Lockdown dag 127

Het waaide en was erg bewolkt, maar er zou geen regen vallen dus reden we met de auto naar Mont-Saint-André waar ik spontaan begon te zingen van Wie gaat er mee, wie gaat er mee naar de berg van Sint André :-)
Nu weet ik eindelijk waar die berg is hahaha
 Uiteraard parkeerden we de auto bij de kerk.

Daar stapten we op onze fietsen voor een door Paul samengesteld cache rondje en die caches brachten ons weer op hele mooie plekjes.
We reden het dorp uit de velden in

 En dan staat er ineens weer een kapelletje midden in zo'n veld.

 Langzaam maar zeker kwam de Abdij van Ramée steeds dichterbij.
Ik had gedacht dat we bij de kerk in Bomal zouden parkeren en had dat ingevoerd in de tomtom en zo waren we er op de heenreis al langsgekomen en het zag er heel mooi uit en het bleek ook nog in het cacherondje te liggen.

 We hadden geen idee wat het was en of je er in mocht, maar er stonden nergens borden dat het niet mocht dus fietsten we het terrein op.

 Toen we onder de poort door waren zagen we een groepje fietsers zitten op de banken onder de boom.
Wij hebben onze fietsen geparkeerd en hebben eerst een vierkantje gelopen om alles van alle kanten te kunnen bekijken en de info borden te lezen.

 Alles was nu gesloten, waarschijnlijk i.v.m. corona, maar anders schijn je hier ook te kunnen logeren.

 Dit blijkt de grootste schuur van Belgie te zijn.

Boven de deur van de schuur is de wapensteen van Abdis Lutgarde de Reumont.

 De groep fietsers ging weg en toen hadden we de hele omgeving voor onszelf.
We hebben onze lunch hier op het gras opgegeten en Paul vind het altijd heerlijk om even in het gras te gaan liggen.

 We hadden al steeds zwaluwen zien rondvliegen, maar toen we weer onder de poort door gingen zagen we een nestje waar twee kopjes van jongen uitstaken. De ouders vlogen af en aan met voedsel voor die twee.

 We vonden het een enorm groot complex maar er zijn heel wat gebouwen verdwenen, vroeger moet het helemaal enorm geweest zijn.
Aan de andere kant van de poort was nog een enorme appelboomgaard.

 Toen we uitgekeken waren gingen we weer verder met de fietstocht. We moesten een klein stukje terug om daarna weer verder te kunnen met ons rondje.
Hier waren we net achter de Abdij, maar omdat het hier heuvelachtig was zag je er niets meer van.

 Een van de caches bracht ons bij een verlaten huis.
Aan de andere kant op ongeveer 3 meter vanaf de ramen is een waterzuiveringsinstallatie, dus niet echt leuk meer om te wonen.

 Onderweg kwamen we deze Atalanta vlinder tegen die hier vast en zeker aan het uitrusten was, want hij bleef heel lang zitten.

 Toen we vanmorgen door het dorpje Bomal reden   had ik hier een boekentil gezien en daar zochten we ook een cache.
Erachter stond deze paal met allemaal grappige bordjes.

 Deze boekentil was een stuk overzichtelijker dan die we vorige week zagen.

 Ik dacht dat we nu via de weg naar de auto zouden rijden, maar er waren nog een paar caches en zo kwamen we weer door de velden.

 Het was weer een heel mooi rondje, het blijft toch fijn om in Wallonie rond te kijken, het is echt een ander 'land' dan Vlaanderen.
De caches van vandaag hebben we allemaal zo kunnen vinden, alleen bij de boekentil zijn we wat langer bezig geweest, maar we waren een stuk vroeger bij de auto als dat we gedacht hadden.
Een cache lag een beetje buiten de route dus daar reden we even met de auto langs.
Toen ik op mijn gsm keek hoe we daar moesten komen viel mijn oog op het dorpje Incourt, waar 4 caches liggen en toen zijn we die ook nog even gaan zoeken.
We parkeerden de auto op een parkeerterrein achter wat winkels en wandelde eerst een stuk het veld in. Bij de cache aangekomen hadden we weer een prachtig uitzicht.

 

 Voor de volgende cache moesten we over het parkeerterrein bij Delhaize om bij een wandelpad te komen.
Tot onze verbazing zagen we daar deze wasserette, nog nooit zoiets gezien (ik kreeg spontaan heimwee naar mijn eigen wasserette in Parijs :-) )
Er wordt echt gebruik van gemaakt want er was iemand bezig met wassen in twee machines.

 We zijn al vaker door dit dorp gereden als we niet over de snelweg naar Namen willen maar binnendoor gaan, maar dan heb je eigenlijk geen idee dat er achter de huizen die langs de weg staan ook nog zulke mooie plekken zijn zoals dit meer.
We denken dat het een waterbekken is want er stond een hek omheen, maar wat een prachtig gezicht was het.

 Toen we bij de laatste cache aankwamen dachten we eerst dat iemand een miniatuurkasteel in zijn tuin had staan, maar het bleek de Geneeskrachtige bron van de heilige Ragenufle te zijn.

 Prachtig om te zien zo in het zonnetje.

Het deed me denken aan onze vakanties in de USA dan stopten we soms ook in van die kleine dorpjes om een cache te zoeken en dan kwam je toch ineens op een prachtig plekje terecht.
En zo was vandaag ook weer een vakantiedag in 'eigen' land.