Yves 128

 Op weg van ananas plantage A. Arruda, naar ananas plantage Santo António, kwamen we onderweg in Faja de Baixo, dit toepasselijke kunstwerk tegen.

Yves 127

 Langs de weg van Maia naar Furnas staan heel veel hortensia's.

Laatst zijn we daar al eens langsgereden om te kijken of ze al in bloei stonden, wat toen nog niet echt uitbundig was.

Een paar weken later reden we weer een stukje van de weg heen en weer en nog een keer heen en weer om er een filmpje van te maken, maar al die keren waren we zo gefocust op de hortensia's dat we het kunstwerk van Yves helemaal gemist hadden.

Pas toen we weer terugreden en ik toevallig naar de hortensia's aan de overkant keek, zag ik het, toen moesten we uiteraard weer heen en weer om er van dichtbij een foto van te maken :-)

Yves 74

 Als we een kunstwerk van Yves zien waar we al een foto van hebben, maak ik daar eigenlijk nooit opnieuw een foto van.

Dit kunstwerk hebben we jaren geleden gezien op een pad naast de golfbaan in Aflitos en toen zag het er zo uit

Nu was het duidelijk overgeschilderd en omdat het er een stuk mooier uitzag heb ik er opnieuw foto's van gemaakt.

A Mulher de Capote

De Capote e Capelo is een karakteristiek kostuum van Azoren-kleding en was lange tijd het traditionele kostuum van vrouwen (mulher). Geleidelijk raakte het in onbruik en werd het een pittoreske historische curiositeit.  

Het kenmerkende “Capote e Capelo” maakte deel uit van de sociale en culturele identiteit van de Azoren en bestond uit twee afzonderlijke stukken, beide gemaakt van stevige dikke Engelse stof, donkerblauw of zwart, die het lichaam van een vrouw volledig bedekten, waardoor slechts een glimp van het het gezicht te zien was. 

De "Capote" was in feite een ronde cape die tot aan de voeten reikte; de "Capelo" was de brede bedekking van het hoofd, ondersteund door een boog, gemaakt van walvisbot, en door een hennepvoering, die zijn vorm en consistentie verzekerde. 

Van de oorsprong is weinig bekend: volgens sommigen werd het geïmporteerd uit Vlaanderen, volgens anderen is het een bewerking van mantels en kappen die in de 17e en 18e eeuw in Portugal in de mode waren. (vertaalt uit een krantenartikel)

Op het eiland kom je regelmatig afbeeldingen ervan tegen en ik heb inmiddels een fotomapje gemaakt. 

Tegenwoordig is Mulher de Capote een referentiemerk in likeuren uit de Azoren. en de fabriek kun je bezoeken.

Dat hadden we nog nooit gedaan, maar omdat we onze nieuwe labcache rondom Azoreaanse specialiteiten maken, zijn we een week of wat geleden, op de terugweg van de theeplantage, langs de fabriek gereden, maar die was toen net gesloten.

We konden wel alvast de coördinaten bepalen en een vraag bedenken

en ik maakte foto's van alle a mulher de capote die er te zien waren.

Deze handgrepen mogen ook nog eens in mijn handgrepen fotomapje.

Van de week zijn we er op een middag nog even naar toe gereden om binnen een foto van het product te kunnen maken.

De tuin ziet er zo tropisch uit.

De ingang ziet er eigenlijk net uit als een huis.

Naast de ingang staat een kunstwerk van allemaal lege flessen. Ook de a mulher de capote helemaal bovenop is een fles.

Binnen konden we gelijk doorlopen want de rondleiding ging net beginnen.

Deze mevrouw plakt met de hand etiketten op elke fles; een aan de voorkant en een aan de achterkant.

Helaas mochten we in de ruimtes daarna geen foto's meer maken.

Door de fabriek kwamen we niet, maar door een soort opslagplaats, waar enorme hoeveelheden vaten met rum lagen en dat was best imposant om te zien.

