De eerste kleine kennismaking met Dublin

Op het kantoor heeft Paul wat formulieren ingevuld en wij hebben foldertjes uitgezocht.
Het appartement was nog niet klaar en daarom gingen we alvast wat rondkijken, de koffers konden we in het kantoor laten.

 Aan de overkant op het plein zat een Marks& Spencer supermarkt en daar hebben we onze lunch gekocht.
Ik nam de enige optie zonder vlees; met ei, alleen deze keer gekookt in plaats van een ommeletje :-)

We wandelden een stukje langs de Liffey en zagen de prachtige Samuel Becket brug, die de vorm heeft van een harp

We kwamen langs de replica van de driemaster Jeanie Johnston, eigenlijk 2,5 master, want eentje werd nog gemaakt. Met het originele schip voeren tijdens de grote hongersnood in de 19e eeuw, mensen de Atlantische Oceaan over op weg naar de Nieuwe wereld (Noord Amerika).

We staken een voetgangersbrug over, de Sean O'Casey Bridge, die me wel wat aan mijn favorite brug in London deed denken.

In de verte zagen we the Custom House

en wat dichterbij het beeldje van The  Linesman

Aan de overkant van de straat stonden ook nog twee monumenten

en toen we daar net een cache gingen zoeken, belde het kantoor dat het appartement klaar was.

We zijn toen weer teruggelopen naar het kantoor om de koffers op te halen en naar het appartement te gaan.

Naar Dublin

De jetlag van Cuba was nog niet eens over en mijn voet helemaal niet, maar we hadden Dublin al geboekt om daar samen met Julian en Jasmine naar toe te gaan en we vonden het erg sneu voor hen om het af te zeggen.
Het oorspronkelijke plan was dat we na een week J&J op het vliegtuig naar huis zouden zetten en dat wij samen nog een rondreis door Ierland zouden maken, maar dat hebben we maar geschrapt en onze tickets omgeboekt, zodat we tegelijk met J&J naar huis zouden gaan.
Maar vandaag vertrokken we om 6.00 uur vanaf huis, reden naar de parkeerplaats in Zaventem en gingen toen met de bus naar de luchthaven.

Daar aangekomen moesten we een eind naar de parkeergarage lopen, waarna we via de cirkel omhoog moesten lopen.

Voor de vertrekhal staat nu een grote tent en daarvoor stond een rij mensen, waar we aansloten.

Er werd gevraagd of we al boardingpassen hadden en omdat we die al hadden mochten we gelijk doorlopen door de linker gang.

In de hal aangekomen bleek dat de balies van Aer Lingus pas over een half uur open gingen, maar gelukkig waren er een aantal stoelen vrij waarop we konden zitten.

Toen de balies open gingen zijn we in de rij gaan staan en hebben we de bagage ingechecked.

Daarna moesten we door de handbagagecontrole, waar we allemaal zo doorheen konden.

Toen we daar doorheen waren zagen we net het vliegtuig van de Rode Duivels vertrekken.

 Uiteraard :-)

 Er was een storing op de borden die de gates aangaven, dus we hebben bij een willekeurige gate zitten wachten tot het tijd was om te boarden en onze gate omgeroepen werd.
We moesten zigzaggend naar beneden lopen om bij de lager gelegen slurf naar het vliegtuig te komen.

Het vliegtuig was lang niet vol en daarom had de grondstewardess Julian en Jasmine, die plaatsen achter in het vliegtuig hadden, al naar voren verplaatst, dus die zaten nu op de rij voor ons.

Paul en ik hadden niemand tussen ons in, maar toen we in de lucht waren is Paul op een andere rij met 3 vrije stoelen gaan zitten en zo kon ik fijn met mijn been languit zitten.

We vertrokken met regen, maar toen we bij Dublin aankwamen scheen daar zowaar de zon en hadden we mooi uitzicht op de omgeving.

 Veilig op de grond op de luchthaven van Baile Átha Cliath, wat Dublin betekend.
Van de Ierse taal is trouwens echt geen chocola te maken.

De paspoortcontrole ging hier ontzettend snel, op de koffers moesten we wat langer wachten, maar toen we die eenmaal hadden konden we op zoek naar de taxistandplaats. 

