat?

Ik pakte een vel zwart karton, hield dat een minuut of vijf boven de plaat en ja hoor....

Ja dan kun je poetsen wat je wil, maar dat schiet niet op, dus hebben we bedrijven gebeld en die vroegen of we een foto konden mailen.

Dat was lastig om te maken met zo´n spiegelende plaat, maar het lukte toch redelijk.

 Het eerste bedrijf zou woensdag komen, dus hebben we de hele dag zitten wachten, maar die kwamen niet en lieten ook niets weten...

Op donderdag zou het tweede bedrijf komen en gelukkig kwam er op de afgesproken tijd een auto van pest control voorrijden.

Een ongelofelijk vriendelijke meneer keek en zei gelijk dat het ácaros (mijten) waren.

Die zijn dol op warme vochtige plekjes dus dit klimaat is een paradijs voor ze.

Hij ging op het dak kijken naar de afvoer van de wasemkap en daarna werd het kruidenkastje gedemonteerd  en heeft hij alles met een langwerkend product gespoten.

Aan het eind van de middag konden we de keuken weer gebruiken, maar koken heb ik toch maar overgeslagen.

Gisterochtend liepen er nog een paar over de plaat, maar vanmorgen hebben we ze niet gezien, dus we hopen dat ze nu weg zijn.

Als we ze over twee weken nog zien komen ze nog een keer spuiten.

Nou dat was dus een ´gezellige´ week, met veel poetsen, veel jeuk op mijn hoofd (krijg ik altijd als ik aan beestjes denk of ze zie) , diepvriesmaaltijden uit de magnetron of oven en veel te weinig slaap.

Hopelijk zijn we er nu vanaf en kunnen we weer leuke dingen gaan doen.

Yves 162

 Laatst waren we in Mosteiros en daar zagen we een ouder kunstwerk van Yves.

Het was al best wel vervaagd, maar het is een kunstwerk dat we nog niet eerder gezien hadden, dus maakte ik er een foto van voor de verzameling.

Verse uien

 Vorige week was de buurman druk bezig met het opgraven van grote ronde dingen die hij op een plankenstellage legde.

We konden niet goed zien wat het waren, maar omdat ik toch graag wilde weten wat het nou waren pakte ik mijn fototoestel en zoomde in.

Zo zagen we dat het héle grote uien waren.

 Ik had me de moeite kunnen besparen, want de volgende dag stond de buurman op de stoep met een bos van 6 uien.

Elke ui is zo groot als 4 middelgrote uien die ik normaal gebruik :-)

Inmiddels heb ik van 2 uien een heerlijke hartige taart gemaakt, die met wat sla verrukkelijk smaakte en waar we twee dagen lekker van gegeten hebben!

Thee oogst

 In al die jaren dat we op of langs de theeplantage kwamen hebben we nog nooit gezien dat de theeblaadjes geoogst werden.

Toen we vanaf Lagoa de São Brás langs de theeplantage kwamen en zagen dat ze bezig waren met oogsten, hebben we daar natuurlijk naar staan kijken en er foto´s van gemaakt.

 

Lagoa de São Brás

 Weer terug op ons eigen eiland is er natuurlijk ook weer genoeg te beleven.

Het is nu hoogseizoen en we proberen de drukke toeristische hotspots zoveel mogelijk te vermijden en daarom gingen we eens kijken bij Lagoa de São Brás.

Hele volksstammen gaan naar de theeplantage, wij namen daar de weg de bergen in en kwamen zo op een parkeerterrein waar een auto vol met boomstammen stond.

Vanaf de parkeerplaats liepen we wat naar beneden en daar was een prachtig kratermeertje.

Links was het nog helemaal begroeid

rechts waren de bomen gekapt...

Drie eendjes waggelden het water in en zwommen in mooi achter elkaar het meer op.

Wat was het hier rustig, er was geen mens te zien.

We namen het pad dat half om het meer gaat en omdat het omhoog loopt hadden we aan de overkant een uitzicht vanuit een hoger perspektief.

We vervolgden het pad en kwamen toen in het stuk waar de bomen gekapt werden.

Of ze hier de bestaande begroeiing kappen of dat het speciaal hiervoor aangepland wordt weten we niet.

In de verte, beneden ons, konden we de theeplantage zien liggen.

Toen we verder om het meer liepen zagen we recht voor ons Pico da Vera.

Dat is de hoogste berg van São Miguel, maar lang niet zo in trek als Lagoa do Fogo.

Je kan alleen maar op de top komen na een lange wandeling en het uizicht is beperkt; aan de ene kant zie je alleen de oceaan en aan de andere kant staan er bergen voor waardoor je ook niet veel ziet.

