Als je vanuit de auto dit ziet, denk je niet direkt dat er een natuurlijk amphitheater in de rotsen ligt.
Maar omdat er een virtuele en earthcache lagen stopten we er om te gaan kijken.
Er moest hier entree betaald worden, maar er was niemand in het huisje.
Aan de buitenkant hing een bakje met enveloppen, daar moest je $ 2,= in doen en in een soort brievenbus stoppen en het nummer wat je uit die envelop haalde moest op het dashboard gelegd worden.
We moesten een klein stukje lopen over een vlak pad en daarna wat trappen omhoog klimmen
en toen kwamen we bij het natuurlijke amphitheater waar we allemaal dingen hebben staan roepen wat dan als echo terug kwam.
Het was erg leuk om te doen.
Het was hier heerlijk rustig, want pas toen we terug liepen kwamen we andere mensen tegen.
Aan de overkant van de weg ligt een gewone cache die we ook nog even gingen zoeken.
Dat moesten we wel voorzichtig doen, want er stonden een aantal van deze grote cactussen
en hoe mooi ze ook zijn, de naalden zijn vlijmscherp.
Dit was weer een hele leuke onderbreking van het autorijden.
Maar nu werd het tijd dat we doorreden naar Santa Fe.
Toen we dit viaduct zagen wisten we dat we in de buitenwijken van Santa Fe waren.
We passeerden de Camel Rock.
En op alle viaducten was wel een of andere versiering.
We hadden het plan om (vandaag) na de treinreis naar Silverton frietjes te gaan eten bij Mc Donalds in Durango, maar dat ging natuurlijk niet door.
Maar toen we in Santa Fe langs deze Mc reden besloten we om dan daar de frietjes te gaan eten.
en omdat alleen frietjes een beetje kaal is namen we er nog een burger en een milkshake bij.
1 opmerking:
Mooi daar bij dat amfitheater! En die doorns zien er indrukwekkend uit!
Een reactie posten