We reden verder en kwamen langs deze grote kerk in Santo Antão.
Ik ben altijd weer verbaasd hoeveel kerken er zijn en hoe groot die ook vaak zijn in verhouding tot de grootte van een dorpje.
Eindelijk, na een rit die eindeloos leek te duren kwamen we boven Vila de Topo op een miradouro waar de plaatsnaam wel heel leuk geschreven was.
De O is een stuk kaas, want São Jorge is HET kaaseiland van de Azoren, maar de T vond ik nog leuker.
Het dorp ligt aan twee kanten van de doorgaande weg en wij gingen het deel waar we nu waren lopend bekijken en dat was soms best een hele klim aangezien het dorp tegen een heuvel aan gebouwd is.
De straatnaambordjes die hier overal hangen vond ik mooi.
Met de auto reden we nog een stuk verder naar beneden, tot we op een onverharde weg kwamen en waar we toen we niet meer konden zien waar de weg naar toe zou gaan een bordje met 20% helling zagen staan.
Als je dan straks niet meer kunt keren is er een probleem, dus hebben we de auto aan de kant gezet en zijn we een stukje verder gelopen.
En dan sta je dus aan de ene kant bovenaan een klif, waar het zo weet ik het hoeveel meter de diepte in gaat.
En in het stuk dorp aan de overkant van de doorgaande weg wilden we in de bekendste paderia van het eiland wat gaan drinken met iets lekkers erbij.
Dat ging helaas niet door, want de paderia is gesloten wegens te weinig bezoekers en de mevrouw bakt nu alleen nog voor de restaurants en paderias op het eiland.
Dat was een teleurstelling, maar onderweg er naar toe zagen we deze tamarillo struik.
Die hadden we nog niet zo lang geleden in Ponta Delgada in de supermarkt zien liggen en toen vroegen we ons af wat dat was.
Ik had er een foto van gemaakt, dus thuis had ik het opgezocht en nu zagen we dan zomaar een struik met vruchten langs de kant van de weg staan.
1 opmerking:
Ja enig, die letters van de plaatsnaam. Het andere bord is ook wel duidelijk trouwens
Een reactie posten