Romeiros (= Pelgrims)

De eerste keer dat wij op São Miguel kwamen zochten we een cache bij een beeld waar Romeiros op stond.

We zijn daar een paar keer voorbij gekomen, maar hadden geen idee wat het voor moest stellen. Ik dacht dat het een oude klederdracht was, maar heb me er verder niet in verdiept.

Maar tijdens andere bezoeken en nu we hier wonen kwamen we wel vaker afbeeldingen van Romeiros tegen, zoals dit mooi gekleurde tegeltableaux in Maia.

Vorige maand kondigde de gemeente aan dat de Romeiros weer op pad gaan en dat we voorzichtig moeten zijn op de wegen.

Er stonden foto's bij en toen herinnerde ik me dat we vorig jaar midden op het eiland zo'n groep hebben zien lopen in de stromende gietregen, maar we zagen ze van op de rug en door de sjaals over hun hoofden dacht ik dat het een groep vrouwen was, maar Romeiros zijn altijd mannen.

Een paar weken geleden, reden we vanuit Ponta Delgada terug naar huis en liep er een groep in de 'mist' van de laaghangende wolken.

Een paar dagen daarna zagen we een groepje in Fenais da Luz

en toen besloot ik eens te kijken wat dat nou eigenlijk was en ik vond een Portugese uitleg, die ik zo goed mogelijk probeerde te vertalen:

"Het beoefenen van de "Romeiros de São Miguel", voorheen "bezoek aan de kleine huisjes van Onze-Lieve-Vrouw" genoemd, is een fenomeen van groot etnografisch belang vanwege de originaliteit van de gebruikte elementen en ook vanwege de volharding die deze traditie heeft gehad door de eeuwen heen.

Er wordt aangenomen dat deze traditie begon tijdens de aardbevingen en vulkaanuitbarstingen van de 16e eeuw in Vila Franca do Campo, als reactie van de bevolking om de woede van deze natuurrampen te kalmeren.

In de loop der jaren zijn de parochies van de verschillende gemeenten begonnen met het organiseren van bedevaarten, die bestaan uit geloofswandelingen te voet rond het hele eiland gedurende 8 dagen.

Tijdens deze wandelingen stoppen de groepen pelgrims – tussen de 30 en 200 in elke parochie – bij de verschillende kerken en hermitages – ongeveer 100 tempels – om de Maagd Maria en het Allerheiligste Sacrament te vereren.

De pelgrims overnachten meestal in de parochiezalen van de kerken of in sommige huizen van mensen die zich beschikbaar stellen om hen te verwelkomen.

Sommige van hun familieleden hebben de mogelijkheid om hen tijdens deze stops te bezoeken en meer voedsel en kleding te bezorgen om hun reis voort te zetten. Daarnaast bieden sommige mensen uit de parochies diners en lunches aan de pelgrims.

Ook bidden de pelgrims tijdens hun route de rozenkrans en zingen ze verschillende gebeden, zoals de hymne van de Maagd Maria (Ave Maria).

Elke pelgrim heeft een typisch kostuum bedekt met elementen zoals: een sjaal om de schouders, een sjaal om de nek, een tas op de rug, een rozenkrans en een stok in de hand.

Tijdens de mars neemt de groep een bepaalde formatie aan *

Deze traditie vindt plaats van het begin tot het einde van de vastentijd.

 

*met een uitleg waar ik niet veel van begreep.

 

Toen we tijdens onze mini vakantie op de miradouro do Pico Longo zaten en deze groep Romeiros voorbij zagen lopen, wisten we nu tenminste waarom dat is.

Dezelfde middag kwamen we in Algarvia bij de plaats waar elke pelgrim komt bidden.

Er stonden allemaal tegels met parochienamen en jaartallen, van pelgrims die rond het eiland gewandeld zijn.

Er was een  tegel, waarvan ik nu wist dat het de attributen zijn die elke pelgrim meeneemt tijdens de tocht.

Er was zelfs al een tegel voor dit jaar voor een groep die nog moet gaan wandelen.

En zo hebben we weer wat geleerd en gezien over een oude traditie op dit eiland. 

En toen we afgelopen zondag een hele grote groep in de regen en windkracht 9!!! voorbij ons huis zagen lopen, wat een toewijding.

Windbrekers

 Voordat wij in november naar België  zag de tuin er zo uit

We waren nog maar nauwelijks weg of er kwam een storm en bijna de hele periode dat wij weg waren is het blijven stormen.

Toen we weer thuis waren zag de tuin er 'iets' minder vrolijk uit...

De enige oplossing waren windbrekers en Paul bedacht een systeem waarbij ze neergezet kunnen worden als het nodig is (of als we weggaan) en voor de rest van de tijd opgerold opgeborgen kunnen worden.

Dat heeft hij gemaakt en het scheelt al heel wat.

De hoge naast het schuurtje vangt wind en zout zodat de bourgainville er geen last meer van heeft.

Het grote stuk met vier palen beschermd de planten in de hoek linksachter, want die hebben het meeste te lijden.

