De volgende stop was bij the Newspaper Rock.
Er stond een verrekijker zodat je de rotstekeningen kon zien
maar met het fototoestel kon ik ze ook zien.
Vervolgens gingen we op weg naar Blue Mesa
en daar zagen we de eerste versteende bomen
(Miljoenen
jaren geleden voerden rivieren duizenden bomen stroomafwaarts naar het
uitgestrekte moeras dat hier lag. Het grondwater voegde siliciumdioxide
toe aan het gezonken hout, waardoor de bomen van kwarts ontstonden die
nu te zien zijn; bron Capitol Gids)
Een stukje verderop is Agate Bridge, die gevormd wordt door zo'n versteende boom.
En weer een stop waar we een prachtig vergezicht hadden.
Aan de andere kant van de weg liep een pad een stukje naar beneden en daar lag zo'n versteende boom.
En om dat van dichtbij te zien en aan te raken is toch wel heel bijzonder, het ziet eruit als hout, maar het is steen.
De laatste stop was bij Crystal Forest
Hier kon je een wandeling maken die langs heel veel stukken van bomen ging.
Omdat het tegen sluitingstijd van het park liep zijn we alleen maar naar het uitkijkpunt gelopen, maar daar lagen genoeg bomen om te bekijken.
Ook dit National Park vonden we weer schitterend.
vrijdag 31 augustus 2018
donderdag 30 augustus 2018
Rondreis West USA Dag 14 - Petrified Forest 1
Het kwam goed uit dat we er een uur bij kregen, want we wilden het Petrified Forest nog bekijken.
Omdat we aan het begin van het park binnen reden maar er aan de andere kant uit zouden gaan, keken we eerst even rond in het visitors center en daar draaide Paul maar liefst 3 pennies.
Eerst reden we door The Painted Desert, een gebied van gekleurde lagen zand en steen die van blauw naar rood veranderen, doordat het verscchuivende licht minerale afzettingen doet oplichten (Capitol Gids)
In het echt was het vele malen mooier dan op de foto's.
We vervolgden de weg door het park en stopten bij iedere parkeerplaats om daar het uitzicht te bekijken, zoals hier bij Desert Inn.
Er was hier een afdakje en dat was heerlijk om even onder te kunnen staan terwijl we rondkeken.
Binnen was een tentoonstelling, wij zochten en vonden een cache in de tafel.
Omdat de lucht hier zo helder is konden we echt ongelofelijk ver kijken.
De San Francisco Peaks zijn 174 kilometer ver.
Echt druk was het hier niet, dus we konden overal zo parkeren en rondkijken.
De oorspronkelijke Route 66 gaat voor een stuk door dit park.
De auto is hier op een gegeven moment gestrand en blijven staan en nu is het een monument geworden.
De snelweg deelt het park in twee, de weg maakt eerst een lus aan de ene kant van de snelweg, daarna gaat hij over de snelweg heen en verder aan de andere kant.
Omdat we aan het begin van het park binnen reden maar er aan de andere kant uit zouden gaan, keken we eerst even rond in het visitors center en daar draaide Paul maar liefst 3 pennies.
Eerst reden we door The Painted Desert, een gebied van gekleurde lagen zand en steen die van blauw naar rood veranderen, doordat het verscchuivende licht minerale afzettingen doet oplichten (Capitol Gids)
In het echt was het vele malen mooier dan op de foto's.
We vervolgden de weg door het park en stopten bij iedere parkeerplaats om daar het uitzicht te bekijken, zoals hier bij Desert Inn.
Er was hier een afdakje en dat was heerlijk om even onder te kunnen staan terwijl we rondkeken.
Binnen was een tentoonstelling, wij zochten en vonden een cache in de tafel.
Omdat de lucht hier zo helder is konden we echt ongelofelijk ver kijken.
De San Francisco Peaks zijn 174 kilometer ver.
Echt druk was het hier niet, dus we konden overal zo parkeren en rondkijken.
De oorspronkelijke Route 66 gaat voor een stuk door dit park.
De auto is hier op een gegeven moment gestrand en blijven staan en nu is het een monument geworden.
De snelweg deelt het park in twee, de weg maakt eerst een lus aan de ene kant van de snelweg, daarna gaat hij over de snelweg heen en verder aan de andere kant.
woensdag 29 augustus 2018
Rondreis West USA Dag 14 - Op weg naar Holbrook
Na het ontbijt vertrokken we richting Holbrook, Arizona.
