Ponta Garça

 Ponta Garça is een lintdorp dat een stukje voorbij Vila Franca do Campo begint.

Vanaf de hoofdweg zie je om de zoveel meter een afslag met een bordje naar het dorp toe en we hebben al vaak gezegd dat we daar eens moesten gaan kijken, maar het was er nog nooit van gekomen.

Nu hadden we voor de challenge van augustus nog een virtuele cache nodig en laat er nu eentje in Ponta Garça zijn, dus dat was een mooie gelegenheid om er nu eindelijk eens te gaan kijken.

We begonnen in Vila Franca, waar we eerst bij Pingo Doce keken of er nog boekjes waren die we niet hadden en ons lijstje voor de Chinese winkel af te werken.

Daarna wilden we koffie gaan drinken op ons vaste terras, maar alhoewel er op het terras ruimte genoeg was, was er nergens meer een parkeerplaats te vinden; het stond helemaal vol met huurauto´s.

Het terras moet maar wachten tot het hoogseizoen over is en wij zijn doorgereden naar  Ponta Garça, waar geen toerist te bespeuren viel.

We parkeerden de auto bij de vuurtoren waar we eerst de virtuele cache deden

 en genoten van het uitzicht.

Daarna hebben we een wandeling gemaakt door wat je het centrum zou kunnen noemen en zo kwamen  we langs een muziektent tegenover de kerk Nossa Senhora da Piedade

En toen liepen we ineens tegen dit aan...Capela da Luz Eterna, oftewel de kapel van het eeuwige licht.

Paul merkte op dat degene die het voor elkaar had gekregen dit te bouwen toch wel een heel goed verkooppraatje had weten te houden, maar volgens mij moet iedereen die hier toestemming voor gegeven heeft toch wel hartstikke stoned geweest zijn.

Er staat een heel gebakken lucht verhaal bij, maar de mooiste opmerking ws nog dat het gebouwd is in harmonie met de omgeving... 

Die omgeving bestond uit dit soort gebouwen

en iets verder een mooie, oude werkende fontein, dus het opgaan hierin ontging ons helemaal.

Inmiddels was het lunchtijd geworden en ik had een stukje buiten het dorp een picknickplaats gezien met grote bomen en daar hebben we fijn in de schaduw onze lunch gegeten.

We zaten hier 90 meter boven de zeespiegel en hadden een mooi uitzicht op Vila Franca do Campo en eilandje voor de kust.

en recht voor ons konden we Santa Maria zien liggen.

Toen we weer aan het begin van het dorp waren zijn we nog even gestopt omdat ik een foto van dit beeld wilde maken; het was me op de heenweg al opgevallen.

Ik vind het altijd wel leuk om dan proberen te ontdekken wie zo iemand geweest is en waarom er een standbeeld van gemaakt is.

Thuis ontdekte ik dat deze meneer, Eduíno Terra Vagas (1925-2002) onderwijzer was op de lagere school, voorzitter van de parochieraad (soort burgemeester van het dorp) en dirigent en organist van het koor van de kerk; belangrijk genoeg in de gemeente om dus een standbeeld te krijgen.

Het was leuk om dit dorpje nu ook eindelijk eens gezien te hebben.

Post

Tegen het eind van de bouw van ons huis, toen de muur aan de voorkant klaar was, werd er een brievenbus in bevestigd.

Toen wij die voor de eerste keer zagen hadden we, met onze brievenbussen in België in ons hoofd, zoiets van hoe moet dat in vredesnaam als we een paar weken weg zijn...

Maar we besloten om het een poosje aan te kijken en anders zouden we alsnog een andere, grotere brievenbus laten plaatsen.

We gingen hier wonen en ik ging, zoals ik altijd had gedaan, elke dag kijken of er post was, maar dat was er nooit.

Één keer per dag werd één keer per week, maar zelfs dan bleef de brievenbus weken achter elkaar leeg, want junkmail is hier gelukkig (nog) niet uitgevonden.

De brievenbus bleek dus groot genoeg te zijn  en een paar weken weggaan is geen enkel probleem.

Tegenwoordig kijk ik nog maar één keer per maand in de brievenbus óf als ik weet dat er komt, zoals de afgelopen dagen omdat er een kaart onderweg was van Jasmine en Wim.

Vandaag zaten we op het deck te lunchen toen de postbode voor de deur stopte en de kaart in de bus deed.

.

Hoera, we hebben weer eens post!!!

