Santa Maria Dag 2 Aeroporto

 Santa Maria is het eerste eiland van de Azoren dat ontdekt werd.

Het is 17kilometer lang en 9,5 kilometer breed en wordt het gele eiland genoemd omdat er heel veel brem staat en als die bloeit het hele eiland geel is.

Het wordt ook het eiland van de zon genoemd omdat het een warmer en droger klimaat heeft dan de andere eilanden.

Ook is het het enige eiland met 'goudgele' zandstranden.

Het eiland is aan de westkant redelijk plat, de oostelijke kant is bergachtig met Pico Alto als hoogste punt, 590 meter.

In de Capitol reisgids staat niet veel, volgens die kun je het zelfs in één dag bekijken :-)

Wij hadden een ander systeem om het eiland te ontdekken, namelijk aan de hand van geocaches.

 

Toen ik 's ochtends de gordijnen open trok zag ik weinig tot niets; alles zat in de wolken.

Na het fijne ontbijtbuffet hebben we nog even gewacht, toen trokken de wolken weg en gingen wij onze ontdekkingstocht beginnen bij de luchthaven in de wijk Aeroport.

Dit vind ik toch zo'n leuk landenbord.

In WOII werd hier een Amerikaanse luchtmachtbasis gebouwd ter ondersteuning van het Atlantische gebied.

Het was een afgesloten gemeenschap die 10% van het eiland besloeg en helemaal autonoom waren, zelf met eigen wetten.

Medio 1944 begon de bouw van de luchthaven Santa Maria en er arriveren duizenden mensen op het eiland, afkomstig uit heel Portugal. In iets meer dan twee jaar ging het van een bevolking van ongeveer 8.000 naar meer dan 13.000, als we de Amerikanen meetellen, die hier kwamen om te beginnen met de bouw van de landingsbanen. Het was nodig om de vrije tijd van al deze mensen te vullen. Zo ontstonden er​​sportclubs, cafés, restaurants. 

Helemaal aan het begin van de wijk staat Clube Asas do Atlântico, het radiostation.

Uiteraard kwam er ook een kerk: Nossa Senhora do Ar (Onze Vrouwe van de Lucht)

Tot de verbazing van de eilandbewoners werden hier niet alleen Katholieke diensten gehouden, maar ook Protestantse en Joodse.

Na de oorlog werd het een Katholieke kerk, die in 1985 afgebrand is, alleen de toren is blijven staan.

In 2000 is hij opnieuw opgebouwd, maar nu van beton.

Ik zeg altijd dat de wijken in de USA ontworpen zijn op ruitjespapier, met zulke rechte wegen en vierkante blokken en dat was hier niet anders.

We kwamen in een stukje van de wijk waar allemaal dezelfde huizen stonden; deze was redelijk vervallen

maar het zag er naar uit dat ze allemaal een voor een opgeknapt worden.

In oktober 1949 werd de Externato de Santa Maria opgericht en het heeft tot 1975 als school gefunctioneerd. Dit was de eerste middelbare school op het eiland en de oprichting was te danken aan het initiatief van luchthavenpersoneel.

Tegenwoordig is het gebouw van de Scouts.

Het ziet er ook echt uit als een andere wereld, je had totaal niet het idee dat je op een eiland van de Azoren bent.

Deze straaljager heeft een prominente plaats in deze wijk.

Hij is geschonken door de Portugese luchtmacht en heeft tijdens zijn dienst meer dan 1700 vlieguren gemaakt.

Dit enorme gebouw is een bioscoop.

Er lag een cache aan het eind van de luchthaven en om daar te komen hobbelden we anderhalve kilometer over een onverharde weg.

Op een dag zijn er 3 vluchten van en naar het eiland; de eerste 's ochtends heel vroeg, de andere twee aan het begin van de avond, dus vliegtuig spotten zat er niet in.

Er stonden allemaal distels in bloei.

Daar waren we nogal verbaasd over want ik geloof niet dat we op São Miguel ooit een distel gezien hebben.

Onze huurauto moest natuurlijk ook even op de foto gezet worden.

Weer terug aan het eind van het onverharde pad, kwamen we bij een barraçao quonset.

We hadden een aantal van deze gebouwen zien staan toen we er gisteren en vanmorgen langs reden en ons afgevraagd waar ze voor dienden.

De cache leerde ons dat het tijdelijke gebouwen waren die in de oorlog veel werden gebruikt door de strijdkrachten van de VS.

Ze dienden als magazijnen, huizen en zelfs als kassen.

Het huisje op de rotonde wordt Açucareiro, oftewel suikerpot, genoemd omdat het de vorm heeft van een Portugees suikerpotje.

Het was het checkpoint tussen de Aeroporto wijk en de rest van het eiland.

Er zaten dag en nacht bewakers en je mocht er alleen maar in of uit als je daar toestemming voor had.

Nu is het gerestaureerd en staat het op de rotonde als een historisch monument.

Hier verlieten we deze bijzondere wjik, waar we een hoop gezien en geleerd hebben.