Mosteiros - het roze huis

Bouwen de meeste landen hun kustlijnen dicht met allemaal appartementen, zodat zoveel mogelijk mensen uitzicht op zee hebben, op Sao Miguel is zeezicht absoluut onbelangrijk.
Als je de zee wil zien, dan stap je even in je auto of je loopt er naar toe, gaat een half uurtje naar zee zitten kijken en weer naar huis.
Huizen staan ook vaak dwars op de zee en huizen die wel aan zee staan hebben de woonkamer meestal aan de andere kant...
Voor Paul en mij (rare toeristen) is zeezicht wel een prioriteit, waarom op een eiland gaan wonen en dan niet de zee kunnen zien...
Maar dat maakt het zoeken naar huizen, stukjes bouwgrond wel moeilijker, want bij geen enkele makelaar is er een optie seaview en als ze voor je zoeken, komen ze rustig met huizen waarin je door een heel klein wc-raampje op 3 kilometer afstand de zee kunt zien, inderdaad een huis met seaview :-)
Er zat dus niets anders op dan foto's van huizen allemaal te bekijken of er  uitzicht op zee was, maar omdat het daar absoluut niet belangrijk is, staan er vaak niet eens buitenfoto's op de sites.
Dus daarom zouden we bij het bekijken van de dorpen ook langs de kustlijn rijden en uitkijken naar huizen die te koop staan en die seaview hebben.
Vlak voor we naar Sao Miguel vertrokken had ik nog twee huizen gevonden in Mosteiros, dat ligt in het noordwesten van het eiland en het kost bijna een uur om er te komen vanuit de hoofdstad Ponta Delgada.
Het is er ruig en werkelijk schitterend, maar is het wel handig om daar te gaan zitten?
We besloten om er de eerste dag naar toe te gaan en als eerste eens rond te kijken bij het roze huis.

Op het roze na een mooi huis. De foto die de makelaar op de site had staan zag er ook zo uit, dus zeezicht...
dachten wij.

 Toen ik de foto van het huis zag kwam het me zo bekend voor en toen ik de foto's van vorig jaar nog eens ging bekijken, kwam ik erachter dat we bij het gele kapelletje naast het huis een cache gezocht hadden.
Op die foto zag ik ook dat er toen al een bord met te koop erop hing, het stond dus in ieder geval al een jaar te koop.

We liepen achterom en zagen toen dat er een klein weggetje achter liep en dat het stuk grasland, wat op de foto's van de makelaar eruit zag alsof het de achtertuin was, helemaal niet bij het huis hoorde.

Als dat stukje land dan opeens bebouwd gaat worden, is het prachtige zeezicht wel verleden tijd.

Later hoorden we van een makelaar dat het huis al 3 jaar te koop staat en dat de bewoners er al zeker een jaar uit zijn. De eigenaar heeft een bod gehad, maar dat op € 2.000,= af laten springen. Zijn vraagprijs zal hij er nooit meer voor krijgen, want het huis zakt met de maand in waarde en het staat helemaal te verpauperen.

De voorkant viel nog wel mee, maar aan de achterkant zag het er niet meer uit. Veel opknappenwerk, verbouwen zodat er aan de achterkant een grote raampartij komt waar de woonkamer gemaakt kan worden
en dan het risico lopen dat t.z.t. het seaview verdwijnt...nee, laat u maar.

Later, toen we beneden in het dorp stonden zagen we het huis boven op de heuvel liggen.