Belgie dag 8

 We gingen een dagje naar Namen.

Daar zijn we al zo vaak geweest en we parkeren dan altijd in de parkeergarage bij het station, dus daar reden we nu ook als eerste naar toe, maar de parkeergarage was niet meer toegangkelijk...misschien gaan ze hem renoveren of afbreken, maar nu moesten we op zoek naar een andere parkeerplaats.

Aan de andere kant van de sporen is een nieuwe parkeergarage, maar om daar te komen vanaf het punt waar we waren was nog niet zo eenvoudig.

We zagen ongeveer de halve stad, maar kwamen uiteindelijk in de nieuwe parkeergarage, die niet alleen afgesloten was met slagbomen, maar ook nog eens met een grote metalen poort.

Daarna moesten we helemaal omlopen om weer in de stad te komen en toen waren we wel aan koffie toe.

Omdat we vandaag vieren dat we 43 jaar geleden zijn gaan samenwonen, namen we daar een lekkere punt taart bij.

In de stad was het volop Kerst overal.

Namen heeft ook veel murals, vandaag gingen we nog wat labcaches doen, maar we willen ook nog eens de muralroute gaan wandelen.

De eerste labcache bracht ons langs 5!!! kerken in het centrum, in het kader van je kunt geen kerken genoeg hebben....

In het centrum was ook een ijsbaan, met deze leuke notenkrakers bij de ingang.

De inwoners van Namen hebben de naam traag te zijn, vandaar de bijnaam slakken. Hier en daar kom je dan ook slakken in de stad tegen.

Nog een kunstproject zijn stoelen met gedichten erop die verspreid door de stad staan.

We wandelden over de voetgangersbrug over de Maas naar de wijk Jambes, waar we een vraag voor een labcache zochten en toen we terugliepen hadden we een mooi uitzicht op de Citadel.

Beneden bij de brug was een klein parkje met een reuze grote bank erin, het was een grappig gezicht als er mensen op zaten, dat leken wel kaboutertjes.

Een binnenvaartschip dat vanaf de Sambre de Maas op vaart.

Er was ook een hele kleine kerstmarkt, waar eigenlijk alleen maar eten en drinken te koop was (tegen woekerprijzen).

Achter de kerstmarkt staat het bekende beeld van Djoseph èt Françwes met hun slakken; daar ga ik ook altijd even een foto van maken.

En ja hoor, ook hier weer een levensmoeie toerist die op de muur van de Citadel een selfie ging maken.

We zijn maar niet blijven kijken, als we op het nieuws horen dat er iemand te pletter is gevallen, dan weten we dat hij het was.

In het Louise-Marie parc waren we nog nooit geweest en het was jammer dat het al donker begon te worden. Hier gaan we een volgende keer zeker eens kijken.

We waren van plan om ergens te gaan eten, maar ik was doodmoe van de hele dag in de stad rondsjouwen en had meer zin om gewoon rustig thuis te gaan eten, dus wandelden we terug naar de parkeergarage.

En daar begon de zoektocht naar een betaalautomaat, die was dus nergens te vinden.

Paul is de hele parkeergarage doorgelopen en ik bleef in de auto zitten, die ik met mijn sleutel op slot deed.

Uiteindelijk bleek dat de betaalautomaat tussen de poort en de slagboom stond, dus Paul reedt de poort uit en wilde betalen, maar het apparaat had geen zin in zijn bankkaart.

Achter ons ontstond een file van forensen die of een abonnement hadden of er met een treinkaartje uit konden rijden, dus ik zei dat Paul de auto beter tegen de slagboom aan kon zetten, zodat iedereen eruit kon rijden via de andere slagboom.

Dat deed hij, maar hij zei dat zijn kaartje nog in de machine zat, dus ik sprong uit de auto om dat te pakken.

Na nog een paar keer proberen lukte het betalen en konden we eindelijk naar huis.

 

Daar aangekomen wilde ik mijn sleutel pakken, maar die had ik niet meer...

Die was van mijn schoot gevallen toen ik uit de auto rende om het bankkaartje te pakken...

Nu zit er aan de autosleutel alleen de huissleutel en het sleuteltje voor de brievenbus en daar hadden we wel reservesleutels voor en omdat nergens te achterhalen was van wie die sleutels zijn, was ik ook niet echt gestressed.

Maar onze auto is al oud en Paul wist niet of er nog sleutels bijgemaakt konden worden, dus die wilde na het eten terugrijden om te kijken of de sleutels er nog zouden liggen.

Zo gezegd zo gedaan, wij naar het eten weer op een heen en weertje naar Namen.

En het geluk was met de domme (ik) want ze lagen er nog rustig op me te wachten.

Nou dat was weer een apart einde van een fijne dag.