Miradouro da Boca do Inferno

Als je foto's van de Azoren ziet, staat een foto van Miradouro da Boca do Inferno meestal bovenaan.

Het is dan ook DE plek die toeristen willen zien en dat veroorzaakt nogal eens chaos bovenop de berg.

Op de parkeerplaats is ruimte voor 20 auto's en dan zijn er nog een paar officiele langs de weg, maar verder parkeert iedereen gewoon op de weg.

Dat is geen probleem als er aan een kant van de weg geparkeerd wordt, maar laatste moesten we hier voorbij en stonden ze aan beide kanten van de weg geparkeerd en omdat de weg heel smal is en er dan nog maar een auto tussendoor kan, er van twee kanten auto's kwamen en er twee bussen vastzaten in het feestgewoel,zijn wij omgekeerd en helemaal buitenom gereden.

Wij zijn hier de laatste jaren niet meer geweest, maar wilden ook wel weer eens kijken, dus stonden we gisteren heel vroeg op, zodat we de stroom voor zouden zijn.

Dat lukte, we hadden een plaatsje op de parkeerplaats en ook tijdens de wandeling naar de miradouro was het rustig.

Op de miradouro zelf stonden maar een paar toeristen.

Je hebt hier een schitterend uitzicht op Lagoa de Santiago op de voorgrond, lagoa Azul en het stadje Sete Cidades en achter de vulkaanrand de oceaan.

Meer naar links zie je het kleinere Lagoa Rasa en het spookhotel en ook de oceaan.

We hadden geen haast dus we zijn hier een hele poos blijven staan om te genieten van dit schitterende uitzicht.

Zo hebben we redelijk wat toeristen voorbij zien komen, die allemaal een ding gemeen hadden: knettergek!

Allemaal moesten ze selfies maken en daar zal toch eens een hek op staan...

We hebben staan kijken hoe de een na de ander onder het hek door kroop om op het uiterste randje te gaan staan en daar een foto te maken.

Een misstap of een onverwachte windvlaag en ze liggen meer dan 300 meter lager.

Het is niet alleen hier, wij zien dat elke dag ook meerdere malen bij onze miradouro, het is geen wonder dat de Azoreanen zich blauw ergeren aan die toeristen die alles maar platstampen omdat ze foto's willen hebben.

Wij zijn nog niet levensmoe, integendeel, wij genieten volop van het hier en omdat Paul graag een foto wilde om naar zijn vrienden te sturen, heb ik die gemaakt terwijl hij keurig voor het hek staat.

Nadat we uitgekeken waren liepen we weer terug en keken nu uit op de hoogste kraterrand. Daar heb ik jaren geleden met Julian gewandeld.

Een schitterend doorkijkje.

We besloten om terug het andere pad naar beneden te nemen, dat hadden we nog nooit gedaan.

Achterom kijkend valt de miradouro bijna niet op.

Dit pad slingert langs de rand van het bos waar we omhoog lopend doorheen gekomen waren.

Het was niet breed, maar hier was het (nog) goed te doen.

Ergens beneden zagen we de weg en daar moet het pad straks weer uitkomen.

We zagen een stel buizerds rondvliegen en het lukte me om een paar foto's te maken waar ze goed opstaan.

En toen werd het pad overgenomen door Gunnera tinctoria, oftewel reuzenraberber.

De plant is hier invasief en begint hoe langer hoe meer een plaag te worden.

Dit was een 'klein' blad.

Er zitten kleine stekels aan de stelen, dus echt heel lekker liep het niet, maar het was te doen.

Maar deze planten bleken nog niet het ergste te zijn, door de hevige regenval en waterstromen die zijn ontstaan, zijn hele delen van het pad weggespoeld en waren er soms stukken waar de helft van het toch al hele smalle pad een meter of meer lager lag.

Het laatste stuk hebben we met een Frans stel gedaan, elkaar helpend om beneden te komen, want het was echt heel erg lastig en niet goed voor mijn enkels.

Maar we zijn veilig beneden gekomen!

Het was een heel avontuur en we hebben genoten van alles wat we gezien hebben.