Tenslotte mochten we likeuren proeven als we wilden en dat wilde ik wel, want ook al drink ik het eigenlijk nooit, ik hou wel van likeur.

Ik kreeg toestemming voor het maken van een foto met deze likeurflessen, zodat ik die kan gebruiken voor de labcache.

Tenslotte heb ik ook nog een fles likeur gekocht.

Het is passievruchten likeur, van op de Azoren gekweekte passievruchten, maar mij ging het eigenlijk om de fles.

Het zal wel net zoiets zijn als klopjes en tulpen bij ons, maar dat kan me niet schelen, ik vind het een mooie fles van a mulher de capote en omdat ze blauw is past ze perfect in de plankenkast in de woonkamer.

Inmiddels heb ik likeurglaasjes gekocht, zodat ik af en toe een glaasje kan drinken :-)

 

Yves 126

 We waren waren op weg naar de golfbaan om daar een wandeling te gaan maken.

Onderweg reden we door Fenais da Luz en zagen we dit kunstwerk

Yves 125

 We kwamen ook langs nog wat kunstwerken die we al eerder gezien hadden en al foto's van hadden gemaakt, maar deze hadden we nog niet in 'de verzameling'

Post

 Toen het bouwbedrijf hier een brievenbus plaatste hadden wij zoiets van dat ding is veel te klein, maar we zetten er wel een ander neer als we hier eenmaal wonen.

Nou dat hoeft hier dus echt niet, want als we één keer per maand post krijgen is het veel.

Ik ga dus ook niet elke dag kijken of er post is, maar vandaag deed ik dat wel en toen vond ik toch leuke post!

Een prachtig kaartje van Bertie, zo schattig.

We hebben een kaartenmolen waar we kaartjes in zetten, maar deze mag een poos op mijn tafel blijven staan.

Bertie, hartstikke bedankt voor dit mooie kaartje en ik snap helemaal dat je hem heel lang niet hebt willen versturen, zo schattig als het is; ik ben er extra blij mee.

Yves 124

 Nog een kunstwerk dat we in Lagoa zagen

Yves 123

 In Lago hadden we een bezoek gebracht aan Tenda do Ferreiro Ferrador (de Smit) en toen we daarvandaan op weg richting de haven reden zagen we dit kunstwerk

 

Sterren kijken

Van de week was het helemaal onbewolkt én geen maan en toen dacht Paul eraan om de verrekijken, die ook heel geschikt is als sterrenkijken, eens naar buiten halen.

Eerst hebben we in de achtertuin gekeken en daarna nog een poos vanaf het balkon.

Met het blote oog zie je hier normaal al veel meer sterren dan in België, omdat er hier geen vervuiling is, maar door de verrekijker was het helemaal niet te geloven hoeveel sterren konden zien.

We zagen sterrenbeelden die we nog nooit eerder zagen en Paul zag zelfs de Andromeda Nevel.

Zo mooi om te zien!

Yves 122

 Bovenin Lagoa zochten we een cache.

Die vonden we niet, maar ik zag een stukje verderop wel dit kunstwerk

 

Eindelijk!

 Na bijna twee maanden onafgebroken wind uit het noorden, iets wat zeldzaam blijkt te zijn voor deze tijd van het jaar, is de wind nu _eindelijk_  gedraaid.

De zee is zo goed als vlak, de zuidenwind heeft alle kwallen meegenomen de oceaan op en wij hebben eindelijk weer eens heerlijk kunnen zwemmen in ons zwembad.

Ook hebben we eindelijk weer eens walvissen gezien en een enorme grote pod van wel 40 of meer dolfijnen.

De zomer lijkt eindelijk gearriveerd op São Miguel!

Yves 121

 We waren een middag caches zoeken in Lagoa en aangezien dat de woonplaats is van Yves, was het niet verwonderlijk dat we hier een aantal nieuwe kunstwerken tegen kwamen.

Deze zagen we wat hoger in Lagoa.

Yves 120

 We rijden nogal eens op de weg door Calhetas, maar dit kunstwerk hadden we nog nooit gezien.

