Om 7.45 uur ging de telefoon….Julian belde dat het bijna 10.00 uur was en dat de verpleegster nog niet geweest was pfff….
Toen de wekker vlak daarna ging zijn we opgestaan en gaan ontbijten.
Na de koffie was het inmiddels 9.00 uur geworden en was het kantoor van de makelaar open, dus Paul belde, maar de makelaar sprak alleen Portugees en de Engels sprekende receptioniste was er nog niet.
Wij wilden sowieso even bij het huis kijken, dus vertrokken we richting Lagoa.
Aangezien we langs het kantoor van de makelaar kwamen zijn we daar gestopt.
De Engels sprekende receptioniste was er inmiddels en ze probeerde de eigenaar te pakken te krijgen om een afspraak te maken, dat lukte niet, maar ze zou het blijven proberen en gaf alvast plattegronden mee.
Die hebben we in de auto zitten bekijken en we vonden het er veelbelovend uitzien; ook dit huis leek bleek groter te zijn dan je van de foto’s kon opmaken.
We reden er naar toe om te zien hoe de buitenkant eruit ziet en hoe de ligging in het echt is.
De buitenkant had inmiddels een witte grondlaag gekregen en zag er zo al een stuk mooier uit.
Het uitzicht op zee is prachtig, de buurt minder, maar je kunt niet alles hebben.
We konden niet binnenkijken omdat er gordijnen voor de ramen hingen, iets wat je hier regelmatig ziet bij lege huizen, dat doen ze om verkleuring tegen te gaan.
In de garagedeur zat de brievenbus en ik gluurde er even doorheen om te zien hoe groot de garage van binnen was.
Ik zag een hotdog kraampje staan, maar Paul zei dat iemand die vast daar mocht parkeren, net zoals de geitjes in Vila Franca do Campo.
We liepen een stukje door om te kijken hoe het stukje verderop in de straat eruit zag, toen er een auto voor de deur stopte, er een mevrouw uit stapte en naar binnen ging.
Wij dachten dat de makelaar de eigenaar had kunnen bereiken en dat er nu iemand misschien wat op ging ruimen ofzo.
Paul belde de makelaar, maar die had de eigenaar nog steeds niet kunnen bereiken en zei dat we maar even aan moesten bellen.
Dat deden we, de mevrouw had een poetsdoek in haar handen toen ze opendeed, dus toen dachten we dat het een poetsvrouw was, ze sprak geen Engels en daarom gaf Paul zijn telefoon aan haar zodat ze met de makelaar kon praten.
Door de deuropening zag ik meubelen staan en Paul zei al, het is vast net verkocht.
Toen hij zijn telefoon weer terug kreeg zei de makelaar dat het de vrouw van de eigenaar was en dat ze er al een jaar wonen…
Zowel de makelaar als wij waren amazed en confused!
We zeiden de mevrouw gedag en liepen stomverbaasd naar de auto toe.
Toen we net in wilden stappen ging de deur weer open en riep de mevrouw iets naar ons en ze wenkte dat we moesten komen, dus wij maar weer terug gelopen.
We moesten binnen komen en tot onze verbazing begon ze ons een rondleiding door het huis te geven.
Ik zei tegen Paul, gaat ze ons nu laten zien wat we niet kunnen kopen?
Beneden was het ruim, licht, hartstikke nieuw, allemaal heel erg mooi.
Toen we de beneden verdieping gezien hadden kwam haar man naar beneden, die werkt erg laat en had nog liggen slapen toen wij aan de deur stonden, maar toen zijn vrouw hem vlug verteld had over het telefoontje van de makelaar, had hij gezegd dat ze ons terug moest halen.
Hij sprak wel goed Engels en zei dat als we wilden we wel een bod konden doen en als dat goed was wilde hij het huis misschien wel verkopen…nou toen waren we natuurlijk nog verbaasder.
We kregen ook de bovenverdieping te zien, waar het net zo mooi was.
Ze verontschuldigden zich voor de rommel, welke rommel? We stonden kompleet onverwacht op de stoep en alles zag er even schoon en opgeruimd uit, de enige "rommel" was dat de bedden nog niet opgemaakt waren.
De eigenaar wilde duidelijk wel verkopen een wij moesten maar een bod doen hahaha.
We hebben een hele poos staan praten, gezegd dat we eerst even moesten bijkomen van alle verbazing, want dit was toch wel even iets anders dan een huis dat nog afgebouwd moet worden, maar dat we er zeker over na zouden denken en toen kregen we hun telefoonnummer mee.
We gingen terug naar Ponta Delgada en onderweg toch weer even bij de makelaar naar binnen, die het huis inmiddels van de website gehaald had.
Ze vond het verschrikkelijk vervelend voor ons en ze zou nog eens rondkijken en bellen voor andere huizen met seaview.
Wordt morgen vervolgd...
Toen de wekker vlak daarna ging zijn we opgestaan en gaan ontbijten.
Dit zag ik gisteravond op de site van de makelaar.
Na de koffie was het inmiddels 9.00 uur geworden en was het kantoor van de makelaar open, dus Paul belde, maar de makelaar sprak alleen Portugees en de Engels sprekende receptioniste was er nog niet.
Wij wilden sowieso even bij het huis kijken, dus vertrokken we richting Lagoa.