Omdat wij 3 grote koffers bij ons hebben, moesten we een taxibusje hebben en toen dat kwam werden we daarmee netjes naar het kantoor van de appartementverhuur gebracht.

Assepoester 9

Terwijl Paul alle sprookjeskaarten die ik in de Sprookjeswinkel in Bad-Wildungen had gevonden stond af te rekenen, keek ik nog even of ik geen kaarten over het hoofd had gezien.
Het was maar goed dat ik dat deed, want toen vond ik deze kaart nog.
Dit was de laatste kaart die ik tijdens deze reis vond, ik had op 1 kaart gehoopt, maar het zijn er 6 geworden, echt hartstikke leuk!

Assepoester 8

Nog een kaart die ik kocht bij de Sprookjeswinkel in Bad-Wildungen.
Vanaf een afstandje is het wel een mooie kaart, als je dichtbij kijkt is het net alsof een klein plaatje te veel uitvergroot is, want dan zie je allemaal pixels.
Maar dat mag de pret niet drukken, het is een Assepoester kaart en ik ben er blij mee.

Assepoester 7

Ook deze kaart komt uit de Sprookjeswinkel in Bad-Wildungen.

Assepoester 6

In Bad-Wildungen is een ontzettend leuke Sprookjeswinkel.
De eigenaresse is gekleed in een sprookjesachtig mooie jurk en ontzettend vriendelijk.
Buiten bij de ingang stonden twee draairekken vol met sprookjeskaarten, ik heb er nog nooit zoveel bij elkaar gezien.
Deze kaart kreeg ik met korting, omdat het de laatste was en de eigenaresse zei dat de rand heel lelijk was, maar ik vind het een prachtige kaart.

Assepoester 5

Tijdens onze Duitse Sprookjesroute tocht kwamen we in Marburg.
Daar is het  Grimm-Dich-Pfad, met allemaal sprookjes figuren/attributen onderweg.
Het sprookje Assepoester werd uitgebeeld door een enorme rode (geen glazen) muiltje, dat onderaan het slot stond.
Het was recht voor een lange trap geplaatst en als je daar onder of op stond was het een mooi gezicht, dat rode muiltje met het slot op de achtergrond.
In een boekwinkel verkochten ze kaarten van de sprookjes en ik nam uiteraard deze mee.

Assepoester 4

Paul en ik gingen een deel van de Deutsche Märchenstrasse bekijken en ik hoopte natuurlijk dat ik onderweg ergens een Assepoester kaart zou vinden.
En dat is gelukt! Ik heb heel veel sprookjeskaarten gezien en de Assepoester kaarten heb ik allemaal gekocht:-)
Deze kaart vond ik in het Brüder Grimm Haus in Steinau.

De terugreis

Op het vliegveld aangekomen konden we nog niet inchecken en daarom gingen we zitten wachten tot de balie open zou gaan.

We zaten er nog geen kwartier of er brak een vreselijke regenbui los met onweer en hele harde wind., echt niet normaal.

De incheckbalie ging open en wij hebben onze koffers afgegeven.

Daarna moesten we weer een voor een door een douane hokje, ik moest mijn bril weer af en in de camera kijken, het paspoort werd gestempeld en toen mochten we door naar de handbagage controle.

Daar moesten mijn teenslippers ook in een bak en zou ik op blote voeten door de metaaldetector moeten, dat vond ik nou niet echt een goed idee, dus ik liet de controleur mijn voet zien en zei dat ik een ontsteking had en mijn slippers niet uit wilde doe.

Hij keek naar mijn voet en toen mocht ik inderdaad mijn slippers aan houden.

De handbagage werd echt goed gecontroleerd, want een van  onze groep, die achter mij liep, had een aanstekertje in haar tas zitten, dat ze mooi moest inleveren.

Wij werden allemaal nog eens met zo’n los apparaat gescand en daarna konden we doorlopen naar de vertrekhal.

De twee toestellen die voor ons moesten vertrekken stonden aan de grond;  de mensen die de bagage in moesten laden zaten in het ruim, want niemand mocht met dit onweer op het tarmac.

 Het heeft nog heel lang geonweerd en in die tijd hebben wij wat rondgekeken en frietjes gegeten.
Het heeft Paul erg veel moeite gekost om losse frietjes te krijgen, want overal zat vlees bij en het is toch zonde om dat gelijk in de prullenbak te gooien, maar uiteindelijk is het hem dan toch gelukt.

