De terugreis

Op het vliegveld aangekomen konden we nog niet inchecken en daarom gingen we zitten wachten tot de balie open zou gaan.

We zaten er nog geen kwartier of er brak een vreselijke regenbui los met onweer en hele harde wind., echt niet normaal.

De incheckbalie ging open en wij hebben onze koffers afgegeven.

Daarna moesten we weer een voor een door een douane hokje, ik moest mijn bril weer af en in de camera kijken, het paspoort werd gestempeld en toen mochten we door naar de handbagage controle.

Daar moesten mijn teenslippers ook in een bak en zou ik op blote voeten door de metaaldetector moeten, dat vond ik nou niet echt een goed idee, dus ik liet de controleur mijn voet zien en zei dat ik een ontsteking had en mijn slippers niet uit wilde doe.

Hij keek naar mijn voet en toen mocht ik inderdaad mijn slippers aan houden.

De handbagage werd echt goed gecontroleerd, want een van  onze groep, die achter mij liep, had een aanstekertje in haar tas zitten, dat ze mooi moest inleveren.

Wij werden allemaal nog eens met zo’n los apparaat gescand en daarna konden we doorlopen naar de vertrekhal.

De twee toestellen die voor ons moesten vertrekken stonden aan de grond;  de mensen die de bagage in moesten laden zaten in het ruim, want niemand mocht met dit onweer op het tarmac.

 Het heeft nog heel lang geonweerd en in die tijd hebben wij wat rondgekeken en frietjes gegeten.
Het heeft Paul erg veel moeite gekost om losse frietjes te krijgen, want overal zat vlees bij en het is toch zonde om dat gelijk in de prullenbak te gooien, maar uiteindelijk is het hem dan toch gelukt.

Het onweer was opgehouden en ons toestel was nu inmiddels ook geland en na een poos konden wij dan ook boarden.

Het regende nog wel een beetje, maar gelukkig niet al te hard en met een jas/bloesje aan werden we dan ook niet al te nat.

Op dit stukje van de vlucht mochten we zitten waar we wilden, maar we gingen alvast op de stoelen zitten die we vanaf Mexico zouden hebben, dat was weer  helemaal achterin het vliegtuig en dat leek vandaag nog wel veel krapper dan op de heenreis, Paul ging ergens anders zitten en zo had ik nu 3 stoelen voor mezelf en kon ik mijn been languit doen, wat wel heel fijn was.

De captain riep om dat we een vertraging van ongeveer 20 minuten zouden hebben, wegens een technisch defekt: maar natuurlijk, het is de keep on dreamliner.

We kregen een glaasje water en ik vroeg me af of we nu gelijk ons rantsoen opgemaakt hadden :-)

Paul ging even vragen of de vegamaaltijd nu geregeld was: niet dus!

Toeval bestaat niet;  we hadden de arrogante bitch van de heenreis weer,  ze had gezegd dat ze het voor de terugreis zou regelen, maar dat mooi niet gedaan, dat werd een leuke discussie…

Ze maakte een notitie voor de verse crew die er in Mexico zou komen en die zouden dan een vegamaaltijd moeten regelen.

Nadat de reparatie klaar was vertrokken we dan uiteindelijk richting Cancun in Mexico.

De vlucht duurde anderhalf uur en toen maakten we een tussenlanding in Cancun, Mexico

We moesten allemaal het vliegtuig uit omdat het schoongemaakt zou worden

We kregen een transit kaartje, moesten een paar gangen door waar het vreselijk heet was, midden in de nacht was het hier nog 30 graden!!! en uiteindelijk werden we bovenaan een roltrap tegengehouden.

Er werden steeds kleine groepjes doorgelaten en wij zaten bij de een na laatste groep.

Beneden aangekomen moesten we door allemaal zigzag rijen naar een handbagage controle.

Dat ging niet echt vlot omdat er maar één apparaat in gebruik was en er maar een paar bakjes tegelijk op konden, maar uiteindelijk waren we er dan toch door en werden we door een mevrouw via weer een gang naar de transitruimte gestuurd.

Het eerste dat we deden was naar Starbucks gaan, maar nadat wij binnen waren sloten ze de zaak af met stoelen en zeiden ze tegen ons dat ze gesloten waren…nou wij waren not amused.

De luchthaven van Cancun is wel een heel verschil met die van Cuba…alles is hier mooi en nieuw en er waren heel veel winkeltjes en restaurantjes.

 Toen het tijd was om te boarden, mochten de passagiers met een transitkaartje als eerste het vliegtuig in.

Nu moesten we dus op de stoelen gaan zitten die op de boardingpass stonden; we hadden een stoel aan het gangpad en een in het midden van het vliegtuig…daar ging Paul heel lief zitten omdat ik het liefst aan het gangpad zit, maar het was vreselijk krap.

Ook hier konden we niet vertrekken, want er was een defekt aan de benzinedop die ging niet open...

Volgens mij moet er toch permanent een onderhoudsmonteur meereizen met dit toestel…

In de tijd dat we moesten wachten heeft Paul kunnen regelen dat we een upgrade konden maken van economy naar comfort class, wat echt een stuk beenruimte scheelde.

En uiteindelijk vertrokken we dan toch nog vanaf Mexico.

Niet lang daarna kregen we een maaltijd en omdat we nu voorin het vliegtuig zaten, was er nog keuze genoeg en zo kreeg ik dan een vega pastamaaltijd.

Ergens in de lucht werd het 15 juni en konden Paul en ik vieren dat we vandaag 34 jaar verkering hebben, we kunnen ons leukere plaatsen voorstellen :-)

Het was een nachtvlucht dus al snel werd het helemaal donker gemaakt in het toestel, maar ik kon niet slapen.

Ik zat met mijn rechterbeen over mijn linker, maar dat is natuurlijk niet vol te houden al die uren.

Ik heb ook geprobeerd om mijn voet op mijn rugtas te leggen en toen heb ik een poosje geslapen, om helemaal verkrampt wakker te worden, met een stijve nek van de kou.

Maar ook aan deze vlucht kwam een einde en om 15.00 uur landden we op Schiphol.

Bij de douane aangekomen stond daar een hele lange rij want er waren een aantal vliegtuigen tegelijk aangekomen.

Toen we daar doorheen waren moesten we een heel eind lopen naar de bagageband, maar onze koffers waren er nog niet.

Het duurde gelukkig niet erg lang voordat ze kwamen en daarna zijn we gelijk naar de bus gelopen., die na een kwartier kwam,

Er stond gelukkig geen file en zo waren we heel snel bij het Ibis hotel, waar onze auto stond.

We vertrokken  en vanaf Schiphol hadden we een paar keer een stukje file.

Bij Hoogmade zijn we van de snelweg afgegaan om (weer) te gaan eten bij het pannenkoekenrestaurant De Hooiberg, toch een beetje feestelijk tintje aan deze dag.

 Na het eten waren de files voorbij en konden we zo doorrijden naar huis, waar J&J ons op stonden te wachtend.

Het was een fantastische reis, naar een prachtig, maar oh zo tragisch land.