Na het kerkje bij Agua Retorta namen we de weg omhoog om nog een cache uit een serie te zoeken.
Inmiddels waren de binnenwegen op de kaart op mijn smartphone niet meer te zien en zo reden we via een lager gelegen, veel kleinere weg, om uiteindelijk boven en aan de andere kant van Faial da Terra uit te komen.
Hier moeste een cache bij een kapelletje liggen, maar wij zagen nergens een kapelletje.
Tot ik uitstapte en een pad vond dat naar het kapelletje ging, het lag onder de weg en hier kon je heel Faial da Terra zien liggen.
Toen ik terug liep en naar beneden keek, kreeg ik een acute aanval van hoogtevrees, dus het duurde even voordat ik terug was bij de auto :-)
Deze foto maakte ik uit het raam van de auto toen we een stuk lager reden.
In Faial da Terra reden we eerst naar de kust.
Als de zeespiegel een meter stijgt, is dit dorpje het eerste op São Miguel dat zal verdwijnen.
We zaten een poosje op de picknickplaats waar we ons meegebrachte fruit opaten en daarna zijn we naar het natuurlijke zwembad gelopen, dat helemaal aan het eind van het dorp ligt.
Hier staat een beeld van een walvis, dat herinnert aan de walvisjacht van vroeger.
Het is maar klein en ligt aan twee kanten van de rivier (Ribeira da Faial da Terra).
Heel leuk om te bekijken, zeker nu het mooi weer was, maar ik zou er niet aan moeten denken om hier te wonen, zo ontzettend afgelegen.
Via de ene kant waren we het dorp ingereden en via de andere weg reden we er weer uit richting Povoação.
Al heel snel reden we weer héél hoog.
Hier waren geen miradouros, maar Paul is even gestopt op een heel breed stuk en daar heb ik wat foto's gemaakt.
Toen we boven Povoação kwamen passeerden we Miradouro do Pio dos Bodes.
Het was nu mooi en helder weer, dus we zijn terug gereden om er te gaan kijken.
Het is een vrij nieuwe miradouro en de weg er naar toe is mooi geasfalteerd, maar heel steil en smal, je moet hier niet iemand tegenkomen die de andere kant op wil...
Gelukkig was het rustig en kwamen we op weg naar de top geen andere auto tegen .
Het uitzicht hier was fenomenaal.
Inmiddels was het al over vijven, dus zijn we zonder verdere stops naar beneden gereden, waar we gelijk naar het hotel gingen.
De laatste keer dat we in een hotel waren was tijdens de Deep South reis in 2019, dus dat was een hele tijd geleden.
De kamer was ruim
en had gedeeltelijk zeezicht :-) Dat houdt in dat je op het balkon moet gaan staan om de zee te zien.
Normaal zouden we een kamer met zeezicht geboekt hebben, maar omdat we nu elke dag al zeezicht hebben, hadden we dat niet gedaan.
Nu hadden we uitzicht op de bergen en een stukje van het centrum.
Leuk was dat we in de verte, hoog op de berg, het huis zagen liggen dat we een jaar of acht geleden samen met Nuno bezocht hebben, omdat het door hem ontworpen was en wij een bouwbedrijf moesten uitzoeken.
En toen moesten we iets te eten zien te vinden en dat valt niet mee in een land waar vlees met nummer 1 op alle menukaarten staat en vegetarische gerechten nog uitgevonden moeten worden.
Ook is het nog geen toeristenseizoen en dan is de menukaart ook nog niet eens de helft .
Maar in restaurant Pic-Nic zat het vol met locals, dus gingen we hier eens binnen kijken.
Het straalde iets gezelligs uit, dus we besloten hier te eten.
Ik eet heel af en toe wel vis en dat scheelt dan wel, dus at ik een pizza tonijn en Paul een Hawaii.
Ze werden vers gemaakt en smaakten heel lekker.
Vervolgens hebben we bij de supermarkt nog yoghurt gekocht en dat op de hotelkamer opgegeten.
En zoals ik altijd doe als we met vakantie zijn heb ik me de rest van de avond bezig gehouden met het uitzoeken van de foto's en noteren welke caches we wel/niet gevonden hebben.
1 opmerking:
Op die hoogtevreesaanval na een mmoie dag, zie ik.
Een reactie posten