Het onweer was opgehouden en ons toestel was nu inmiddels ook geland en na een poos konden wij dan ook boarden.

Het regende nog wel een beetje, maar gelukkig niet al te hard en met een jas/bloesje aan werden we dan ook niet al te nat.

Op dit stukje van de vlucht mochten we zitten waar we wilden, maar we gingen alvast op de stoelen zitten die we vanaf Mexico zouden hebben, dat was weer  helemaal achterin het vliegtuig en dat leek vandaag nog wel veel krapper dan op de heenreis, Paul ging ergens anders zitten en zo had ik nu 3 stoelen voor mezelf en kon ik mijn been languit doen, wat wel heel fijn was.

De captain riep om dat we een vertraging van ongeveer 20 minuten zouden hebben, wegens een technisch defekt: maar natuurlijk, het is de keep on dreamliner.

We kregen een glaasje water en ik vroeg me af of we nu gelijk ons rantsoen opgemaakt hadden :-)

Paul ging even vragen of de vegamaaltijd nu geregeld was: niet dus!

Toeval bestaat niet;  we hadden de arrogante bitch van de heenreis weer,  ze had gezegd dat ze het voor de terugreis zou regelen, maar dat mooi niet gedaan, dat werd een leuke discussie…

Ze maakte een notitie voor de verse crew die er in Mexico zou komen en die zouden dan een vegamaaltijd moeten regelen.

Nadat de reparatie klaar was vertrokken we dan uiteindelijk richting Cancun in Mexico.

De vlucht duurde anderhalf uur en toen maakten we een tussenlanding in Cancun, Mexico

We moesten allemaal het vliegtuig uit omdat het schoongemaakt zou worden

We kregen een transit kaartje, moesten een paar gangen door waar het vreselijk heet was, midden in de nacht was het hier nog 30 graden!!! en uiteindelijk werden we bovenaan een roltrap tegengehouden.

Er werden steeds kleine groepjes doorgelaten en wij zaten bij de een na laatste groep.

Beneden aangekomen moesten we door allemaal zigzag rijen naar een handbagage controle.

Dat ging niet echt vlot omdat er maar één apparaat in gebruik was en er maar een paar bakjes tegelijk op konden, maar uiteindelijk waren we er dan toch door en werden we door een mevrouw via weer een gang naar de transitruimte gestuurd.

Het eerste dat we deden was naar Starbucks gaan, maar nadat wij binnen waren sloten ze de zaak af met stoelen en zeiden ze tegen ons dat ze gesloten waren…nou wij waren not amused.

De luchthaven van Cancun is wel een heel verschil met die van Cuba…alles is hier mooi en nieuw en er waren heel veel winkeltjes en restaurantjes.

 Toen het tijd was om te boarden, mochten de passagiers met een transitkaartje als eerste het vliegtuig in.

Nu moesten we dus op de stoelen gaan zitten die op de boardingpass stonden; we hadden een stoel aan het gangpad en een in het midden van het vliegtuig…daar ging Paul heel lief zitten omdat ik het liefst aan het gangpad zit, maar het was vreselijk krap.

Ook hier konden we niet vertrekken, want er was een defekt aan de benzinedop die ging niet open...

Volgens mij moet er toch permanent een onderhoudsmonteur meereizen met dit toestel…

In de tijd dat we moesten wachten heeft Paul kunnen regelen dat we een upgrade konden maken van economy naar comfort class, wat echt een stuk beenruimte scheelde.

En uiteindelijk vertrokken we dan toch nog vanaf Mexico.

Niet lang daarna kregen we een maaltijd en omdat we nu voorin het vliegtuig zaten, was er nog keuze genoeg en zo kreeg ik dan een vega pastamaaltijd.

Ergens in de lucht werd het 15 juni en konden Paul en ik vieren dat we vandaag 34 jaar verkering hebben, we kunnen ons leukere plaatsen voorstellen :-)

Het was een nachtvlucht dus al snel werd het helemaal donker gemaakt in het toestel, maar ik kon niet slapen.

Ik zat met mijn rechterbeen over mijn linker, maar dat is natuurlijk niet vol te houden al die uren.

