Vanaf woensdag voorspellen ze regen en onweer, dus nu het nog zulk heerlijk zomerweer is profiteren we ervan en gingen we ook vandaag cachen.
In juli waren we in Glimes/Bomal, maar sinds we daar geweest zijn, zijn er heel wat caches bijgekomen en die gingen we vandaag proberen te vinden.
Paul had een fietsrondje uitgestippeld en het beginpunt was bij l'Abbaye, waar we de auto parkeerden.
Dat was jammer, want we reden langs een veld waar de wilde cichorei in bloei stond en dat was toch een mooi gezicht, ik ben dan maar een paar keer afgestapt om te kijken.
Toen we het veld uitreden kwamen we in een straat waar we een cache in een boekentil verstopt zat.
We stonden hem te loggen toen de eigenaresse van de boekentil een nieuw boek erin kwam leggen.
Ze vroeg ons of we een boek geruild hadden en wij zeiden dat we dat niet gedaan hadden, maar de cache gezocht hadden.
Een cache??? Daar had ze nog nooit van gehoord en ze was erg verbaasd om te horen dat er een in haar boekentil zat, waar wij weer verbaasd over waren, want als je een cache wil plaatsen moet je toestemming hebben en dat had ze duidelijk niet gegeven.
Paul heeft haar uitgelegd wat cachen is en ze vond het een heel leuk idee en had er geen enkel probleem mee dat er eentje in haar boekentil zat: gelukkig maar.
De heg rondom haar huis was trouwens ook heel bijzonder geknipt, zoiets hebben we nog niet eerder gezien.
We kwamen bij de kerk van Jauchelette, waar we pogingen gedaan hebben om te lezen wat er op een steen staat, maar de zon stond er vol op en de letters waren onleesbaar.
Dichterbij konden we niet komen omdat er allemaal lage struiken voor stonden, dus toen zijn we de gewone cache gaan zoeken en daarna weer verder gereden.
Af en toe kom je hier langs leegstaande gebouwen waar van je je afvraagt waarom ze leeg staan en niemand er iets mee lijkt te doen.
Dit gebouw stond tussen een aantal andere, mooie huizen in en ik vond het wel apart.
De plantenapp kwam vandaag ook weer een aantal keren goed van pas.
Deze plant dacht ik te herkennen van The Flower Fairies, maar ik had geen idee wat de naam was; de app vertelde dat het bryonia is.
Terwijl we op een voetpad een cache stonden te zoeken hadden we mooi uitzicht op het dorpje Jauchelette.
Ook vandaag zagen we weer heel wat kapelletjes en potales; heel wat huizen hebben er eentje 'voor de deur' staan.
Tegen lunchtijd kwamen we ergens waar we een bankje zagen.
Toen we daar naar toe gingen, zagen we een walnotenboom en begon ik enthousiast wat noten te rapen.
Paul stond een stukje verderop bij de bank en zei dat ik daarheen moest komen omdat er daar wel honderden walnoten op de grond lagen.
Het bakje was natuurlijk snel vol, dus hebben we de plastic zak waar de fietsspullen inzitten leeggemaakt en die gevuld: ik vind het echt helemaal geweldig om te doen.
Terwijl ik noten raapte had Paul opgemerkt dat de twee notenbomen verschillende bladeren hadden, dus ik haalde de app erbij en zo leerden we dat de boom waar maar een paar walnoten onder lagen en puntige bladeren had, een zwarte walnootboom is
en deze, waar de honderden noten onder lagen, is de gewone walnootboom.
Nadat we heel wat noten geraapt hadden zijn we dan gaan zitten om onze lunch te eten en daarbij keken we uit op dit grote huis.
Daarna fietsten we verder om caches te zoeken en kwamen we ook in het dorp Thorembais-les-Béguines, dat aan de overkant van de weg ligt.
Daar was een cache onder een bruggetje, waar je laarzen voor nodig had omdat je in het water moest staan.
Nu heb ik geen enkel probleem met in het water te gaan staan en natte voeten te krijgen, maar om in een ronde buis onder de weg te gaan lopen vond ik wat anders, dus die sloegen we over.
