Corsica dag 10 - De noordpunt 2

Nu gingen we verder over de kustweg richting het noorden en het was maar goed dat we aan de bergkant reden, want de weg ging veel hoger dan we gedacht hadden, had ontzettend veel bochten, was smal en het ergste was dat er bijna nergens ook maar iets van een vangrail was…

Ook was er nergens plaats om even te stoppen en uit te kijken, dus Paul had er ook helemaal niets aan want die moest zijn ogen op de weg houden, want ze komen hier heel regelmatig over onze weghelft door de bocht scheuren.

Omdat we nergens konden stoppen  ben ik maar foto's uit de auto gaan maken.
Hier is een stuk van de weg weggespoeld en was er een (tijdelijke) brug gemaakt.

Op sommige plaatsen kon je heel goed zien dat ze een stuk van de rotsen weggehaald hadden om de weg verder te laten gaan.

Soms konden we de weg in de verte zien liggen.
Mooi geen vangrail in de scherpe bocht, hopelijk kan het rotsblok een auto houden, anders is het plons is water...

Halverwege de route bij Nonza lag een earthcache bij een uitkijkpunt en daar wilden we stoppen en even de benen strekken, maar het was daar polonaise lopen en fileparkeren;niet te filmen.

Er was nergens een plaatsje en toen we de hoek om reden bleek de parkeerplaats bij de kerk, die op de tablet stond helemaal vol te zijn en ook langs de kant van de weg was het helemaal vol tot aan de volgende bocht, waarna de weg zo smal werd dat parkeren niet meer kon.

Keren konden we nergens en toen zijn we maar doorgereden.

Een aantal kilometers verderop was een smal stukje grond naast een rots, waar de auto net kon staan en daar hebben we onze lunch opgegeten.

We reden verder naar Pino, waar ook redelijk wat auto's stonden, maar daar konden we wel parkeren.

In dit hele kleine gehucht was zelfs een spar, met best een uitgebreid assortiment en daar hebben we drinken gekocht.

Het dorpje lag onder ons, maar we zijn boven aan de weg gebleven, omdat we geen zin hadden in een steile afdaling/klim.

We konden vanaf een afstand niet goed zien of dit nou een huis is of een heel groot familiegraf.

Vanaf Pino kun je nog een stuk verder naar de kop van het eiland rijden, maar dat hebben we niet meer gedaan, want dit was al reuze vermoeiend.

We hebben de weg naar Santa Severa genomen en na twee flinke haarspeldbochten die maar een klein beetje naar boven gingen (350 meter) kwamen we op een redelijk rechte weg die het eiland overstak.

In Santa Severa zijn we weer richting Bastia gegaan.

Deze weg liep een heel stuk lager, misschien 20 meter boven zee nivo en hier waren wel overal vangrailen of van die stenen muurtjes…

Toen we de zoveelste bocht omkwamen zagen we de mooie baai van Pietracorbara.

Het had een heel mooi zandstrand en daar zijn we de parkeerplaats opgereden om even te kijken of het leuk zou zijn om hier te zwemmen.

Er waren mensen in zee en het water werd niet gelijk heel diep, dus we hebben onze zwemkleren aangetrokken en zijn gaan zwemmen.

Het water was echt heerlijk en we zijn er heel lang ingeweest.

Daarna zijn we weer naar Bastia gereden waar we eerst bij LeClerc ons avondeten gingen kopen.
Paul nam een salade, ik had vanavond eens een keer

blini’s met een schaaltje met houmous, tzatsiki en masaka.

Als toetje aardbeien en Griekse yoghurt met honing.

's Avonds hebben we rondgerommeld en vrij lang met thuis gebeld.