Ik heb ook geprobeerd om mijn voet op mijn rugtas te leggen en toen heb ik een poosje geslapen, om helemaal verkrampt wakker te worden, met een stijve nek van de kou.

Maar ook aan deze vlucht kwam een einde en om 15.00 uur landden we op Schiphol.

Bij de douane aangekomen stond daar een hele lange rij want er waren een aantal vliegtuigen tegelijk aangekomen.

Toen we daar doorheen waren moesten we een heel eind lopen naar de bagageband, maar onze koffers waren er nog niet.

Het duurde gelukkig niet erg lang voordat ze kwamen en daarna zijn we gelijk naar de bus gelopen., die na een kwartier kwam,

Er stond gelukkig geen file en zo waren we heel snel bij het Ibis hotel, waar onze auto stond.

We vertrokken  en vanaf Schiphol hadden we een paar keer een stukje file.

Bij Hoogmade zijn we van de snelweg afgegaan om (weer) te gaan eten bij het pannenkoekenrestaurant De Hooiberg, toch een beetje feestelijk tintje aan deze dag.

 Na het eten waren de files voorbij en konden we zo doorrijden naar huis, waar J&J ons op stonden te wachtend.

Het was een fantastische reis, naar een prachtig, maar oh zo tragisch land.

Naar Holguin

Na het ontbijt hebben we de handbagage uitgezocht en koffers ingepakt.

We mochten tot even voor twaalf op de kamer blijven en daarna zijn we naar de lobby gegaan, waar we nog een uur hebben gezeten.

Paul heeft ons uitgechecked en sandwiches met kaas besteld bij de bar.

Het duurde een hele tijd voordat die gemaakt waren; ze waren ingepakt en erbovenop zat een portie frietjes, die waren nog warm en daarom hebben we ze gelijk maar opgegeten.

 Om 13.00 uur vertrokken we met de bus voor het laatste ritje door Cuba, naar Holguin.

Zoals altijd tijdens busritten, ging de ene helft van de groep slapen en de andere helft zitten lezen.

Dat vind ik onbegrijpelijk, want je mist zo ontzettend veel van het mooie, afwisselende landschap en de dorpen/steden waar je doorheen komt.

Nu was het ook weer een hele mooie en afwisselende tocht, we zagen bergen

 fruitstalletjes

 een bijna lege snelweg

riviertjes

 een meer

 een koe midden op de weg

 eindeloze vlakten

een heleboel koeien die gewoon los in de berm liepen

 hutjes

en  mooie vergezichten

Twee uur later waren we op het vliegveld van Holguin, waar we afscheid namen van de chauffeur en Uly, die blij was dat hij van deze lastige groep af was. 

Terug in het hotel

Het dagprogramma zat erop en de bus bracht ons weer naar het hotel, wat we al van veraf konden zien liggen.

 Op het veldje tegenover het hotel zaten allemaal kinderen in schooluniformen.

 Tot aan het eten ben ik op de hotelkamer gebleven.Paul is nog even wat foto's gaan maken op het dakterras.

 We hebben niet gezwommen in het hotelzwembad, wat er wel prachtig uitzag. Mensen uit de groep hadden gezwommen en gezegd dat het water heel erg warm was en mijn voet moet juist in koud water, jammer maar helaas.

 Vanaf het dakterras kon je het monument voor generaal Antonio Maceo goed zien.

 Weer terug op de kamer zagen we dat bij Bosque de los Héroes net een of andere herdenkingsplechtigheid afgelopen was.

 

Vanavond hadden we een afscheidsavond en Uly had een tafel gereserveerd in het buffet restaurant op de eerste verdieping.

T. hield een mooie toespraak, voor de chaufeur, maar voornamelijk voor Uly.

Het avond buffet is net als het ontbijt, geweldig goed en uitgebreid, we hebben heerlijk gegeten: salade, aardappelkroketjes, aubergines en heerlijke toetjes.

De live pianomuziek was er uiteraard ook weer en daar moesten we af en toe overheen schreeuwen, wat jammer was, maar verder was het een gezellige avond.

We namen afscheid van t. en B. die hebben nog een week aan deze reis vastgeplakt en vertrekken morgenochtend met een taxi naar een resort aan zee.

Het was al laat toen we naar de kamer gingen.