Onderweg maakte ik weer foto's, zoals van deze schoolbus, dat vind ik toch zo typisch Amerikaans.
Rollen hooi vind ik ook altijd mooi, bijna net zo mooi als hooibalen.
Hier gingen we van de snelweg af om een stukje over de originele Route 66 te rijden.
Een van de vele treinen die we vandaag zouden zien.
Een huis in the middle of nowhere, vroeger stond het vast aan een hele levendige weg, nu ligt het in een stuk verlaten niemandsland.
Of een McDonalds en daar hebben we koffie gedronken met vernieuwde apple pies erbij.
Meestal vind ik een verandering niet altijd een verbetering, maar deze apple pies waren heerlijk, veel meer een warm appelgebakje.
Toen we weer op de snelweg kwamen gilde ik; "Volg die truck" hahaha
Om de 5 minuten zagen we een trein.
Die treinen hadden vaak 4 tot 6 diesellocomotieven voor en achter en bestonden uit zeker 100 wagons.
En regelmatig zagen we ook treinen die dan nog eens twee lagen containers erop hadden staan, dat dit wel even veel vrachtwagens op de weg scheelt.
We waren van plan om op een stukje van het trajekt een aantal caches te zoeken en we hebben er ook een paar gedaan, maar het was vrij warm en de plaatsen vielen nogal tegen.
Zoals dit Babe Ruth Memorial Park, op de kaart zag het er groen uit, maar in het echt was het een hele hete zandvlakte, dus toen zijn we weer naar de snelweg gegaan.
En niet lang daarna reden we Arizona binnen en kregen we er weer een uur bij!
Onderweg maakte ik weer foto's, zoals van deze schoolbus, dat vind ik toch zo typisch Amerikaans.
Rollen hooi vind ik ook altijd mooi, bijna net zo mooi als hooibalen.
Voorbij Albuquerque zagen we het eerste bord van de beroemde iconische Route 66.
De snelweg is gedeeltelijk over de Route 66 neergelegd, maar op sommige plaatsen bestaat de originele weg nog.Hier gingen we van de snelweg af om een stukje over de originele Route 66 te rijden.
Een van de vele treinen die we vandaag zouden zien.
Een huis in the middle of nowhere, vroeger stond het vast aan een hele levendige weg, nu ligt het in een stuk verlaten niemandsland.
Helaas kwamen we niet lang hierna bij een bord Road Closed, en moesten we
omkeren om weer terug te rijden naar de snelweg.
Maar goed, we hebben toch een stukje van de Route gereden :-)
En dan kom je ineens weer langs een dorpje.Of een McDonalds en daar hebben we koffie gedronken met vernieuwde apple pies erbij.
Meestal vind ik een verandering niet altijd een verbetering, maar deze apple pies waren heerlijk, veel meer een warm appelgebakje.
Toen we weer op de snelweg kwamen gilde ik; "Volg die truck" hahaha
Om de 5 minuten zagen we een trein.
Die treinen hadden vaak 4 tot 6 diesellocomotieven voor en achter en bestonden uit zeker 100 wagons.
En regelmatig zagen we ook treinen die dan nog eens twee lagen containers erop hadden staan, dat dit wel even veel vrachtwagens op de weg scheelt.
We waren van plan om op een stukje van het trajekt een aantal caches te zoeken en we hebben er ook een paar gedaan, maar het was vrij warm en de plaatsen vielen nogal tegen.
Zoals dit Babe Ruth Memorial Park, op de kaart zag het er groen uit, maar in het echt was het een hele hete zandvlakte, dus toen zijn we weer naar de snelweg gegaan.
En niet lang daarna reden we Arizona binnen en kregen we er weer een uur bij!
dinsdag 28 augustus 2018
Rondreis West USA Dag 13 - Santa Fe
Na de ranch gingen we naar het centrum van Santa Fe en dat was voor een heel groot deel in adobestijl gebouwd.
Voor een cache kwamen we in een hotel en ook binnenin was het helemaal in stijl ingericht.
Middenin het centrum was de Plaza en wij dachten daar een broodje te gaan eten.
Het was ruim 32 graden en alle bankjes in de schaduw waren bezet.