De planten voor het huis hebben eigenlijk niet zoveel last van westenwind en zout, maar de afgelopen tijd is het steeds wind uit het zuiden geweest, die botst tegen het huis aan en ketst dan terug op de planten, dus daar werden kleine schermen voor gemaakt.

Zowel de tuinman als de architect zeiden dat er ook iets met de lage muur moest gebeuren omdat het anders nog geen zin heeft, het beste konden we hem ophogen.

Nou dat ging het niet worden, want dan zitten we helemaal 'ingeblikt' en dat geeft een opgesloten gevoel, dus zijn we naar een bedrijf gegaan om te praten over een glazen wand voor op de muur. 

En die kwamen ze vandaag installeren!

De hele dag hebben ze hard gewerkt

Het frame stond

en toen kwam er glas in, dat werd netjes vastgezet en afgewerkt.

Het glas werd gepoetst, alles werd netjes opgeruimd en nu hebben wij een windbreker van glas op de muur en kunnen we nog steeds alles zien vanuit de tuin.

en als ik de was ophang kan ik nog steeds naar de oceaan kijken.

En het belangrijkste: het scheelt enorm wat wind betreft!

Mini vakantie Dag 3 Op de terugweg

 Op de heenweg waren we van Água Retorta binnendoor naar Faial da Terrra gereden, dus hadden we het stuk hoofdweg gemist.

Daarom reden we nu vanuit Faial da Terra dezelfde weg omhoog, totdat we bij de hoofdweg aankwamen om dat missende stukje ook nog te bekijken.

De eerste stop was bij Miradouro do Pico Longo.

Ik kon me deze miradouro nog herinneren van 11 jaar geleden, toen kwamen we uit de wolken en was dit het eerste punt waarop we onder ons weer wat konden zien.

Net als nu zagen we toen Povoação in de diepte liggen.

Toen wisten we nog niets over de Alameda de Plátanos en die is ons toen ook niet opgevallen omdat we veel te gefocust waren op Povoação.

Nu was het heel leuk om van bovenaf te zien waar we gisteren gewandeld hebben.

We stopten hier en daar nog om een aantal caches te zoeken.

Hier waren ze van de groendienst druk bezig met het afknippen van de hedychium.

Ons oog viel op deze enorme varen.

Toen we langs Parque Florestal kwamen besloten we om daar even te gaan kijken.

Zulke parken zijn vaak heel mooi aangelegd en onderhouden

en dit was ook zo'n park.

De heggen zijn allemaal azalea's.

Op de speelplaats zag ik dit huisje en ik kon het niet laten om er even een foto van te maken met de Fairy ervoor.

Die reist altijd met ons mee, maar gaat normaal alleen op de foto als dat nodig is voor een cache, maar nu dus gewoon voor mijn eigen plezier. :-)

In het park waren heel wat BBQ's, maar hier waren er een aantal die overdekt waren, compleet met afwasplaats en alvast hout.

Na het park kwamen we bij Água Retorta en dus weer op het stuk dat we maandag al helemaal bekeken hadden,.

We hoefden dus niet meer te stoppen en zijn toen, al genietend van het landschap, doorgereden naar Nordeste.

Daar begint de snelweg terug naar huis, maar het was nog vroeg in de middag en we wilden nog wat caches zoeken, daarom gingen we bij Algarvia van de snelweg af.

Bij Miradouro Despe-te, zijn we al eerder geweest, maar het is hier zo mooi dat we er nog even gingen kijken.

De bolvormige struik hebben we dus ook al vaker gezien, maar nu stond hij prachtig in bloei en ontdekten we dat het een azalea is: zo mooi.

We zochten nog een cache bij een of ander gedenkteken voor een heilige.

Daar in het gras zag ik klaver met wel hele mooie bloemen: oxalis purpurea oftewel geluksklaver.

Sinds een jaar of 15 is er een snelweg en zoef je zo van Nordeste richting Ribeira Grande, vroeger was je daar een dag mee bezig omdat de oude weg langs allemaal kloven gaat.

Wij doen steeds een stukje en ontdekken dan door caches vaak hele mooie en interessante plaatsen.

Dat het niet altijd even mooi en gezellig is blijkt wel uit dit monument.

Tien jaar geleden was er na hele hevige regenval een landverschuiving op deze oude weg en werd de schoolbus met daarin een meisje van tien jaar en een 35 jarige buschauffeur, die de dag erna zou gaan trouwen, meegesleurd de diepte in...

Tenslotte gingen we nog even kijken op een nieuwere miradouro

en met het mooie uitzicht hier sloten we onze mini vakantie af.

We hebben weer veel mooie plekjes gezien en het was heerlijk om op ons gemak de oostkant van het eiland te kunnen bekijken.

Mini vakantie Dag 3 Cascata Salto do Prego

 Na het ontbijt pakten we onze spullen bij elkaar en vertrokken we weer uit Povoação.

Onderweg naar Faial da Terra stopten we nog even om een cache te zoeken en een foto te maken.