Toen we een keer op de terugweg naar huis waren keek ik naar links i.p.v. naar rechts en zag ik op een van de huizen die een stukje van de weg af staan, ineens een kunstwerk van Yves.

Paul draaide de straat in en ik ben uitgestapt om foto's te maken.

 

Terug via de oude weg

Nadat in het centrum van Nordeste klaar waren moesten we nog een Waypoint controleren bij Miradouro da Ponta do Arnel.

Daarna zouden we nog een stuk van de kustweg richting Povoacao gaan bekijken.

Onze eerste stop was op Miradouro da Vista dos Barcos, waar we Farol do Arnel en het haventje vanaf de andere kant konden zien liggen.

De eerste keer dat wij bij Miradouro da Ponta do Sossego kwamen, was er helemaal niemand, tegenwoordig is het net als onze miradouro een punt waar toeristenbussen stoppen en dus heel wat drukker.

Voor de verschillende uitkijkpunten ligt een tuin, waar je niet in mag en die heel goed onderhouden wordt.

Vanaf de miradouro zijn de steile rotswanden goed te zien.

Op dit mooie plekje hebben we onze lunch gegeten.

Ook op deze miradouro wonen heel wat kattepoezen, die verzorgd worden door de tuinmannen.

Ook de canna lelies bloeien.

Op de miradouro kun je bovenlangs van de ene naar de andere kant, maar er gaat ook een pad een stuk lager

In de diepte ging een bootje voorbij.

Van een van de uitkijkpunten in de richting van Nordeste, kijk je uit op een klein bergdorpje.

Terwijl we op de miradouro rondkeken, zagen we de wolken steeds lager komen.

De weg richting Povoacao ligt regelmatig helemaal in de wolken en omdat je dan helemaal niets ziet veranderden wij ons plan en gingen we nu van Nordeste richting huis rijden over de oude weg.

Onderweg zochten we nog wat caches en die brachten ons weer op mooie en soms hele onverwachte plaatsen.

Zoals Parque da Morgada bij Lomba da Fazenda.

Via een lange trap kwamen we boven de kloof uit en moesten we nog verder naar beneden

Hier werd het pad een heel stuk smaller, het ging langs rotswanden en boven de (droge) rivier

Het was een prachtige wandeling en zo rustig, we kwamen helemaal niemand tegen.

Verder kwamen we nog bij het begin van een weg naar een kerkje toe, waar langs beide kanten zulke kapelletje? staan.

Ik denk dat het afbeeldingen van de kruisweg zijn.

In Nordestinho hebben we een poosje in dit parkje gezeten.

De rivieren zijn wel heel droog allemaal, dit is de rivierbedding van Ribeira do Espigão.

Vanaf Miradouro Borda da Ladeira in Santo Antonio, hadden we niet alleen een mooi uitzicht op de oceaan

maar ook op de snelweg, hoog boven ons, waar we normaal altijd overheen rijden.

Een stukje verderop stopten we even bij een picknickplaats die bijna onder de snelweg ligt.

We keken nog even op Miradouro da Despe-te Que Sas

en als laatste wilde ik nog even kijken op Miradouro Vigia das Baleias in Algarvia

Deze miradouro heeft een hele leuke wegwijzer.

Je moet tussen huizen door een weggetje in dat naar een boerenbedrijf gaat en daarlangs gaat de weg naar de miradouro, goed aangegeven met een mooie poort.

Dit is een uitkijkpunt voor walvissen, maar er staat ook een kapelletje.

De oude weg langs de kloven vraagt normaal al heel veel tijd, wij stoppen dan nog eens regelmatig om caches te zoeken n rond te kijken, dus voordat je het weet is de dag bijna voorbij.

Bij Algarvia konden we de snelweg op en dat hebben we toen gedaan, zodat we nog een beetje op tijd in Ponta Delgada zouden zijn waar we zouden eten.

De volgende keer gaan we gewoon verder waar we gebleven waren, want alhoewel de snelweg heel makkelijk is, vind ik de oude weg een stuk mooier.