Ponta Garça is een lintdorp dat een stukje voorbij Vila Franca do Campo begint.
Vanaf de hoofdweg zie je om de zoveel meter een afslag met een bordje naar het dorp toe en we hebben al vaak gezegd dat we daar eens moesten gaan kijken, maar het was er nog nooit van gekomen.
Nu hadden we voor de challenge van augustus nog een virtuele cache nodig en laat er nu eentje in Ponta Garça zijn, dus dat was een mooie gelegenheid om er nu eindelijk eens te gaan kijken.
We begonnen in Vila Franca, waar we eerst bij Pingo Doce keken of er nog boekjes waren die we niet hadden en ons lijstje voor de Chinese winkel af te werken.
Daarna wilden we koffie gaan drinken op ons vaste terras, maar alhoewel er op het terras ruimte genoeg was, was er nergens meer een parkeerplaats te vinden; het stond helemaal vol met huurauto´s.
Het terras moet maar wachten tot het hoogseizoen over is en wij zijn doorgereden naar Ponta Garça, waar geen toerist te bespeuren viel.
We parkeerden de auto bij de vuurtoren waar we eerst de virtuele cache deden
Daarna hebben we een wandeling gemaakt door wat je het centrum zou kunnen noemen en zo kwamen we langs een muziektent tegenover de kerk Nossa Senhora da Piedade
En toen liepen we ineens tegen dit aan...Capela da Luz Eterna, oftewel de kapel van het eeuwige licht.
Paul merkte op dat degene die het voor elkaar had gekregen dit te bouwen toch wel een heel goed verkooppraatje had weten te houden, maar volgens mij moet iedereen die hier toestemming voor gegeven heeft toch wel hartstikke stoned geweest zijn.
Er staat een heel gebakken lucht verhaal bij, maar de mooiste opmerking ws nog dat het gebouwd is in harmonie met de omgeving...
Inmiddels was het lunchtijd geworden en ik had een stukje buiten het dorp een picknickplaats gezien met grote bomen en daar hebben we fijn in de schaduw onze lunch gegeten.
We zaten hier 90 meter boven de zeespiegel en hadden een mooi uitzicht op Vila Franca do Campo en eilandje voor de kust.
Ik vind het altijd wel leuk om dan proberen te ontdekken wie zo iemand geweest is en waarom er een standbeeld van gemaakt is.
Thuis ontdekte ik dat deze meneer, Eduíno Terra Vagas (1925-2002) onderwijzer was op de lagere school, voorzitter van de parochieraad (soort burgemeester van het dorp) en dirigent en organist van het koor van de kerk; belangrijk genoeg in de gemeente om dus een standbeeld te krijgen.
1 opmerking:
In harmonie met de omgeving, ik schoot echt in de lach. Maar dit soort idioote dingen gebeuren overal, Hier hangen vlakbij in een mooi oud dorpje de meest moderne verlichtingsarmaturen. En die zijn bovendien echt lelijk.
Een reactie posten