En nu hoef ik de eerste paar maanden niet meer te gaan kijken :-)
 

Knutselweekend

 Ik had ineens de behoefte om alvast aan de December Daily van dit jaar te gaan beginnen (daar kun je niet vroeg genoeg mee zijn :-) ) en  zodoende heb ik dit weekend heerlijk zitten knutselen.

Paul spoot de ramen schoon, dus ik had er weer een heel helder en schitterend uitzicht bij.

Bijzondere regenboog

 Af en toe lijkt het hier wel het land van de regenbogen, want die zien we hier toch wel heel regelmatig.

Vanmorgen gingen we op pad en toen ik in de auto wilde stappen zag ik er eentje die wel heel erg laag was, hij kwam maar nauwelijks boven de miradouro uit.

Ik realiseerde me later pas dat het eind van deze regenboog waarschijnlijk vlakbij geweest moet zijn; waren we nu die pot met goud maar gaan zoeken :-)

Tide Pool

 Bij het zwembad hangt nog steeds de rode vlag, maar we waren nieuwsgierig hoe het er nu was, dus zijn we naar beneden gelopen om te kijken.

In het bad viel eigenlijk wel mee, de meeste rommel is er uit, maar er drijven nog wel allemaal kleine stukjes in en de badmeesters vertelden dat de kwaliteit van het water nog niet goed genoeg is om te mogen zwemmen.

Morgen wordt er opnieuw getest en waarschijnlijk is het dan wel goed.

Vorige keer hadden we alleen bij het zwembad gekeken, maar nu liep ik even door naar de tide pool...nou die was dus helemaal verdwenen.

Werkelijk niet te geloven hoeveel rommel daar ligt.

Op de rotsen van het stuk kust naast het zwembad zagen we ook nog stukken van bomen liggen, of ze dat weg kunnen halen betwijfel ik.

Letterbox in Sete Cidades

Voor de Geocaching challenge van deze maand gingen we een letterbox zoeken in Sete Cidades.

Dat is een toeristische hotspot en het was er dan ook enorm druk met allemaal huurauto´s, maar gelukkig lagen de waypoints van deze cache allemaal net buiten de platgetreden paden.

Zo kwamen we voor het eerste WP op een stukje waar ze vast een nieuwe miradouro gaan maken met uitzicht op  Lagoa de Santiago.

De miradouro is om de bocht en daar is het, zeker in het hoogseizoen, een drukte van jewelste, maar hier was een stukje kale grond waar we konden parkeren en daar hadden we eigenlijk een veel mooier uitzicht op het meer dan vanaf de miradouro, waar de begroeïng veel van het uitzicht wegneemt.

 

Die miradouro moet dus ergens op de voorste bergrand zijn, de achterste is de kraterrand van Sete Cidades.

We reden het dorpje in en besloten de auto te parkeren aan het begin van het pad naar de picknickplaats.

Die ligt helemaal aan het eind van de krater en je kunt er met de auto komen, maar wij vinden het fijn om langs de rand van het meer te wandelen.

Hier waren ook weer duidelijk sporen te zien van hoe de thunderstorm huis had gehouden.

Uitzicht op Lagoa Azul.

Momenteel staan overal op het eiland de hedychiums in bloei, het is een schitterend gezicht, maar die dingen overwoekeren alle andere planten en ze zijn nauwelijks uit te roeien.

Boven de picknickplaats ligt een weiland tegen de voet van de berg aan en voor het tweede Waypoint moesten we een stuk naar boven klimmen.

Dat hadden we nog nooit gedaan en het was leuk, want nu zagen we het meer vanuit een heel ander perspektief.

Aan de andere kant van het weiland was een meneer bezig om met een cirkelzaag achtig apparaat de rand van het weiland te ontdoen van hedychiums.

Hij zag ons naar iets zoeken en kwam informeren wat we aan het doen waren.

In mijn beste Portugees heb ik verteld dat we met een spel bezig waren, waarbij je een doosje moet zoeken waar een boekje in zit waar je dan je naam in moet schrijven en dat dat doosje hier ergens moest liggen.

Hij begreep me en begon spontaan mee te zoeken, maar waar het nulpunt was, was de natuur inmiddels ook flink haar gang gegaan en was er een dikke muur van bramentakken en hedychiums.

Wacht maar, zei de meneer en hij ging zijn enge apparaat halen, waarna hij bij de rots op het nulpunt alles weggesnoeid heeft.

Komen wij uit landen waar alles van regeltjes en veiligheidsmaatregelen aan elkaar hangt, hier werkt met met allerlei apparaten zonder ook maar enige bescherming; doodeng.

