De terugreis

Na de koffie bij Starbucks zijn we naar de bus gelopen en naar het hotel gegaan waar we onze koffers ophaalden.
We zijn lopend naar het station gegaan, waar het weer een enorm gedoe was om op het goede perron te komen, omdat we niet met de koffers op de roltrappen mochten, maar met de lift moesten.
We moesten drie keer omlaag en omhoog, voordat we dan eindelijk op het perron stonden.
Op de trein hoefden we niet lang te wachten.

 Er was ons gezegd dat we het beste één halte voor de Airport uit konden stappen en daar een taxi nemen, omdat de laatste kilometer zo belachelijk duur was, omdat dat stukje geprivatiseerd is.
Dat hebben we dan ook gedaan en daarmee hebben we € 40,= uitgespaard.

 Op de Airport aangekomen moesten we tot grote vreugde van Paul (NOT) zelf onze bagage inchecken, wat niet al te vlot ging.
Paul en ik konden niet gelijk doorlopen na de gezichtsherkenningscontrole, we moesten daarna via een aparte balie waar onze paspoorten nog eens door iemand bekeken werden en Paul en Jasmine moesten daarna nog door een soort bodyscan ruimte, terwijl Julian en ik gewoon door mochten lopen.
Ook nu viel het ons weer op dat de mensen die deze controles doen allemaal ontzettend vriendelijk zijn, het kan dus best wel.

 Toen we eenmaal door alle controles heen waren konden we nog even rondkijken bij de winkeltjes.
Toen we ergens zaten zagen we ons vliegtuig aankomen.

 Vanaf de gate wierpen we nog een laatste blik op de skyline van Sydney.

 Van de reis zelf weet ik niet zo veel meer, behalve dat er geen eind aan leek te komen en dat ze ons maar eten bleven geven.
Bij de eerste maaltijd begon mijn maag na 3 happen te draaien en ben ik gestopt met eten, Jasmine, die dezelfde maaltijd had als ik, heeft wel alles opgegeten en dat kwam er een poos later uit, dus waarschijnlijk is er iets niet helemaal goed geweest.
Ik was en bleef misselijk en voelde me beter als ik stond/liep dan dat ik zat, dus ik heb heel veel achter in het vliegtuig 'gehangen', goed tegen trombose, maar doodvermoeiend.
Deze keer gingen we rechtstreeks van Sydney naar Dubai, waar het vliegtuig schoongemaakt en bijgetankt werd.
We hadden 3 uur de tijd en moesten in die tijd ook nog eens twee keer door de controles heen.
Gelukkig vonden we een paar stoelen waar we op hebben liggen slapen, tenminste J&J&J, want van ons alle drie heb ik dit soort foto's op het toestel staan, Paul heeft wel rondgekeken.

Vanaf Dubai gingen we naar London en daar moeten we overstappen op een vlucht naar Brussel
Veel tijd hadden we hier niet, maar toch nog net genoeg dat ik een potje porridge kon kopen bij Pret a Manger en dat op kon eten, want ik had inmiddels wel honger gekregen, maar een vliegtuigmaaltijd durfde ik niet aan.
In het begin was er afgesproken dat Graeme ons ook weer in Brussel zou ophalen, maar nadat hij een paar keer in Belgie rondgereden had en al die kamikaze piloten gezien had, waren ze daarna steeds met de trein ergens naar toe gegaan en hij wilde nu ook liever ons ophalen in Leuven, dus moesten we in Brussel ook nog eens met de trein.
In Leuven aangekomen stonden Graeme en Sandra ons met onze auto op te wachten.
Ze hadden hun koffers meegenomen want ze gingen door naar Luxemburg
Het was de nationale feestdag, dus Starbucks was gesloten en daarom hebben we nog een poos voor het station staan te praten.
En toen zijn we naar huis gereden, waar we eigenlijk onmiddellijk in bed gedoken zijn.

Australië heeft al onze verwachtingen overtroffen.
We hebben maar een klein stukje van dit enorme land gezien, maar wat we gezien hebben was onbeschrijfelijk mooi en de foto's doen er eigenlijk geen recht aan.
Het was een fantastische reis, we hebben ontzettend genoten en we willen zeker nog een keer terug, want al is het een enorme lange en vermoeiende reis, het is het allemaal meer dan waard.