Letterbox in Sete Cidades

Voor de Geocaching challenge van deze maand gingen we een letterbox zoeken in Sete Cidades.

Dat is een toeristische hotspot en het was er dan ook enorm druk met allemaal huurauto´s, maar gelukkig lagen de waypoints van deze cache allemaal net buiten de platgetreden paden.

Zo kwamen we voor het eerste WP op een stukje waar ze vast een nieuwe miradouro gaan maken met uitzicht op  Lagoa de Santiago.

De miradouro is om de bocht en daar is het, zeker in het hoogseizoen, een drukte van jewelste, maar hier was een stukje kale grond waar we konden parkeren en daar hadden we eigenlijk een veel mooier uitzicht op het meer dan vanaf de miradouro, waar de begroeïng veel van het uitzicht wegneemt.

 

Die miradouro moet dus ergens op de voorste bergrand zijn, de achterste is de kraterrand van Sete Cidades.

We reden het dorpje in en besloten de auto te parkeren aan het begin van het pad naar de picknickplaats.

Die ligt helemaal aan het eind van de krater en je kunt er met de auto komen, maar wij vinden het fijn om langs de rand van het meer te wandelen.

Hier waren ook weer duidelijk sporen te zien van hoe de thunderstorm huis had gehouden.

Uitzicht op Lagoa Azul.

Momenteel staan overal op het eiland de hedychiums in bloei, het is een schitterend gezicht, maar die dingen overwoekeren alle andere planten en ze zijn nauwelijks uit te roeien.

Boven de picknickplaats ligt een weiland tegen de voet van de berg aan en voor het tweede Waypoint moesten we een stuk naar boven klimmen.

Dat hadden we nog nooit gedaan en het was leuk, want nu zagen we het meer vanuit een heel ander perspektief.

Aan de andere kant van het weiland was een meneer bezig om met een cirkelzaag achtig apparaat de rand van het weiland te ontdoen van hedychiums.

Hij zag ons naar iets zoeken en kwam informeren wat we aan het doen waren.

In mijn beste Portugees heb ik verteld dat we met een spel bezig waren, waarbij je een doosje moet zoeken waar een boekje in zit waar je dan je naam in moet schrijven en dat dat doosje hier ergens moest liggen.

Hij begreep me en begon spontaan mee te zoeken, maar waar het nulpunt was, was de natuur inmiddels ook flink haar gang gegaan en was er een dikke muur van bramentakken en hedychiums.

Wacht maar, zei de meneer en hij ging zijn enge apparaat halen, waarna hij bij de rots op het nulpunt alles weggesnoeid heeft.

Komen wij uit landen waar alles van regeltjes en veiligheidsmaatregelen aan elkaar hangt, hier werkt met met allerlei apparaten zonder ook maar enige bescherming; doodeng.

Maar de rots kwam in zicht en het doosje ook, wat natuurlijk vooral voor de meneer leuk was, want zijn moeite was niet voor niets en nu omdat er ook nog eens een uitleg in het Portugees in het doosje zat, kon hij nu ook precies zien wat we bedoeld hadden.

Nou dit was toch echt wel een hartstikke leuke ontmoeting en ik was eigenlijk best een beetje trots op mezelf dat ik het allemaal uit had kunnen leggen.

Op de picknickplaats aten we onze lunch op, zwaaiden nog even naar de vriendelijke meneer en zijn toen terug gewandeld naar de auto en verder gereden naar het volgende punt.

Dat was bij het oude kerkhof, maar daar kun je inmiddels niet meer met de auto komen en moet je lopen.

Dat is geen straf, want het is er heel mooi, maar ook hier was het pad nog veel slechter geworden dan de vorige keer dat we hier waren.

Recht voor ons zagen we de rand van de krater, waar we ook al vaak gewandeld hebben en dan uitkijken op waar we nu liepen.

Tegenover het oude kerkhof moesten we een doosje zoeken tussen de wortels van een boom, maar alle aarde, en dus ook het doosje, was weggespoeld en het hele pad lag bezaaid met stukken steen, planten, plastic en wat nog meer van de berg afgekomen was.

We hebben nog een poosje onder de bomen gezeten,  met uitzicht op het oude kerkhof.

We mailden de eigenaar van de cache tevergeefs om hulp, dus helaas hield de speurtocht hier op.

Nu we hier toch waren zijn we nog even op het kerkhof gaan kijken. Aan het onkruid op de trap te zien was het een poos geleden dat er hier iemand geweest is.

Ik vind het zo´n aparte plek voor een kerkhof, zo op de bovem van de krater, met maisvelden aan twee kanten, maar kan me wel voorstellen dat ze nu een kerkhof dichtbij het dorp aangelegd hebben, want je kunt hier echt niet alle dagen komen.

Omdat we niet verder konden met de letterbox en het inmiddels al half vier was , zijn we weer terug naar de auto gewandeld.

Onderweg kwamen we uiteraard nog koeien tegen.

Ze zeggen dat er voor iedere inwonder van Sâo Miguel twee koeien zijn, dus misschien zijn dit wel die vier van ons :-)