Met behulp van een kraanwagen hebben ze bij de tide pool al het drijfhout weggehaald en wij gingen even kijken hoe het er nu uitzag.
Toen we uitgekeken waren en ik me omdraaide om naar huis te lopen, zag ik ineens een gezicht op de schoorsteen van de oude walvisfabriek.
Het roestbruin als mond, de zwarte vlekken als gesloten ogen en het afgebladerde pleisterwerk als haar dat het gezicht omlijst.
Ik maakte een foto en stuurde die naar Blogvriendin Bertie, die verzameld gezichtjes en was benieuwd of zij het zou zien, maar kreeg een mailtje terug dat zij en haar man het echt niet zagen.
Dat kon ik me wel voorstellen, want Paul zag het ook niet en wij zijn er al honderden keren voorbij gelopen voordat ik het zag.
Maar ik kreeg een tweede mailtje, Bertie had net zolang zitten kijken tot ze het gezichtje ook zag.
En nu heb ik elke keer dat ik naar de tide pool ga het idee dat ik bekeken wordt :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten