We parkeerden de auto en keken wat rond.
De cache lag bij een vervallen, leegstaand hotel dat met één kant direkt aan het water grenst.
Het nulpunt van de cache was niet helemaal duidelijk , het wees naar de hoek en omdat er aan de kant van het pleintje iemand stond te vissen, liepen we eerst om het hotel heen en over een smal stukje stenen tussen het hotel en het water.
Aan die kant lag de cache niet en omdat het stukje stenen dat om de hoek ging te smal was om eroverheen te lopen, moesten we terug.
Wat er nu precies gebeurde weet ik nog steeds niet.
Paul, die niet helemaal doorgelopen was, gaf me een hand, zodat ik wat makkelijker over een heel smal stukje terug kon lopen.
We waren waarschijnlijk erg geconcentreerd op waar ik mijn voeten neerzette, toen het ineens BANG was.
Ik knalde met mijn hoofd tegen een stenen uitsteeksel, gelukkig dat Paul me vasthield anders had ik gegarandeerd in het water gelegen.
Nou dat was dus helemaal niet lekker....
Toen we keken zagen we twee van die uitsteeksels en die hebben we terwijl we heen liepen geen van twee gezien... volgens mij waren het een soort bobbytraps die uit het (spook)hotel kwamen toen ik op een bepaalde steen trapte :-)
Enfin, ik zag sterretjes en heb eerst een hele tijd op een bankje gezeten.
De visser ging weg en toen kwam de, uit de cachelogs bekende local om aan te wijzen waar de cache lag.
Paul heeft hem gelogd en nog een poosje met de man gesproken en toen zijn we uiteindelijk naar het appartement in Split gereden.
Uiteraard konden we daar geen parkeerplaats vinden en nadat we vier keer een rondje gereden hadden (wat dus echt niet lekker was voor mijn hoofd) heeft Paul de auto ergens verderop op een parkeerplaats neergezet en is hij lopend naar het appartement gegaan om te vragen war hij de auto mest parkeren.
Het bleek dat de eigenaresse van het appartement haar auto voor de deur had staan en wij op haar plaats mochten parkeren.
Toen wij aankwamen haalde zij haar auto weg, parkeerde die ergens anders en kwam toen terug om ons in het appartement te laten.
Ik ben gelijk op de bank gaan liggen, maar na een poosje ben ik met aspirines op naar bed gegaan.
Tegen etenstijd had ik niet zo heel veel zin om in een restaurant te gaan eten en daarom zijn we naar de supermarkt vlakbij gelopen, maar daar hadden ze geen kant en klare vega maaltijden en ik had geen hoofd om zelf over iets eetbaars maken na te denken.
We zijn dus toch naar de stad gegaan.
De eigenaresse had gezegd dat er bij het strand veel restaurantjes waren, dat was ook zo, maar die waren nu inmiddels allemaal gesloten.
Aan het begin van de oude stad vonden we een restaurant en daar aten we champignon risotto
en lasagna.
Na het eten zijn we gelijk weer naar het appartement gelopen. Gelukkig was dat maar 8 minuten en daarna ben ik gelijk weer op bed gaan liggen en heeft Paul nog wat rondgerommeld.
2 opmerkingen:
Och, dat was wel pech!!! Hoop dat je er niet te lang last van hebt gehad!
Ik heb een paar dagen op aspirine gelopen en (voor ons doen)rustig aan gedaan en toen was het gelukkig weer over.
Een reactie posten