Maar het was leuk om nu de berg voor ons te zien liggen uit de wolken.

En zo hebben we weer een mooi, rustig stukje van het eiland ontdekt en een fijne wandeling gemaakt.

Terceira O Mar Começa Aqui

 Ook op Terceira zagen we een aantal kunstwerken van het project "O Mar Começa Aqui" 

Zo leuk om die hier ook te ontdekken.

De eerste twee zagen we bij de haven in Angra.

In een wijk boven Angra waren we gestopt omdat ik een muzieksleutel op een rotonde wilde fotograferen.

Paul parkeerde de auto tegenover een school en zag vlak voor de auto een kunstwerk.

Toen ik daar een foto van ging maken zag ik er steeds meer.

Deze met de walvis is mijn favoriet.

 

Terceira Dag 11 Terug naar huis.

 Na het eten reden we naar de airport en op het parkeerterrein stond al iemand om de autosleutels in ontvangst te nemen en de auto te controleren.

Dat was allemaal in orde en het enige wat we nog moesten doen was het boekje afgeven bij de balie van het verhuurbedrijf, maar omdat daar een rij stond zijn we eerst onze koffers gaan inchecken.

De dame achter de balie vroeg of we soms met de eerdere vlucht mee wilden, want daar waren nog stoelen vrij en hoefden we niet zo lang op de airport te wachten.

Nou dat wilden we natuurlijk wel.

Vervolgens zijn we terug naar de autoverhuur gegaan waar we het boekje inleverden en toen konden we door de handbagage controle, dat ging er hier een stuk vriendelijker en ontspannender aan toe dan op  Santa Maria.

Het was erg rustig bij de gate en we hebben naar buiten zitten kijken tot ons vliegtuig kwam en we gingen boarden.

Paul had het fototoestel en maakte de laatste foto´s van Terceira.

Bij dat witte torentje hadden we een paar uur geleden nog gelopen.

Het was een rustige vlucht en het duurde niet lang voordat we alweer boven Mosteiros op Sâo Miguel vlogen.

We hadden geluk, er waren geen wolken boven Sete Cidades en we hebben het nog nooit zo mooi gezien vanuit de lucht.

Zo is heel duidelijk te zien dat de meren in een krater liggen en dat er in die krater nog kleine kraters zijn.

Boven São Vicente hingen zoals meestal wel wolken en daardoor konden we ons huis helaas niet zien liggen.

Om te landen moesten we weer een bocht maken en zo kwamen we ook over Ponta Delgada

De zon ging net onder.

De stad kwam steeds dichterbij

en tenslotte stonden we weer veilig op de grond.

En nu hebben we dus Terceira ook gezien.

We vonden het een schitterend en kleurrijk eiland en hebben er een heerlijke vakantie gehad.

Terceira Dag 11 De laatste caches en Praia da Vitória

 Na de lunch gingen we nog wat caches zoeken en zo kwamen we ook weer op mooie plaatsen.

Voorbij Vila Nova kwamen we bij een império waar ik de notenbalk op de muur ernaast zo leuk vond.

In tegenstelling tot alle andere impérios die we gezien hebben stond deze open en konden we er eindelijk eens een van binnen zien.

Aan de overkant van de weg, via poortjes en een deur in een muur, kwamen we in een weiland waar uiteraard stiertjes liepen.

In een stukje van dat weiland was dit kapelletje voor een of andere heilige gemaakt, iets wat je toch totaal niet verwacht op zo´n plek.

In Agualva zagen we deze meneer op zijn ezel en ik vroeg of ik een foto van hem mocht maken.

Dat mocht en toen begon hij een heel verhaal te vertellen, in het Portugees en daar begrepen we echt helemaal niets van.

Het bushokje op de brug was aan de achterkant mooi beschilderd.

En de allerlaatste cache van deze vakantie bracht ons bij een andere, hele mooie Grupo Folclórico.

Toen zijn we weer naar Praia da Vitória gereden om nog even op een terrasje te gaan zitten.

Paul parkeerde de auto tussen de restaurants en het strand en recht voor onze neus zagen we nog een tegeltableaux met een dichter.

Bij de koffie hebben we nog voor de laatste keer een Bolo Dona Amélia genomen.

En toen zijn we nog een rondje door de stad gaan wandelen en hebben we nog meer dichters kunnen vinden.

In totaal hebben we er 27 van de 34 gevonden, dus echt niet slecht.

Als laatste zijn we nog even bij het strand gaan kijken en toen was het tijd om wat te gaan eten.