São Miguel dag 1 de heenreis

 We hadden gehoopt dat de coronabesmettingen in september een heel stuk minder zouden zijn, maar dat bleek helaas niet het geval te zijn en ik heb dan ook de hele week vreselijk tegen deze 'vakantie' aan lopen hikken.

Vanmorgen was het dan toch zover dus vooruit maar.

Julian bracht ons naar het station waar na tien minuten wachten de trein kwam, die gelukkig minder druk was dan normaal, want in Brussel moet men nog steeds zoveel mogelijk thuiswerken.

Op Zaventem Airport aangekomen kwamen we vanaf het perron via de normale roltrappen op het niveau waarvan de vluchten vertrekken, maar via een afgebakende route moesten we eerst weer naar buiten om met een lus weer naar binnen te wandelen.

We dachten eerst dat er controle zou zijn voor de Covid pas, maar nee, we liepen zo de vertrekhal in.

Online hadden we de boarding passen al geregeld, maar zelf inchecken van de koffers was gesloten, dus dachten  dat we bij de balie wel controle van de Covid pas zouden krijgen, maar nee hoor, alleen de koffers werden gewogen en gingen door de band op.

Douane controle hadden we niet en bij de handbagage controle waren we gelijk aan de beurt, dus alles ging heel vlot en toen stonden we voor het eerst sinds meer dan twee jaar weer hier naar de vliegtuigen te kijken.

De gate was nog niet bekend, dus gingen we bij een zitten waar het vliegtuig net vertrokken was en het lekker rustig was. Het was trouwens sowieso erg rustig.

Ons vliegtuig zou met een half uur vertraging vertrekken, maar gelukkig hadden we ruim de tijd om over te stappen.

Het boarden ging nu wel anders, vroeger ging iedereen in de rij staan, maar nu gebeurde het op de Amerikaanse manier en ging het met een aantal rijen tegelijk en de nummers werden omgeroepen: ideaal systeem.

Het was zowaar mooi weer dus kon Paul mooi naar buiten kijken en foto's maken.

Het komt niet vaak voor, maar deze keer stond de wind zo dat we over ons huis heen vlogen.

Die foto's waren helaas allemaal mislukt, maar Paul heeft het toch mooi kunnen zien.

Ik zat 'fijn' aan het gangpad en gelukkig hadden we niemand tussen ons in.

De vlucht verliep heel soepel en na iets meer dan twee uur stonden we veilig op de grond in Porto.

 Ook het uitstappen gebeurde hier met een aantal rijen tegelijk en alle anderen moesten blijven zitten en ook dat is zoveel prettiger dan dat iedereen loopt de dringen; echt heel fijn.

Daar moesten we weer door een handbagage controle voordat we naar de vertrekhal konden, maar ook hier nergens Covid pas controle.

En nu we toch in Portugal zijn en tijd hadden hebben we koffie gedronken met een heerlijke pastel de nate erbij.

We hebben nog een poos zitten kletsen, alvast eten voor vanavond gekocht en toen was het ook hier alweer tijd om te boarden.

Niet lang na het opstijgen zag Paul de kustlijn van Portugal.

Deze vlucht hadden we wel iemand tussen ons in. Ze bood vriendelijk aan om met me te ruilen, maar ik wil altijd aan het gangpad zitten, dus hielden we de stoelen zoals het was.

Op deze vlucht hadden we 'lichte' turbulentie, maar ik vind iedere turbulentie vreselijk.

Normaal komen de vluchten naar Ponta Delgada altijd binnen via de zuidkant van het eiland en Paul had dus stoelen aan de rechterkant van het toestel geboekt.

Bleek dat alleen de vluchten die uit Porto komen via de noordkant van het eiland komen, als we aan de linkerkant gezeten hadden, hadden we ons nieuwe huis kunnen zien.

Toch wel heel grappig dat we op deze reis over onze twee huizen gekomen zijn.

Ik was blij dat we weer op Ponta Delgada Airport stonden.

Hier komt men altijd via twee trappen uit het vliegtuig.

Paul loopt altijd gelijk door naar de autoverhuur en ik wacht op de koffers en meestal zijn we dan gelijk klaar.

Nu stond Paul me in de hal op te wachten, want er was een lint gespannen en voordat we naar de autoverhuur konden moesten we eerst naar buiten.

Daar was een hele rij tenten, met allemaal mensen in pakken die controleren of je twee keer gevaccineerd bent + 2 weken, of een negatieve pcr test hebt.

Zo niet wordt je direkt getest en in quarantaine gezet tot het testresultaat binnen is.

Gelukkig hebben wij wel een certificaat en konden we doorlopen.

Het is toch een heel vreemd en ergens ook wel eng gezicht om zo een land binnen te komen, maar wel goed dat ze hier zo streng zijn.

We haalden de huurauto op en reden gelijk door naar S. Vicente Ferreira, een dorpje dat net boven Capelas ligt, en waar we een huis gehuurd hebben voor de komende weken.

We hadden graag het appartement van de vorige keer weer gehuurd, maar dat deelt de entree met nog een aantal bewoners en mag daarom niet verhuurd worden tijdens deze Covid pandemie.

Maria, die het beheer van een aantal appartementen doet, heeft ons toen dit huis aangeraden en stond ons al op te wachten toen we aankwamen.

Ze liet ons de werking van een aantal dingen in dit huis zien, maar verder hoefde ze ons niets over het eiland te vertellen natuurlijk :-)

Ze heeft ook een huis in beheer dat tegenover 'ons' zwembad staat (dat deze week verhuurd was) en elke keer dat ze daar naar toe gaat komt ze langs ons huis en ze vertelde dat het heel mooi werd :-)

Wij hebben niet eens de moeite genomen om de koffers uit de auto te halen, maar zijn toen Maria weg was gelijk naar ons huis gereden om het nu _ eindelijk_ met eigen ogen te zien.

Nou en dat was helemaal fantastisch natuurlijk. We zijn zo blij dat we jaren geleden het krot gekocht hebben, want de locatie is echt fantastisch, zeker vanaf het balkon :-)

We zijn er best een poos geweest, tot ik op een gegeven moment echt helemaal stond te draaien van het vliegen en de honger, toen zijn we weer naar het huis gereden.

Daar hebben we buiten op het balkon, de meegebrachte sushi opgegeten.

We dronken nog een kopje thee.

Daarna zijn we naar de grote supermarkt in Ponta Delgada gegaan om ontbijt voor morgenochtend te halen.

Ook daar had ik erg tegenop gezien, maar iedereen houdt zich hier veel beter aan de maatregelen dan in Belgie en mondmaskers zijn verplicht!

Het gespannen gevoel was dus redelijk snel weg en toen hebben we rustig boodschappen kunnen doen.

Weer thuis heb ik nog even wat gedronken en toen ben ik naar bed gegaan, want ik was helemaal doodop van alle spanning en het vliegen, maar het is toch wel heel heerlijk om weer op het eiland te zijn!