De cache waar we daarna kwamen lag tegenover een kapelletje en dat is meer ons ding :-)
Hier stonden we aan de rand van het dorp en konden we weer heel ver kijken.
Terwijl we de cache zochten in een hele dikke boom, vond ik weer zo'n beschilderde steen van de steenjagers; dit vond ik wel een hele mooie.
Aan de andere kant van de boom zagen we deze grote boerderij, zulke vierkantshoeven zie je heel vaak in Wallonie.
We reden terug via het dorpje en daar zag ik bij de kerk een boekentil, waar ik natuurlijk even ging kijken.
Bij de kerk stond een bankje en daar wilden we nog een broodje eten, maar eigenlijk was het te warm omdat het in de volle zon stond.
Paul is een stuk langer dan ik en hij had gezien dat op het hogere stuk naast de kerk ook een bankje was dat in de schaduw stond en zo kwamen we op een heel mooi stukje dat volgens ons vroeger het kerkhof is geweest.
Er stond een oorlogsmonument
nog wat oude graven en 4 bomen die er nog niet zolang stonden: un arbre pour la vie:
Ouders van pasgeboren kinderen planten dan een boom.
Het was een heerlijk rustig plekje om een poos te zitten.
We hadden vandaag toch vaak het idee dat we alleen op de wereld waren :-)
Nadat we een poosje uitgerust hadden gingen we weer op weg.
Om in Bomal te komen moesten we bijna een rechthoek fietsen en terwijl we zo om de velden heen reden hoorden we steeds schoten, iets dat ik echt niet rustgevend vind.
Op een plek waar we een cache zochten stonden er heel wat auto's en kwamen de jagers net terug.
De cache heeft de naam chevreuils, wat reeën betekend, maar ik hoop toch echt dat ze weinig tot geen reeën hebben kunnen schieten.
De volgende plaats waar we kwamen was een stuk ontspannender om te staan: Panorama de Laloux.
Het uitzicht was hier mooi en op een info bord stond wat we zagen en de geschiedenis ervan, dus nog interessant ook.
We reden nu achter l'Abbaye en keken uit op de gebouwen waar congressen gehouden worden.
Een paar honderd meter voorbij de parkeerplaats ligt de laatste cache die we vandaag zochten.
Paul deed even dapper om hem te pakken te krijgen.
Op de parkeerplaats deden we de fietsen en spullen weer op en in de auto en gingen we in de schaduw van een boom onze fruitsalade eten.
Daarna liepen we nog even het terrein van l'Abbaye op.
Direct naast de poort aan de rechterkant is een afgesloten boomgaard waar iemand bezig was om appels te plukken.
Hij vertelde ons dat dit een projekt is van de universiteit van Louvain-la-Neuve, waar ze alle bomen met bijna niet meer voorkomende appelsoorten proberen te kweken: ook een soort arboreteum, maar dan voor appelsoorten.
We mochten van hem in de boomgaard gaan kijken en ook appels meenemen, waarbij hij een soort speciaal aanraadde.
Paul kan redelijk goed Frans, maar we waren bij de verkeerde boom geweest, dus bracht hij ons naar de goede
Pomme de Blanche Neige, oftewel de Sneeuwwitje appel :-)
Ik heb inderdaad nog nooit zulke prachtige dieprode appelen gezien.
Deze kleine stervormige appeltjes vond ik ook schattig.
Nu weten we dus waarom deze boomgaard afgesloten is en wat voor appelbomen het zijn en dat was een hele leuke afsluiting van weer een hele fijne fietstocht.
Thuisgekomen heb ik de walnoten gewogen en dat bleek ruim 2 kilo te zijn; geweldig toch zo'n kadootje van de natuur.
2 opmerkingen:
Toch wel raar dat iemand ongevraagd een cache in een minibieb plaatst! Wat veel walnoten! En wat een mooie appels.
Is ook raar en mag niet, maar het is hier een sport om je niet aan regels te houden.
Gelukkig vond de mevrouw het niet erg, maar ik vind het toch onfatsoenlijk.
Een reactie posten