Via weer een onverharde weg reden we naar de zuidwest punt van het eiland om daar twee caches te gaan zoeken.
Hier was een soort keerpunt, waar je de auto kon draaien maar niet verder kon rijden.
We parkeerden de auto en wandelden richting de zee.
Hier lopen de wandelpaden door de weilanden heen en zijn er stenen trapjes aan beide kanten van de muurtjes, waar je dan overheen moet.
Bij de grote steen lag een cache en omdat we die gingen zoeken kwamen we op deze plek waar we een mooi uitzicht hadden op Ilheu da Vila dat vlak voor de kust ligt.
Het eilandje is ongeveer 9 hectaren groot en is een beschermde broedplaats voor verschillende vogels.
We wandelden terug richting de auto en daarna een stuk de andere kant op, richting de vuurtoren.
Ook hier moesten we met een trapje over het muurtje, maar op dit stuk stond een hele kudde koeien.
Hier hadden we toch wel even zoiets van als die koeien maar blijven staan waar ze staan en niet besluiten om op ons af te stormen, want aan de andere kant was de oceaan en ging het toch behoorlijk steil omlaag.
Gelukkig bleven ze waar ze waren, maar keken ons wel nieuwsgierig na.
Achter de vuurtoren stond dit verroeste instrument dat ik op een zonnewijzer vond lijken.
De cache ligt op het platte stukje aan de linkerkant, maar dat geloofden we wel.
Als je struikelt of wegglijdt over een steentje lig je wel gelijk tig meter in de diepte en bovendien waaide het gigantisch; cachen is leuk, maar we nemen geen onnodige risico's.
Dat doen ze met enorm zware betonblokken die aan het begin van het pad waar we langs kwamen opgeslagen lagen.
Ze waren net bezig met het takelen van eentje en daar hebben we vanuit de auto naar zitten kijken.
3 opmerkingen:
Je bent gewoon op avontuur!
Zo voelt het wel vaak :-)
Je komt nog eens ergens door dat cachen.
Een reactie posten