Lockdown dag 113

Vandaag hadden Paul en ik weer een 'vakantiedagje' en dat brachten we door in

 Het ligt op zo'n dertig kilometer vanaf ons huis, maar we hadden er nog nooit van gehoord en zouden er waarschijnlijk ook nooit gekomen zijn zonder het rondje caches dat we vandaag wilden gaan zoeken.
Het stond beschreven als een ballade, maar wij fietsen graag, dus gingen we het op de fiets doen.
De auto parkeerden we vlakbij het station en toen we uitstapten zagen we een bordje met daarop

 In onze omgeving stroomt De Dijle en die heet hier dus La Thyle.
Het water stroomde behoorlijk snel.

 In het dorp staat een mooi monument van Emile Henricot.
Wij hadden nog nooit  van hem gehoord, maar hij was de eigenaar van Usines Emile Henricot een bedrijf in dit dorp dat meer dan duizend personeelsleden had.

 Het straatje naast het monument zou zo als filmdecor kunnen dienen.

 Achter het monument is nog een deel van een van de gebouwen te zien, ik denk dat het nu deel is van het monument.

 We hebben een hele poos langs een muur om een landgoed gefietst.
Het was echt ontzettend groot maar we hebben er geen huis/kasteel of wat dan ook op kunnen ontdekken.
Ik word dan altijd zo nieuwsgierig wat er achter die muur allemaal te zien is.

 Toen we het dorp in kwamen rijden hadden we de houten overkapping over het voet/fietspad al gezien, nu kwamen we er zelf onderdoor.
Het deed me een beetje denken aan de Nationale Parken in de USA.

 En toen kwamen we op een stuk waar fietsen niet ging, dus daar hebben we gelopen met de fiets aan de hand.
Gelukkig lagen er een paar caches, zodat we na een meter of 200 weer even konden stoppen en de cache gaan zoeken.

 Aan het eind van dit pad kwamen we uit op een weg door de velden.

 Regelmatig hadden we een prachtig uitzicht.

 Nadat we van dit uitzicht hadden genoten ging het pad een heel stuk omlaag

 en kwamen we weer over La Thyle

 Op het fietspad waar we nu reden konden we de plek zien waar we net gestaan hadden.

 De caches brachten ons echt op hele mooie plekjes.

 En toen kwamen we weer bij een pad waar we niet konden fietsen, maar ook dat gingen we lopend doen.
Het ging steeds hoger en hoger en dan is een elektrische fiets duwen niet echt geweldig. Gelukkig was Paul zo lief om mijn fiets omhoog te duwen.
Toen we bijna bovenaan waren zagen we voor het eerst vandaag een trein, terwijl we toch al heel wat keren vlak langs of boven het spoor gereden hadden.

 Het pad kwam uit tegenover een begraafplaats.
Het 'torentje' hadden we ook al vanaf verschillende plekken gezien en ons afgevraagd wat het was:
Het Mausoleum van de Graven Goblet d'Alviella: een heel bijzonder monument.

 Vanaf het landgoed loopt er een pad door twee hoge hagen en halverwege zitten een paar sfinxen.
De obelisk hoort er dan weer niet bij.

 En toen we toch op deze begraafplaats waren heb ik nog even rondgekeken.
Dit graf met allemaal beeldjes van Le Petit Prince viel me op. Het is het graf van een jongetje dat maar 3 jaar is geworden.

  Ook op het graf zag ik dit tegeltje met een duivel erop, leuk voor mijn verzameling natuurlijk, maar ik snap eigenlijk niet zo goed dat ze dat op de grafsteen bevestigd hebben.

 Er waren hele rijen graven van slachtoffers uit de Tweede Wereld oorlog.

 En plekjes zoals dit, ook heel mooi.

 Het was een aparte begraafplaats.
We fietsten verder, achter de begraafplaats ging de route verder over een veldweg, waar we een heel eind omlaag konden fietsen.
Toen het te steil werd en we te snel gingen zijn we verder gaan lopen, totdat...oeps...

 Het pad gaat dus dwars door een weiland met koeien, die heen en weer kunnen lopen en degene die van het pad gebruik maken moeten dus door twee draaihekjes.
Ik zag mijn geest al spoken dat we die hele heuvel weer op zouden moeten klimmen met de fietsen, maar Paul dacht dat als hij mijn fiets verticaal zou zetten op het achterwiel het wel zou lukken.
En inderdaad, zo heeft hij de twee fietsen door de twee hekken gekregen en konden we toch verder over deze veldweg!

 Na een poos kwamen we weer op een mooi fietspad uit en toen waren we alweer vlakbij de auto.

Het was een schitterende en avontuurlijke :-) tocht waar we zonder de caches weer nooit gekomen waren.
Op de terugweg zijn we nog even via Walhain gereden, want toen ik mijn tasje opendeed om een pen te pakken zag ik iets roods ???
Toen ik het pakte zag ik een Kerstman??? en toen kwam het woord Logboek tevoorschijn OOO
Heb ik dus met mijn suffe hoofd toen we vorige week bij de cache in de boekentil waren, het logboekje in mijn tasje gestopt i.p.v. terug te stoppen.
Nu had het ook wel precies hetzelfde formaat als het aantekenboekje dat ik gebruikte om codes op te schrijven en de kant waar de kerstman niet op stond had ook nog eens dezelfde kleur als mijn boekje, dus het was ergens wel te verklaren.
We waren nu toch redelijk in de buurt, dus zijn we het netjes terug gaan brengen, zo kom je er nooit, zo sta je er elke week :-)
Thuis hebben we de Belgische boeren maar weer eens gesteund door friet te eten :-) dat was lekker, snel en makkelijk.
Het was weer een hele fijne dag.