Parijs: het regelen van een appartement

Al bij de eerste bespreking over Parijs heeft Paul gezegd dat als hij komt hij mij meeneemt en niet van plan is om in een hotelkamer te gaan zitten en dan steeds buiten de deur moet gaan eten, maar dat hij een appartement wilde in het 1e of 2e arrondissement, zodat hij zo min mogelijk reistijd heeft.
Dus toen ze voor de tweede keer terug kwamen of hij naar Parijs kwam en hij ja zei, moest er een appartement komen en toen begon er weer een hele nieuwe soap aflevering...
Parijs zei dat we iets moesten kiezen van een lijst van het 'reisburo' van zijn werkgever in Brussel, maar daar stond niets op dat je voor 3 maanden kon boeken.
Toen vroegen we of we zelf iets mochten zoeken en dat vond Parijs goed.
We vonden een appartement (klik) dat precies alles had wat we graag wilden, het lag op een mooie loopafstand van het werk, bij Les Halles, dus ook mooi bij winkels.
En toen ging zo ongeveer iedereen zich ermee bezig: categorie van het kastje naar de muur...
Ook weer heel ingewikkeld, niemand scheen het te kunnen boeken/betalen, omdat het niet op een lijst stond van verhuurbedrijven waar ze zaken mee doen.
Nadat Brussel en Parijs een week bezig geweest waren met pingpongen hoe dat appartement nou betaald moest worden en wie het moest boeken, kregen we een mailtje dat er iemand binnen het bedrijf een optie had genomen voor een appartement ergens in Parijs, waar normaal expats maximaal 2 maanden mogen wonen als ze terugkomen naar Frankrijk.
Of we maar even ja of ja wilden zeggen en als we het niet deden dan zouden de kosten van het andere appartement voor onze eigen rekening komen ...
Er waren geen foto's en op de hele lijst met vragen van waar en hoe het appartement is kregen we te horen dat we dat wel op 1 januari zouden zien en Paul's baas vond dat hij niet zo ongelofelijk moest zeuren, want het zat heus wel goed.
Dat was op een vrijdagmiddag en uiterlijk dinsdag moesten we ja zeggen.
Dat weekend kreeg Paul een strottenhoofdontsteking, dus bleef hij vanaf maandag thuis, maar hij had zijn werkcomputer bij zich en die had hij aanstaan voor eventuele nieuwe narigheid.
Eerst heeft hij gemaild dat hij ziek was en vervolgens een dag langer gevraagd, zodat hij pas woensdag hoefde te laten weten hoe of wat.
Vervolgens heeft hij gelijk juridisch advies ingewonnen over het gedoe rondom het appartement en de conclusie daarvan was, dat alhoewel de gang van zaken ronduit belachelijk is, het bedrijf niets doet wat schadelijk voor hem is: zijn salaris wordt niet gekort, hij wordt niet ontslagen en ze geven hem een appartement in het 1e of 2e arrondissement, terwijl normaal de mensen naar verdere districten moeten..
Als we zouden weigeren zouden we misschien toestanden met verstrekkende gevolgen krijgen, (zelf een appartement moeten betalen en als we helemaal zouden zeggen we stoppen ermee, zelfs werkweigering, met dan waarschijnlijk ontslag en alle financiële gevolgen van dien (ook pensioen).
Zo'n groot concern heeft dure juristen en ze staan erom bekend dat ze liever bv 100.000,= uitgeven daaraan, dan bv 40.000 aan schadevergoeding.
Het leek de juriste het verstandigste maar een leap of faith te nemen en hopen dat het goed zal uitpakken.
Aangezien het een kwestie van rug tegen de muur, pistool op het hoofd was, hebben we toen maar ja gezegd.
Daarna kregen we een contract via het verhuurbureau en hebben we diverse keren om foto's gevraagd, zodat we ons beter kunnen voorbereiden, die zouden ze gaan maken, maar tot vandaag hebben we nog niets gezien.
Het zal er dus wel op neerkomen dat we het pas zien op het moment dat we er binnen stappen...

Wordt vervolgd