Maar de rots kwam in zicht en het doosje ook, wat natuurlijk vooral voor de meneer leuk was, want zijn moeite was niet voor niets en nu omdat er ook nog eens een uitleg in het Portugees in het doosje zat, kon hij nu ook precies zien wat we bedoeld hadden.

Nou dit was toch echt wel een hartstikke leuke ontmoeting en ik was eigenlijk best een beetje trots op mezelf dat ik het allemaal uit had kunnen leggen.

Op de picknickplaats aten we onze lunch op, zwaaiden nog even naar de vriendelijke meneer en zijn toen terug gewandeld naar de auto en verder gereden naar het volgende punt.

Dat was bij het oude kerkhof, maar daar kun je inmiddels niet meer met de auto komen en moet je lopen.

Dat is geen straf, want het is er heel mooi, maar ook hier was het pad nog veel slechter geworden dan de vorige keer dat we hier waren.

Recht voor ons zagen we de rand van de krater, waar we ook al vaak gewandeld hebben en dan uitkijken op waar we nu liepen.

Tegenover het oude kerkhof moesten we een doosje zoeken tussen de wortels van een boom, maar alle aarde, en dus ook het doosje, was weggespoeld en het hele pad lag bezaaid met stukken steen, planten, plastic en wat nog meer van de berg afgekomen was.

We hebben nog een poosje onder de bomen gezeten,  met uitzicht op het oude kerkhof.

We mailden de eigenaar van de cache tevergeefs om hulp, dus helaas hield de speurtocht hier op.

Nu we hier toch waren zijn we nog even op het kerkhof gaan kijken. Aan het onkruid op de trap te zien was het een poos geleden dat er hier iemand geweest is.

Ik vind het zo´n aparte plek voor een kerkhof, zo op de bovem van de krater, met maisvelden aan twee kanten, maar kan me wel voorstellen dat ze nu een kerkhof dichtbij het dorp aangelegd hebben, want je kunt hier echt niet alle dagen komen.

Omdat we niet verder konden met de letterbox en het inmiddels al half vier was , zijn we weer terug naar de auto gewandeld.

Onderweg kwamen we uiteraard nog koeien tegen.

Ze zeggen dat er voor iedere inwonder van Sâo Miguel twee koeien zijn, dus misschien zijn dit wel die vier van ons :-)

 

Rode vlag

 Toen wij vanmorgen op pad gingen zagen we bij het zwembad de rode vlag wapperen en toen we tegen het eind van de middag terug kwamen wapperde die nog steeds.

Wij waren benieuwd wat er nu weer aan de hand was en zijn even naar beneden gelopen om te kijken.

Daar was het hele bad weer afgezet met hekken en rood-wit tape.

En waarom er niet gezwommen mocht worden was gelijk duidelijk...

In de nacht van zondag op maandag is er hier een enorme thunderstorm geweest, de ergste in de afgelopen 13 jaar.

Wij hadden hier nog nooit een onweersbui meegemaakt en dit was wel heel erg bijzonder; de ene lichtflits na de andere, het leek wel een discotheek boven de oceaan.

Mooi om te zien, maar na een poosje hebben we de rolluiken laten zakken, want na een poos werden we er helemaal scheel van.

Die storm heeft in de `provincie´ Ponta Delgada voor meer dan 40 modderstromen en aardverschuivingen gezorgd.

Vooral in Mosteiros, op de noord west punt van het eiland schijnt het heel erg geweest te zijn en is er vanalles en nog wat de zee in gespoeld.

Aangezien de wind uit het westen komt, waait alles onze kant op; gisteren zag ik zelfs een grote boomstam voorbij drijven.

En al dat spul spoelt met vloed het zwembad in en maakt het zwemmen onmogelijk.

 

Met eb zijn ze al druk bezig geweest om het uit het water te halen en op de parkeerplaats lagen stapels die nog afgevoerd moesten worden.

Als het weer eb wordt gaan ze verder  en hopelijk kan er morgen weer gezwommen worden.

Toen we weer terug naar huis liepen zagen we op de rotsen van de inham ook allemaal drijfhout liggen.

Er is hier nou werkelijk altijd wel wat te beleven met de oceaan voor de deur.

Bourgainville

 Hier op het eiland zie je overal prachtig bloeiende bourgainvilles en dat leek ons een perfecte plant om het schuurtje aan het oog te onttrekken.

Toen we met de tuinaanleg begonnen was dat dan ook een van de eerste planten die we kochten.

