Naar Londen

Andrew LLoyd Webber had een nieuwe musical geschreven (daarover later meer) en die wilde ik natuurlijk erg graag zien. Nog  voordat ik met Paul kon overleggen of we dat misschien met Sint Patricksday konden combineren had hij al kaartjes besteld en de reis geregeld rond onze trouwdag, hoezo vlot... :-)

Jasmine had al diverse keren gezegd dat ze nou wel eens een keer helemaal alleen thuis zou willen blijven en dat we Julian maar mee moesten nemen.
Julian zelf vond dat hij best alleen de wereld over kan reizen, maar na Barcelona waren wij daar nog niet helemaal van overtuigd en omdat Julian al járen zegt dat hij The Lion King wil zien, besloten we om Jasmine thuis te laten (ze had geen vrij) en Julian mee te nemen.
En zo stonden we op vrijdag 28 februari al heel vroeg met de auto in de parkeergarage bij het station Leuven, waar ik de eerste hartjesfoto van deze reis maakte.

 Als je vroeg vertrekt en een uur tijdsverschil hebt, kom je om 10.00 uur in Londen aan en heb je de hele dag nog voor je. Julian had nogal wat tijd nodig om uit de trein te komen en zo stonden we eerst in een lange rij om kaartjes voor het openbaar vervoer te kopen.

 Omdat Julian heel goed zelf kan reizen, mocht hij (zonder onze hulp) vertellen hoe we naar ons hotel moesten...
Dat duurde en duurde en duurde...uiteindelijk vertelde een aardige Engelsman hem welke metrolijn hij moest hebben, dus zeiden wij dat hij voorop moest lopen en wij hem wel zouden volgen...

We namen de metro naar Paddington Station en daar mocht Julian vertellen hoe we naar het hotel moesten lopen...
 Heel leuk om een paar van die hele smalle kanaalboten te zien, maar het hotel was hier niet.

 Twee plattegronden en weer een half uur verder, maar Julian bleef volhouden dat hij het echt wel wist...

 We waren inmiddels al twee uur kwijt en dat vonden we toch wel erg zonde van onze dag, dus hebben we uiteindelijk dan maar de weg gewezen. Julian mag de rest van de tijd in Londen zelf oefenen.
Normaal gaan we altijd naar het Judd Hotel, maar ieder jaar stijgen de prijzen behoorlijk en nu zouden we voor twee (piepkleine) kamers behoorlijk veel geld kwijt zijn en daarom besloten we één keer een ander hotel te proberen.
Het werd een Best Western vlakbij Paddington Station.

Het personeel was heel vriendelijk en hulpvaardig en de kamers leken wel balzalen in vergelijking met het Judd.

 Er was een buro om de laptop op neer te zetten, een magnetron, waterkoker en heerlijke bedden

en een kleine, maar mooie en handige badkamer en dat allemaal voor de helft van het geld dat we in het Judd kwijt waren.

Jammer maar helaas voor het Judd, de volgende keer dat we naar Londen gaan, gaan we mooi weer naar dit hotel toe.