Aangezien we langs het kantoor van de makelaar kwamen zijn we daar gestopt.
printscreen van Steetview april 2010
De Engels sprekende receptioniste was er inmiddels en ze probeerde de eigenaar te pakken te krijgen om een afspraak te maken, dat lukte niet, maar ze zou het blijven proberen en gaf alvast plattegronden mee.
Die hebben we in de auto zitten bekijken en we vonden het er veelbelovend uitzien; ook dit huis leek bleek groter te zijn dan je van de foto’s kon opmaken.
We reden er naar toe om te zien hoe de buitenkant eruit ziet en hoe de ligging in het echt is.
De buitenkant had inmiddels een witte grondlaag gekregen en zag er zo al een stuk mooier uit.
Het uitzicht op zee is prachtig, de buurt minder, maar je kunt niet alles hebben.
Foto van de site van de makelaar.
Het verbouwde krot ziet er nu zo uit.
We konden niet binnenkijken omdat er gordijnen voor de ramen hingen, iets wat je hier regelmatig ziet bij lege huizen, dat doen ze om verkleuring tegen te gaan.
In de garagedeur zat de brievenbus en ik gluurde er even doorheen om te zien hoe groot de garage van binnen was.
Ik zag een hotdog kraampje staan, maar Paul zei dat iemand die vast daar mocht parkeren, net zoals de geitjes in Vila Franca do Campo.
We liepen een stukje door om te kijken hoe het stukje verderop in de straat eruit zag, toen er een auto voor de deur stopte, er een mevrouw uit stapte en naar binnen ging.
Wij dachten dat de makelaar de eigenaar had kunnen bereiken en dat er nu iemand misschien wat op ging ruimen ofzo.
Foto van de site van de makelaar.
De woonkamer met de trap naar boven zag er zo uit,
dachten we...
Paul belde de makelaar, maar die had de eigenaar nog steeds niet kunnen bereiken en zei dat we maar even aan moesten bellen.
Dat deden we, de mevrouw had een poetsdoek in haar handen toen ze opendeed, dus toen dachten we dat het een poetsvrouw was, ze sprak geen Engels en daarom gaf Paul zijn telefoon aan haar zodat ze met de makelaar kon praten.
Door de deuropening zag ik meubelen staan en Paul zei al, het is vast net verkocht.
Toen hij zijn telefoon weer terug kreeg zei de makelaar dat het de vrouw van de eigenaar was en dat ze er al een jaar wonen…
Zowel de makelaar als wij waren amazed en confused!
Met een witte grondlaag erop is het gelijk al een heel ander,
mooier, gezicht.
We zeiden de mevrouw gedag en liepen stomverbaasd naar de auto toe.
Toen we net in wilden stappen ging de deur weer open en riep de mevrouw iets naar ons en ze wenkte dat we moesten komen, dus wij maar weer terug gelopen.
We moesten binnen komen en tot onze verbazing begon ze ons een rondleiding door het huis te geven.
Ik zei tegen Paul, gaat ze ons nu laten zien wat we niet kunnen kopen?
Het huis vanaf de ander kant gezien.
Toen we de beneden verdieping gezien hadden kwam haar man naar beneden, die werkt erg laat en had nog liggen slapen toen wij aan de deur stonden, maar toen zijn vrouw hem vlug verteld had over het telefoontje van de makelaar, had hij gezegd dat ze ons terug moest halen.
seaview recht vooruit
(gezien vanaf de kant die op de foto hierboven staat)
Hij sprak wel goed Engels en zei dat als we wilden we wel een bod konden doen en als dat goed was wilde hij het huis misschien wel verkopen…nou toen waren we natuurlijk nog verbaasder.
We kregen ook de bovenverdieping te zien, waar het net zo mooi was.
Ze verontschuldigden zich voor de rommel, welke rommel? We stonden kompleet onverwacht op de stoep en alles zag er even schoon en opgeruimd uit, de enige "rommel" was dat de bedden nog niet opgemaakt waren.
Seaview gezien vanaf de kant met de voordeur.
De eigenaar wilde duidelijk wel verkopen een wij moesten maar een bod doen hahaha.
We hebben een hele poos staan praten, gezegd dat we eerst even moesten bijkomen van alle verbazing, want dit was toch wel even iets anders dan een huis dat nog afgebouwd moet worden, maar dat we er zeker over na zouden denken en toen kregen we hun telefoonnummer mee.
We gingen terug naar Ponta Delgada en onderweg toch weer even bij de makelaar naar binnen, die het huis inmiddels van de website gehaald had.
Ze vond het verschrikkelijk vervelend voor ons en ze zou nog eens rondkijken en bellen voor andere huizen met seaview.
Wordt morgen vervolgd...
4 opmerkingen:
waaaah....moeten we tot morgen wachten op de afloop van dit vreemde verhaal....vreselijk!!! :-)
Ik neem aan dat de verpleegster nog wel is geweest voor Julian?
Spannend hoor... je maakt er een echt vervolgverhaal van...
Het huis ziet er op streetview heel anders uit. Er is een verdieping op gekomen. Prachtig uitzicht, wow.
Nou, we wachten wel weer een dag op meer nieuws...
En hoe zat het nou met die verpleegster?
Dat zie je dus heel veel op het eiland, dat ze van een krot een nieuw huis maken.
Het huis van P is ook op die manier gemaakt.
De verpleegster komt normaal om een uur of 10, maar kan gewoon de hele ochtend komen.
Maar als Julian denkt dat het 10 uur moet zijn en het is 1 over 10.... :-)
Ze is uiteraard gewoon geweest.
Een reactie posten