Maar tot drie keer toe kreeg de plant een enorme opdoffer van stormen zoutspray waarna hij helemaal kaal was.

Het blijkt een sterke plant te zijn, want steeds kwamen de blaadjes weer terug.

Na storm Oscar en met hulp van de windbrekers heeft hij zich ook weer heel goed hersteld en als we nu vanuit het huis kijken zien we het schuurtje bijna niet meer.

Doordat hij steeds alle energie nodig heeft om zich te herstellen hadden we niet gedacht dat hij zou gaan bloeien, maar tot onze stomme verbazing zagen we van de week een bloemetje

En omdat we het totaal niet verwacht hadden was dat natuurlijk extra leuk.

Nu zijn we natuurlijk heel benieuwd of er nog meer zullen volgen.

Jardim D Leonor Alfonso

 Voordat we gisteren gebakjes gingen halen reden we eerst langs Agriloja omdat Paul daar nog wat nodig had.

Nu was het ook International Geocaching Day en omdat ik het altijd leuk vind om souvenirs te verdienen had ik een cache uitgezocht redelijk in de buurt van Agriloja en de banketbakker.

Via een hele smalle zijstraat van de weg waar we normaal rijden kwamen we bij Jardim D Leonor Alfonso in Arrifes.

De tuin is aangelegd in 1927 en hoorde toen bij een school.

Op de tegels voor de fontein staat dat de tuin in 2000 opgeknapt is.

Het is een kleine tuin en behalve 2 geitjes en 1 spelend kindje met zijn vader was er verder niemand.

De cache zochten we in de uiterste hoek van de tuin en daar werden we verrast door een heel mooi, apart uitzicht op een muur waar allemaal ´huisjesvormen in waren gemaakt.

Ik dacht eerst dat het misschien een kruisweg was

maar in het huisje recht tegenover ons was daar niets van te zien.

Voor zover we konden zien is het privé terrein en kun je er niet komen, wat jammer is, want we hadden daar wel eens willen rondkijken.

Het wass in ieder geval heel intrigerend en we moeten maar eens kijken of we er online wat meer over kunnen vinden.

En zo ontdekken we, door het geocachen, toch steeds weer nieuwe, leuke en soms hele verrassende plekjes.

Gebakjes voor Julian

Vandaag is Julian jarig!

Daar horen gebakjes bij en die zijn we vanmorgen gaan halen in Ponta Delgada.

We waren niet de enige, de rij begon al buiten op de stoep, maar de gebakjes zijn heerlijk en zijn het wachten meer dan waard.

We hebben ze mee naar huis genomen, want met een prachtig uitzicht smaken ze natuurlijk nog lekkerder :-)

Weer twee sprookjesboekjes

Soms, als dingen bij de Continente in Capelas maar niet binnen komen, gaan we wel eens bij de Pingo Doce in het dorp kijken en dat was vanmiddag ook het geval.

Als we daar zijn kijken we ook altijd even of ze nog sprookjesboekjes hebben van de serie die we verzamelen en we boften, want deze twee hadden we nog niet.

Nog maar 14 te gaan!
 

Dolfijnen en Corey´s

 Vanmorgen stonden we op het punt om naar het zwembad te gaan en daarom ging ik de schuifdeuren dicht doen.

Terwijl ik naar buiten keek zag ik een pod dolfijnen in een heel hoog tempo voorbij komen; die waren, ook gezien het aantal corey´s (sheerwaters) dat erboven vloog, duidelijk op jacht.

Nu zien we dat wel vaker, maar deze zwommen echt vlak voor de kust dus ik pakte snel mijn fototoestel maar omdat zoiets heel lastig te fotograferen is, heb ik gewoon maar wat geknipt in de hoop dat er een aantal duidelijke bij zouden zitten.

Dit is een klein stukje van de foto hierboven, hier komt er net een boven het water uit.

Normaal zitten de corey´s altijd veel verder op zee dus dat die nu ook zo dichtbij waren maakte het dubbel zo leuk.

Met de oceaan voor de deur is er geen dag saai.

Azorina vidalii

 Op dit moment bloeien de Azorina vidalii (Azorees klokje), een inheemse en beschermde kustplant.

Ze komen voor op alle eilanden van de archipel, behalve op Graciosa en groeien verspreid over rotsachtige kusten, kliffen, kiezelstranden, zand en lavastromen.

We hebben een dik boek met daarin alle flora van de Azoren en daar staan ze zelfs op de kaft.

En wij zien er nu vanuit het huis er hier en daar een aantal in bloei staan.