Paul had gelezen over Cascata Salto do Prego; een waterval in Faial da Terra.

Een wandeling van 2 kilometer, waarvan het eerste stuk goed mee zou vallen en daarna werd het wat stijgen en dalen, maar goed te doen voor een 6 maanden zwangere vrouw stond er in de recenties, dus dat wilden we 's ochtends gaan doen.

Op het infobord zag ik dat het naar die waterval onderdeel was van een veel langere rode, wandeling, dus ik begon al een beetje twijfels te krijgen, maar we trokken onze de paden op de lanen in schoenen aan en gingen op pad;het eerste stukje was nog de gewone weg langs de rivier.

Waar de weg ophield zagen we de ruïne van een huis

met een soort aquaduct ervoor langs.

En toen begon het pad.

Het ging gelijk al omhoog over rotsen en het was vrij modderig.

En om de hoek begon een kleine kloof en daar was al een waterval.

Als je heen loopt zie je de diepte alleen naast je, maar als je terug moet zie je die ook nog eens voor je

en ik wist dat ik er wel op zou kunnen komen, maar dat ik er niet meer af zou durven. 

Het kostte me al heel veel moeite om het stukje vanaf de waterval terug te lopen en dit was dan het makkelijke stuk...

Nou heel jammer, maar dit ging het dus helaas niet worden, ik heb in mijn leven al zoveel waervallen gezien en om dan met angst en beven naar deze te moeten gaan zag ik niet zitten.

Bovendien hadden we er al eentje gezien, dus Paul voorop en ik met trillende benen weer naar beneden.

Toen ik beneden was kon je me uitwringen van het (angst)zweet :-)

Om even bij te komen zijn we nog even naar de kust gereden en omdat de zon nu niet recht achter het walvisbeeld stond kon ik er een betere foto van maken.

In het dorp zochten we nog even een cache en zagen toen voor het eerst papaja's aan een boom hangen.

Ook al hadden we de grotere waterval dan niet gezien, het was toch leuk om nog even in Faial da Terra te zijn.
 

Mini vakantie Dag 2 Platanen en museum

 Na de lunch gingen we het andere stuk van de laan wandelen.

Ook hier kwamen we over een riviertje, waar het water vanuit de bergen, via Povoaçào naar de oceaan loopt.
 

Vanaf hier konden we het rechte stuk van de laan zien liggen.

Af en toe hebben we net het idee dat we in een miniatuur landschap van een treintafel terecht gekomen zijn, vooral als je dan overal bergen en kleine koeien ziet. :-)

Deze plataan was hol, hij stond vol met water en er groeiden paddenstoelen in.

Het lange rechte stuk van de laan.

Helemaal aan het eind, of eigenlijk het begin,stonden we op de kruising met de hoofdweg en vanaf hier konden we een groot gedeelte van de platanen laan zien liggen.

We wandelden terug naar de auto en terwijl Paul die ging keren liep ik even door om foto's te maken van dit wel heel on-Azoreaanse huis.

Aan de andere kant van de weg had je een mooi uitzicht op de fábrica, die ik er vanaf de achterkant mooier uit vond zien dan vanaf de voorkant.

Wij zijn helemaal geen liefhebbers van musea met kunst, maar houden er wel van om te zien hoe dingen vroeger gingen.

Een cache bracht ons bij Museu do Trigo. Ik wist dat Trigo meel is, dus leek het ons dat het een museum zou zijn over hoe meel gemaakt werd en we besloten om binnen te gaan kijken.

Een vriendelijke mevrouw bracht ons naar de ruimte waar de 'route' begon.

En inderdaad, hier zagen we hoe de machine aangedreven werd door een waterrad en allemaal raderen binnen in de volgende ruimte.

Boven was een tentoonstelling over hoe er graan gewonnen werd in de afgelopen eeuwen.

Paul en ik weten niet beter dan er is elektriciteit, stromend water en riolering, maar we hebben al van verschillende mensen gehoord dat die dingen hier 50 jaar geleden nog niet waren.

Op deze foto is te zien hoe mensen in 1971 woonden.

Het oogsten van graan in 1987 (geboortejaar van oudste dochter) ziet er voor ons ook uit alsof dat meer dan 100 jaar geleden was, terwijl dat nog maar 36 jaar geleden is.

Nauwelijks voor te stellen, maar wel heel leerzaam.

Nadat we uitgekeken waren zijn we weer naar Povoaçao gereden.

Het eten bij Pic-Nic was ons gisteravond goed bevallen, dus gingen we daar weer eten.

Deze keer namen we frietjes, Paul een hamburger en ik een broodje omelet, waar we cola en water bij dronken.

Toen de rekening kwam, kon Paul het bedrag niet lezen zonder leesbril en ik heb drie keer moeten zeggen dat het € 9,60 was, voordat hij me geloofde.

Het was echt heel weinig voor een heerlijke maaltijd.

We zijn terug gegaan naar de hotelkamer, waar ik me weer bezig hield met de foto's van deze fijne dag  waarop we weer een prachtig stukje van dit mooie eiland gezien hebben.