Rondreis Deep South USA - Dag 1 Heenreis

Eind vorig jaar begonnen we met het plannen van een reis naar Alaska.
Toen we ons daar eens goed in verdiepten kwamen we erachter dat met name ik, voor dat klimaat een hele nieuwe garderobe nodig zou hebben, waarvan ik wist dat ik de kledingstukken daarna nooit meer aan zou trekken (zo zonde van het geld).
Paul zag zichzelf, tijdens de cruise van een week, al zeeziek op bed liggen en nadat we eens een flink stuk 'gereden' hadden met Google maps, en gedurende 350 km steeds hetzelfde landschap zagen, dachten we dat het waarschijnlijk toch niet de meest ideale bestemming voor ons zou zijn.
Nu wilde ik altijd al naar Deep South toe, dus kwam dat in de plaats en gaan we ons vier weken onderdompelen in de geschiedenis van de Civil War, het slavernij verleden en Gone With the Wind.
Capitool heeft geen aparte gids voor dit stuk :-( hiervoor moet je de USA gids hebben, maar die vinden we te beknopt en veel te dik om mee te slepen en daarom moesten we het deze keer zonder gids organiseren, alleen voor New Orleans en Washington waren er kleine gidsen.
We maakten een grove planning van de plaatsen waar we naar toe wilden en ik maakte kaartjes van die plaatsen en schreef daarop wat ons leuk leek om te gaan bekijken.
Aan de hand daarvan bekeken we hoe lang we ergens zouden blijven en regelde Paul de hotels en toen zag de route er zo uit:

Op zondag 10 maart vertrokken we in alle vroegte richting station Leuven.
Nu ben ik dit jaar bezig om alle nog openstaande vakjes op de geocachingcalender (de dagen waarop we nog geen cache gevonden hebben) dicht te krijgen en ook vandaag was een open vakje.
Eigenlijk was de enige mogelijkheid om vandaag een cache te vinden voordat we zouden vertrekken en gelukkig lag er een cache die we nog niet gezocht hadden vlakbij het station.
Een paar dagen eerder had Paul die cache, op weg naar huis,  al gezocht, zodat we daar geen half uur extra voor uit huis zouden hoeven.
We stopten dus vlakbij de cache, logden hem (vakje gevuld!) en Julian bracht ons verder naar het station.

In de stationshal aangekomen zagen we gelijk een aankondiging dat onze trein een half uur vertraging zou hebben.

Er bleek bij Tienen een auto op het spoor te staan en die moest eerst weg voordat de trein verder kon.

Gelukkig nemen wij altijd ruim de tijd en kwam er een half uur later ergens anders een trein vandaan die naar Zaventem ging.

Daar aangekomen waren we eigenlijk gelijk aan de beurt om een hele vragenlijst te beantwoorden: waarom gaan jullie naar de USA, hoe lang, waar gaan jullie heen, hoe, waar verblijven jullie enz.

Daarna konden we de koffers afgeven en door naar de handbagagecontrole, waar we ook heel snel aan de beurt waren.

Het sleurkoffertje werd er zoals altijd weer uitgepikt, maar ook dat was in orde.

Toen nog even de zelfscanner van de paspoorten door en toen konden we naar de B-gate waar het vliegtuig al klaar stond.

Dit is niet ons vliegtuig, maar Amare, het Tomorrowland vliegtuig van BA, die speciale vliegtuigen blijven mooi om te zien.

Wij vlogen met Delta (een hele fijne maatschappij) naar Atlanta.
De vlucht was erg rustig en duurde 10 uur, ik heb mezelf bezig gehouden met het kijken van 4 films.
Ze hebben een enorm uitgebreid entertainment programma, bijna teveel om uit te kiezen.

In Atlanta bleek het allemaal een heel stuk beter georganiseerd te zijn dan in het noorden van Amerika; hier duurde het maar een uur voordat we door alle controles waren en onze bagage gehaald hadden en weer afgegeven.

Met een treintje gingen we naar een andere terminal en ook dat was goed aangegeven en ging heel vlot.

We hadden nog anderhalf uur over en zijn toen eerst wat gaan eten.

 De toiletten op deze airport zijn ook fantastisch; ze hebben lampjes boven de deuren die aangeven welke er vrij/niet vrij zijn. Dat heb ik nog nooit gezien in toiletten, maar het werkt hartstikke goed.

 En toen kwam de tweede vlucht naar New Orleans, dat was een korte vlucht van maar een uurtje.
Paul zat de hele reis naast het raam en zei dat hij nog nooit meegemaakt heeft dat hij vanaf Brussel totaan de bestemming alleen maar wolken gezien heeft.
Het waren wel hele mooie wolken, het leek wel alsof we over een sneeuwlandschap vlogen.

Toen we tijdens de landing door de wolken kwamen zagen we de 38 kilometer lange brug over Lake Pontchartrain

en New Orleans, dat zo plat is als een dubbeltje.

 Dit was een binnenlandse vlucht, dus we hoefden alleen maar de koffers op te halen.

Omdat we zo vanuit het vliegtuig bij de band waren en het wachten vaak een poos duurt, ben ik blijven wachten en is Paul alvast naar het auto verhuurbedrijf gelopen om daar alles te regelen.

Toen ik daar aankwam was hij net klaar en konden we samen de auto ophalen.

 Geen kentekenplaat van Louisiana, maar van de buurstaat Texas.

 We hadden onze eigen Eva (gps) weer meegenomen en die bracht ons naar het hotel.

 Ik stond zo'n beetje te tollen op mijn benen van de slaap, maar heb nog wel even vlug wat foto's van de kamer gemaakt.
Met het apparaatje dat er stond lukte het om nog even snel een kop thee te maken

 en toen ben ik heerlijk in een van de twee bedden gedoken.