We reden naar São Joao om vanaf daar verder te gaan waar we gisteren opghouden waren.
Ook hier was onze eerste stop bij een windmolen.
Vanaf de hoofdweg namen we een klein weggetje dat vlak langs de kust ging en op een van de eerste huizen waar we langs kwamen zagen we deze mural.
Ik heb al redelijk wat murals met walvissen gezien op de eilanden, maar dit was de tweede waar een walvis een inktvis eet en de eerste was ook op Pico.
Toen we de auto parkeerden om een cache te gaan zoeken, zagen we deze mooie ronde, in elkaar gekrulde bladeren: Farfugium japonicum.
Onderweg zagen we deze papaya boom.
Papaya is een vrucht die ook op de eilanden groeit en die we vaak kopen om door onze dagelijkse fruitsalade te doen en het is leuk om ze dan aan een boom te zien groeien.
In Compainha de baixo zagen we spookplanten overal op de muren, heel apart.
Ik had ze nog nooit gezien en daarna hebben we ze ook nergens anders meer gezien op het eiland.
In Ponta do Admoiro kwamen we bij een getijdebron.
Dit is een van de drie waterputten die nog steeds bestaan in de parochie van São João.
Tegenwoordig een historisch monument van wat 50 jaar geleden heel belangrijk was in het dagelijks leven van gezinnen, omdat er geen stromend water was en niet alle huizen over tanks beschikten om regenwater op te slaan.
We waren enorm verbaasd dat er op het kleine weggetje naar beneden wel spitsuur leek, auto´s reden omhoog en omlaag, terwijl je op zulke plekken normaal nooit iemand tegen komt.
Maar terwijl we bij de bron naar een cache liepen te zoeken, zag ik ineens een klein restaurantje dat open was en daar ging iedereen naar toe om even een koffie te drinken.
En wij lieten de kans om lekker op een terrasje, met een mooi uitzicht, koffie te drinken natuurlijk ook niet schieten.
Toen we weer terug op de hoofdweg waren zijn we nog even gestopt bij dit standbeeld.
Het is een hulde aan de herders en herderinnen die vroeger soms wel drie uur over smalle, soms glibberige bergpaden, naar de hoog gelegen weilanden moesten lopen om de koeien te melken en daarna ook nog eens drie uur terug moesten lopen met volle melkbussen met melk waarvan ze dan later weer kaas maakten.
Ik vind zulke beelden, die de gewone, heel hard werkende mensen eren, echt heel mooi.
We besloten om onze lunch te eten in Parque Florestal e Recreio de São João Pequenino.
Aan de overkant van de weg, in de schaduw van de bomen, waren ook allemaal picknick en bbq plaatsen, met een soort van kapelletje heel prominent in het midden.
Later zagen we er een waar een bordje bij stond met de naam van de maakster Helena Amaral.
Het projekt heet "Sorrisos de Pedra" wat glimlachende stenen betekend.
2 opmerkingen:
Wat zijn de tijden dan veranderd hè, in vijftig jaar!
Wat hadden deze mensen in die tijd toch een hard leven.
Een reactie posten