Nog een gesprek

We zijn veel langer in het museum geweest dan dat we gedacht hadden dus het was al lang lunchtijd toen we in Capelas langs een Sol*Mar supermarkt kwamen.
Dat was een mooie gelegenheid om even binnen te kijken gelegenheid wat ze daar allemaal hebben.
Het bleek meer te zijn dan we gedacht hadden, dus dat was een meevaller, hoeven we niet voor alle boodschappen naar PD.

We reden naar de miradouro om daar onze lunch op te eten.
Daarna klommen we even op de heuvel achter het voetbalstatdion om naar de ‘achtertuinen’ van de buren te kijken. En toen stond het fotottoestel ineens op een hele rare instelling en zagen de foto's er zo uit

 maar we komen hier vast nog wel eens om nieuwe foto's te maken :-)
We dronken een kop koffie bij Bar de Poços en daarna gingen we een multi proberen te doen waarvan het beginpunt bijna recht voor ons krot ligt.
Na veel zoeken hebben we stage 1 gevonden; daarin zaten de coördinaten van stage 2 en een duikbril...

En ja hoor, stage 2 bleek midden in het zwembad te zijn!.
Eerst dachten we nog dat het aan de overkant tussen de rotsen moest zijn en Paul heeft daar ook gezocht, maar we moeten toch echt het water in.

 Dat hebben we dus niet gedaan, want ik vond het toch echt te koud en helaas waren er nu natuurlijk ook geen mensen aan het zwemmen aan wie we konden vragen of ze voor ons zouden willen kijken.

 We zijn terug gegaan naar PD en toen we boven Capelas reden hebben we een foto gemaakt waarop je de schoorsteen van de vormalige walvisfabriek kunt zien die aan de haven van Poços staat.

In het hotel dronken we een kop thee en om iets voor half 6 zijn we met de laptop naar beneden gegaan, waar even later N. en zijn vriendin E. aankwamen.
We hebben weer drie uur zitten praten en toen viel ik zowat van mijn stokje van de honger.
Wat er nu nog niet besproken is of nog uitgezocht moet worden zullen we weer via email doen, maar N. gaat nu het stukje grond op laten meten en als dat gebeurt is kan hij aan de tekeningen beginnen.
E zei nog dat dit echt nieuw voor N. was, dat normaal klanten altijd zeggen dit is het stukje grond en wat nu en dat hij nog nooit mensen gehad had die zo goed wisten wat ze wel/niet willen en dat vond ze erg grappig.
Ik zei nog dat ik het goed zou kunnen begrijpen als N. zou zeggen dat hij het niet zou willen doen, maar N. zei dat hij nog wel na zou denken over iets eigens dat hij in het huis zou maken hahaha we zijn benieuwd
 We namen afscheid en toen zijn wij lopend naar het winkelcentrum gegaan waar het nu heel erg druk was (Portugezen eten laat).
We aten bij de wok en om 22.00 uur waren we weer in het hotel.
Julian belde een hele poos en zo werd het weer laat.
Ik was over mijn slaap, mijn hoofd is veel te vol, dus ik heb nog een hele poos liggen lezen.
Toen bedacht ik dat ik vergeten was in het dagboek te schrijven, dus heb ik dat midden in de nacht ook nog maar gedaan :-)