Een vreemde dag - het huis in Lagoa deel 2

Bij de buurtsuper hebben we lunch gehaald en die hebben we op de kamer opgegeten.
Om 14.00 uur had Paul een gesprek met de advocaat over het hoe en wat bij het kopen van een huis op de Azoren.
Terwijl hij daar was belde de makelaar dat ze een huis in Lagoa hadden dat nog in de verkoop moest komen. Het lag tegenover het zwembad en toen ze de prijs vertelde hadden we het donkerbruine vermoeden dat dit hetzelfde huis was als waar P. het over had, namelijk dat van zijn zus. Er was een afspraak gemaakt voor 17.00 uur.

 Uitzicht van voor het zwembad naar de haven.

We maakten een briefje met ons emailadres en telefoonnummer om bij de mensen van het huis van vanmorgen in de brievenbus te doen, met het plan ze over een paar dagen te bellen om te vragen om kontakt te houden voor als ze het huis echt willen gaan verkopen.
Op weg naar de makelaar stonden we in een file, door de Sata Rally is het nu erg druk op het eiland.
Om 17.00 uur stonden we bij de makelaar voor de deur en reden we achter haar en de receptioniste (tolk) aan naar Lagoa.

 Het huis van de zus van P.

Grote bomen voor de deur en (weer)  een restaurant als buren.

Het huis bleek inderdaad van de zus van P. te zijn (it’s a small world) en had uitzicht op zee, maar tussen de bomen door die recht voor het huis staan en bij het zwembad horen.
Het huis had heel veel achterstallig onderhoud, in huis kon je de geuren van het naastgelegen restaurant goed ruiken, het was er verschrikkelijk donker wat we vreselijk deprimerend vonden, kortom dit was echt helemaal niets voor ons.
En voor het bedrag dat dit huis moet kosten kunnen we zeker iets anders, iets dat meer 'ons' is, vinden.
Dat zeiden we ook tegen de tolk die het wel begreep, want het zou haar huis ook niet zijn.
De makelaar en tolk gingen terug naar Ponta Delgada en wij reden naar het huis van vanmorgen.

Ik gooide het briefje in de brievenbus, maar zag toen ik weg liep dat de mevrouw me vanaf haar slaapkamerraam gezien had.
Even later stond ze met het briefje in haar hand in de deuropening en ik liep terug om te proberen haar  uit te leggen dat we na onze vakantie telefonisch kontakt zouden opnemen, maar haar man was nog niet naar zijn werk en ik moest weer binnen komen, dus Paul geroepen en wij weer naar binnen.
We hebben gezegd dat op het moment dat ze echt besluiten om hun huis (i.v.m. financiële redenen) te verkopen, wij graag een telefoontje zouden krijgen omdat we erg geïnteresseerd zijn.
De eigenaar vroeg wat we voor prijs in ons hoofd hadden en toen Paul een bedrag noemde was dat gelijk goed!
We hebben nog een poos staan praten en toen zijn we weer naar Ponta Delgada terug gegaan.
Het was inmiddels flink gaan regenen en daarom zijn we binnendoor gereden.
We aten weer bij Wok to Walk in het winkelcentrum en zijn daarna naar de hotelkamer gegaan.
Ik belde met Julian en Paul is even de stad in gegaan om te kijken naar het voorstellen van de raceteams.

 
Toen hij terug kwam dronken we thee, ging hij allerlei dingen uitrekenen en schreef ik deze, toch wel vreemd verlopen dag, in het dagboek.