Het wonen in een huis met de oceaan als voortuin is fantastisch en er is altijd wel iets te zien, leuke dingen maar ook minder leuke.
Gisterochtend wees Paul naar iets dat net boven de kustlijn zichtbaar was en vroeg of dat een dode walvis kon zijn.
Dat bleek het inderdaad te zijn, dus verrekijker het deck op om het nog beter te kunnen zien en ik ging op een stoel staan om foto´s te maken.
Vervolgens zijn we even het pad voor de deur opgelopen om te kijken en foto´s te maken.
Het dier dreef naar links en weer terug op het deck konden we het steeds beter zien.
Paul besloot om even een praatje te gaan maken en dat bleek heel leerzaam te zijn.
Het bleek dat ze vanmorgen vroeg al met een bootje vanuit Ponta Delgada waren komen kijken of het dier naar de kant gesleept zou kunnen worden.
Dat kon niet, want de haaien hebben al het vlees al opgegeten en wat er nog over was, was alleen nog maar vet (vandaar dat het zo wit was) en daar kun je geen touwen omheen binden.
Nu komen de schildpadden om de rest op te eten en over een week is er niets meer over.
Ze kwamen nu vooral kijken waar hij naar toe dreef en of er geen stukken losraken en in het zwembad terecht komen, want dan kan er weer niet gezwommen worden.
Dat bleek niet het geval te zijn, hij dreef naar de baai aan de andere kant van de miradouro en ze dachten dat hij daar wel zou blijven liggen tot hij helemaal weg is.
Het hoort bij het leven en wij hebben weer iets gezien dat we nog niet eerder gezien hadden én nieuwe dingen geleerd over het leven en de dood op de oceaan.
Langzaam dreef de dode walvis uit het zicht van ons huis en hebben we de rest van de middag levende walvissen en dolfijnen kunnen bekijken.
De walvis is trouwens niet in de baai blijven liggen, want vanmorgen zag ik hem een stuk voor de olifant drijven, hij was al een heel stuk kleiner geworden dan gisteren.
1 opmerking:
Wat bijzonder!
Een reactie posten