Naar Cuba

Nauwelijks bijgekomen van London, vertrokken we 4 dagen later alweer naar Cuba.
Ik ben geen fan van groepsreizen (volg de vlag), maar omdat dit land ons niet geschikt leek om samen doorheen te reizen, hadden we een Kras groepsreis geboekt.
De vlucht vertrok vanaf Schiphol en daarom vertrokken wij woensdagavond na het eten richting Amsterdam.
Het was erg druk op de weg, want er was maar weer eens een spontane staking uitgebroken bij de spoorwegen.
We deden er vrij lang over, maar tegen half tien kwamen we aan bij het Ibis Hotel, waarvoor we bij Kras een slaap en parkeerpakket gekocht hadden, omdat van der Valk vol zat.
Op de kamer aangekomen gingen we gelijk naar bed.

 Om 4.30 uur ging de wekker, echt nog midden in de nacht.

Tijd om te ontbijten was we niet, dat zouden we op Schiphol doen en aangezien we zo klaar waren met aankleden en alleen de toilettassen in de koffer hoefden te doen liepen we naar de bus toe.

Paul had gisteravond gevraagd of we een bus moesten reserveren, maar dat hoefde niet omdat er altijd plaats was in de bus: nou mooi niet.

Toen de bus aankwam bleken daar al heel veel mensen in te zitten en te staan. Het bleek dat ook de koffers mee moesten in de bus i.p.v. in een bagageruim eronder, wat natuurlijk ook extra ruimte kost.

Er konden nog een aantal mensen mee, maar wij en een paar andere niet.

Paul was not amused, dus die liep naar de receptie en daar werd toen gelijk een taxibusje geregeld waarmee we heel comfortabel naar Schiphol werden gebracht.

Daar hebben we ingechecked , vervolgens door de handbagage en de paspoortcontrole.

Toen het tijd om te boarden was, ging dat op stoelnummer en aangezien wij op de een na laatste rij zitten moesten wij als eerste aan boord van de keep on dreamliner.

We zijn allebei absoluut geen fan van dit toestel, waar om de haverklap iets mee is, en hij is erg krap

3 x 3 x 3 stoelen naast elkaar.

Paul had online geprobeerd om een upgrade te maken, maar hij kreeg het niet voor elkaar om naast elkaar te zitten en eenmaal op Schiphol kon het niet meer, maar gelukkig zaten we allebei aan het gangpad, waardoor je niet zo'n erg opgesloten gevoel hebt.

 Nadat iedereen aan boord was moesten we zo'n tien minuten taxiën naar de Polderbaan, ik had zo wel de hele reis willen door hobbelen :-)

We vertrokken mooi op tijd en goed en wel in de lucht kregen we het beloofde glaasje water!!! met een snack: een koekje!

Niet lang daarna om 11.00 uur kregen we een warme maaltijd.

Ze begonnen voorin het vliegtuig met uitdelen en tegen de tijd dat ze bij ons aan kwamen, waren er alleen nog maar maaltijden met kip over, dus niemand had meer iets te kiezen.

Alstublieft, ik heb een kipmaaltijd voor u, zei de stewardess tegen mij, waarop ik zei dat ik toch niet dacht dat in de categorie vegetarische maaltijden viel.

De lijst werd erbij gehaald, maar nee hoor er stond helemaal niets bij mijn naam, had ik het maar van te voren door moeten geven, zei de arrogante bitch (ik heb echt geen ander woord voor haar).

Paul haalde even de papieren erbij om te laten zien dat we het dus wel doorgegeven hadden, het is echt niet de eerste keer dat we vliegen...

Toen kreeg ik de helft van de maaltijd waarvan ik al bij Paul had gezien dat in het slaatje vlees zat, toen ik daar wat van zei, kreeg ik als antwoord van de bitch, ja dat kunt u dan niet eten, maar wel het broodje en het dessert....

Uiteindelijk werd er ergens een vega pastamaaltijd vandaan getoverd  en kreeg ik die.

Gedurende de hele vlucht was het een onrustig gebeuren aan boord.

De handbagageruimte van de crew was boven onze hoofden en daar werden steeds dekentjes enz uitgehaald, als de cateringkarretjes voorbij kwamen moest je handen en voeten binnen houden, want er was maar net ruimte genoeg dat ze door het middenpad konden.

Voor alles moest je betalen: eten, drinken, entertainment, dus daar kwamen ze dan ook weer steeds voorbij met karretjes en voor de tax free spullen.

Dit is dan een van de nadelen van zo'n groepsreis, want zelf zouden we nooit een lange afstandvlucht met TUI geboekt hebben, we betalen liever wat meer zodat je van al dat gezeur af bent.

 We hadden een andere route dan die ze normaal vliegen en nu kwamen we recht over New York, waar net geen wolken boven hingen, dus we konden het allemaal goed zien.

Ook kwamen we over Cape Canaveral waar we het lanceringsplatform konden zien.

Tegen het eind van de vlucht werden er douane formulier uitgedeeld.

De meisjes naast me vroegen de stewardess om een pen te leen en terwijl we zagen dat ze 3 pennen in haar jasje had zitten, beweerde ze glashard dat ze geen pen had.

Niet van sorry ik heb ze zo zelf nodig voor dit of dat, maar nee,  geen pen…

En helemaal op de valreep hoorden we dat er niets met ei/kaas/melk enz het land in mocht.

Ik had net een krentenbol op met het idee om mijn brood met ei vanavond op te eten, dus dat kon de vuilnisbak in.

Het stel naast Paul had allemaal broodjes met kaas die nu weggegooid moesten worden.

Toen Paul vroeg of ze dat niet een beetje eerder hadden kunnen zeggen zodat we nog wat op hadden kunnen eten werd er gezegd dat de mensen dat toch niet onthouden…deze stewardessen waren echt zo arrogant, niet normaal meer.

Maar ook aan deze lange, vervelende vlucht kwam een einde en na een vlotte landing stonden we   om half 12  plaatselijke tijd  aan de grond in Varadero, Cuba en had ik de hele vlucht gemaakt zonder mijn kan-me-niet-schelen pilletjes!!!