Maar gelukkig zat er schuin aan de overkant een koele Starbucks
en bananaloaf als lunch is ook erg lekker. :-)
Na de koffie gingen we verder met onze wandeling.
We kwamen bij Burro Alley, de ezeltjessteeg.
Als ik het goed begrepen heb kwamen hier vroeger houthandelaren met hun met hout bepakte ezeltjes en werden ze in deze steeg afgeladen.
In mijn mini adobe heb ik ook zo'n trappetje met kleurrijke kleden erop
en ook zo'n schedel, dus weer helemaal leuk om het in het groot te zien.
Voor de Loretto Chapel staat een boom die helemaal vol hangt met rozenkransen.
We gingen nog een paar caches zoeken en kwamen toen over de Santa Fe River waar geen druppel water meer in staat.
Bij dit monument hebben we een poosje fijn op het gras en in de schaduw gezeten.
Op dat moment kwam er net iemand om de vlaggen neer te halen en netjes op te vouwen.
De huizen aan de overkant van dit parkje waren ook helemaal in adobe stijl.
Nadat we het hele centrum doorgewandeld waren gingen we terug naar de parkeergarage waar de auto stond.
Op dat moment kwamen er net allemaal antieke wagens binnen rijden voor een of andere conventie.
Vlakbij het hotel is een enorme supermarkt waar we wat boodschappen gingen doen.
Ik ben niet gek op boodschappen doen, maar hier vind ik het net een uitje :-)
Paul houdt hier een Jackfruit vast, ik had het wel eens willen proeven, maar zo'n heel groot ding te lijf gaan met een klein mesje leek me niet echt handig.
We aten sushi en op tafel staat mijn drinkfles, die heeft een koelelement erin en dat is toch handig.
Rondom het hotel lagen nog 3 caches die we na het eten gingen zoeken.
Zo zagen we deze mooie avondlucht
en er kwam net een trein voorbij: geen roadrunner, maar een railrunner :-)
Santa Fe is een hartstikke leuke stad en we zijn blij dat we deze omweg toch gemaakt hebben.
Voor een cache kwamen we in een hotel en ook binnenin was het helemaal in stijl ingericht.
Middenin het centrum was de Plaza en wij dachten daar een broodje te gaan eten.
Het was ruim 32 graden en alle bankjes in de schaduw waren bezet.
Maar gelukkig zat er schuin aan de overkant een koele Starbucks
en bananaloaf als lunch is ook erg lekker. :-)
Na de koffie gingen we verder met onze wandeling.
We kwamen bij Burro Alley, de ezeltjessteeg.
Als ik het goed begrepen heb kwamen hier vroeger houthandelaren met hun met hout bepakte ezeltjes en werden ze in deze steeg afgeladen.
In mijn mini adobe heb ik ook zo'n trappetje met kleurrijke kleden erop
en ook zo'n schedel, dus weer helemaal leuk om het in het groot te zien.
Voor de Loretto Chapel staat een boom die helemaal vol hangt met rozenkransen.
We gingen nog een paar caches zoeken en kwamen toen over de Santa Fe River waar geen druppel water meer in staat.
Bij dit monument hebben we een poosje fijn op het gras en in de schaduw gezeten.
Op dat moment kwam er net iemand om de vlaggen neer te halen en netjes op te vouwen.
De huizen aan de overkant van dit parkje waren ook helemaal in adobe stijl.
Nadat we het hele centrum doorgewandeld waren gingen we terug naar de parkeergarage waar de auto stond.
Op dat moment kwamen er net allemaal antieke wagens binnen rijden voor een of andere conventie.
Vlakbij het hotel is een enorme supermarkt waar we wat boodschappen gingen doen.
Ik ben niet gek op boodschappen doen, maar hier vind ik het net een uitje :-)
Paul houdt hier een Jackfruit vast, ik had het wel eens willen proeven, maar zo'n heel groot ding te lijf gaan met een klein mesje leek me niet echt handig.
We aten sushi en op tafel staat mijn drinkfles, die heeft een koelelement erin en dat is toch handig.
Rondom het hotel lagen nog 3 caches die we na het eten gingen zoeken.
Zo zagen we deze mooie avondlucht
en er kwam net een trein voorbij: geen roadrunner, maar een railrunner :-)
Santa Fe is een hartstikke leuke stad en we zijn blij dat we deze omweg toch gemaakt hebben.
Abonneren op:
Posts (Atom)